Το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει σήμερα» θα προβληθεί σε πολλούς κινηματογράφους της Μόσχας. Πρόκειται για μια από τις πιο δημοφιλείς κινηματογραφικές συνέχειες στη Ρωσία, η οποία είχε μια δύσκολη πορεία. Ο Τζον Μακλέιν εισέβαλλε στην κουλτούρα μας τον καιρό που η προβολή ταινιών στους κινηματογράφους είχε ήδη πεθάνει. Γι’ αυτό τα κατορθώματα του νεοϋορκέζου αστυνομικού τα γνωρίσαμε, αρχικά, μέσα από πειρατικές βιντεοκασέτες με μια απαίσια, ερασιτεχνική μετάφραση.

Σχετικά:

Οι 12 Ρώσοι, εχθροί και φίλοι του Τζέϊμς Μποντ
Αγαπήθηκε πάντως, αμέσως και ολοκληρωτικά. Ενώ ο Σβαρτσενέγκερ και ο Σταλόνε άρεσαν κυρίως στους πιτσιρικάδες, ο Γουίλις έγινε εξ αρχής ο ήρωας των ενήλικων, ανδρών και γυναικών. Αφήνοντας κατά μέρος την ξυπόλητη τρεχάλα πάνω σε γυαλιά και το πιστολίδι, αυτός, δεν κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Κάθε άντρας γνωρίζει ότι, αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί σε μια κατάσταση απόλυτα καταστροφική, θα σφίξει τα δόντια και θα κάνει αυτό που πρέπει. Κάθε γυναίκα ονειρεύεται έναν τέτοιο άντρα και φυσικά, θα ήθελε να είναι καραφλός και να έχει λίγο μισόκλειστα τα μάτια.
Η πίστη προς τον Γουίλις και τον ήρωα που υποδύεται, είναι τόσο υψηλή, ώστε τον επέλεξε για τη διαφημιστική της καμπάνια μια ρωσική τράπεζα. Ο Γουίλις κοιτάζει μέσα από την αφίσα τους διαβάτες, μισοκλείνει τα μάτια και πιθανότατα λέει: «Πάρε ένα δάνειο, φίλε. Στη ζωή υπάρχει χώρος για άθλους».
Το νέο έργο
Η δράση της νέας συνέχειας του «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» διαδραματίζεται στη Μόσχα. Ο γιός του Τζον, ο Τζακ Μακλέιν, εργάζεται εκεί με ψεύτικο όνομα, προστατεύοντας έναν πρώην εγκληματία και νυν μάρτυρα κατηγορίας, κάποιον Καμαρόφ, ο οποίος είναι έτοιμος να ανοίξει στον κόσμο τα μάτια αποκαλύπτοντας την κλοπή πλουτωνίου από το Τσερνομπίλ (η ρωσική μαφία, το πλουτώνιο, η πάλη μεταξύ των φατριών, οι αντιλήψεις του Χόλυγουντ για τη Ρωσία, δεν αλλάζουν με γρήγορο ρυθμό, αν και γενικά τείνουν να αλλάξουν). Όταν ο Τζακ μπλέκει άσχημα και η απειλή για τη ζωή του είναι ορατή, στη μάχη μπαίνει ο γερο-Μακλέιν, γιατί, ποιός άλλος εκτός από τον ίδιο θα μπορούσε να αναλάβει αυτή τη δουλειά;
Ο Μπρους, τον οποίο συνάντησα στον 21ο όροφο του ουρανοξύστη Fox-plaza στο Λος Άντζελες, εξηγεί με ευκολία το μακροχρόνιο και φιλικό ενδιαφέρον του κοινού για τη σειρά.
Όχι στους σούπερ ήρωες
Μπρους Γουίλις: Νομίζω ότι ο Τζον Μακλέιν είναι αγαπητός, επειδή δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο σούπερ ήρωας. Δεν διαθέτει κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες ή φυσικές δυνάμεις. Είναι ένα συνηθισμένος άντρας ο οποίος, μπλέκοντας σε ακραίες καταστάσεις, καταλαβαίνει ότι απλά είναι υποχρεωμένος να παλέψει, αλλιώς ο ίδιος και τα κοντινά του πρόσωπα θα πάθουν μεγάλο κακό. Γι’ αυτό και οι θεατές μπορούν πολύ εύκολα να φανταστούν τον εαυτό τους στη θέση του.
ΕΡ: Είναι δυνατόν μετά από 25 χρόνια να μην έχει αλλάξει; Δεν έχει κάνει μπράτσα; Δεν έμαθε να πέφτει από το αεροπλάνο με αλεξίπτωτο;
ΑΠ: Έχει γίνει βέβαια σοφότερος και, ας πούμε, έχει ωριμάσει λίγο, αλλά σε γενικές γραμμές έχει μείνει ο ίδιος. Εμείς που κάνουμε τις ταινίες έχουμε αλλάξει. Διαθέτουμε νέα τεχνικά μέσα, μάθαμε να κινηματογραφούμε επιβλητικές σκηνές συμπλοκών και καταδιώξεων, αλλά αυτός και στο νέο περιβάλλον έχει μείνει ο ίδιος: Σίγουρος, απλός και με χιούμορ.
ΕΡ: Πρόσφατα συνομιλούσα με τη Μίλα Γιόβοβιτς, η οποία έπαιξε σε μια ταινία δράσης που γυρίστηκε και αυτή στη Μόσχα. Τώρα, είναι η σειρά σας. Γιατί αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον;
ΑΠ: Σχετικά με αυτό πρέπει να ρωτήσετε τους σεναριογράφους, εγώ είμαι ηθοποιός. Εκεί που μου λένε, εκεί παίζω. Όσον αφορά τη Μόσχα, πρέπει να πω ότι έχω βρεθεί εκεί πολλές φορές, και μάλιστα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση και χωρίς οποιεσδήποτε καταδιώξεις. Είναι μια πόλη με πολλή ενέργεια και νιώθω πολύ καλά όταν βρίσκομαι σε αυτή. Τα γυρίσματα της συγκεκριμένης ταινίας έγιναν στον δακτύλιο (Sadόvoe Koltsό) και οι αρχές τις πόλης έκαναν τα πάντα ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα. Η οργάνωση ήταν σε υψηλότατο επίπεδο.
ΕΡ: Δεν έχετε κουραστεί να υποδύεστε αυτό τον χαρακτήρα;
ΑΠ: Φυσικά, αυτός ο ρόλος απαιτεί μεγάλες σωματικές προσπάθειες. Πρέπει να τρέχεις, να πετιέσαι απότομα όρθιος από το πάτωμα. Διατηρούμαι όμως σε φόρμα και προς το παρόν τα καταφέρνω, έστω και λίγο πιο αργά, από ότι πριν 25 χρόνια. Εξάλλου, και ο πρωταγωνιστής μου δεν έχει μείνει καθηλωμένος στο χρόνο.
Θα ήθελα ωστόσο να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι όλη αυτή η ακολουθία των ταινιών δεν αναφέρεται μόνο στον ήρωα που βγαίνει νικητής. Καθεμιά από αυτές μιλά και για την οικογένεια του Μακλέιν. Για τις δύσκολες σχέσεις του με τη γυναίκα του, για τις επιτυχίες και αποτυχίες του στις σχέσεις με τα παιδιά του. Και θεωρώ ότι αυτή η πλευρά είναι το ίδιο σημαντική, προκειμένου να κατανοηθεί η επιτυχία των προηγούμενων τεσσάρων ταινιών και, ελπίζω, η επιτυχία της τωρινής!
Εδώ λοιπόν νομίζω ότι ο ήρωάς μου, βηματίζοντας από τη μια ταινία στην επόμενη, γίνεται σοφότερος και κατ’ αυτό τον τρόπο κάνει τη δράση πλουσιότερη, δικαιολογώντας και τις καταδιώξεις και τις εκρήξεις. Όσον αφορά αυτό το κομμάτι, σίγουρα δεν κουράζομαι, διότι ευτυχώς μπορώ να βασιστώ στην προσωπική εμπειρία των σχέσεών με τις τρεις κόρες μου που μεγαλώνουν και να την μεταφέρω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην οθόνη. Όλα αυτά με κάνουν πιστεύω ότι δεν έχω εξαντληθεί, παίζοντας τον ρόλο του Τζον.
πηγη: http://rbth.gr