Στην αρχή βρήκαν τους πέντε. Ο Γιούρι Ντοροσένκο και ο Γιούρι Κριβονίστσενκο, με μοναδικά ρούχα πάνω τους, τα εσώρουχά τους, βρίσκονταν δίπλα από έναν κέδρο στην πλαγιά, ενάμιση χιλιόμετρο από την εγκαταλελειμμένη σκηνή. Ο επικεφαλής του γκρουπ των τουριστών, Ίγκορ Ντιάτλοφ, ντυμένος, αλλά χωρίς παπούτσια και με διαφορετικές κάλτσες, μια μάλλινη στο δεξιό πόδι και μια βαμβακερή στο αριστερό, βρισκόταν μπρούμυτα στο χιόνι, 300 μέτρα πιο πάνω από τον κέδρο στον ανήφορο προς τη σκηνή, με το κεφάλι προς την πλευρά της. Αλλα 300 μέτρα πιο πάνω στην ίδια πλαγιά, βρισκόταν η Ζίνα Κολμογκόροβα, και αυτή με το κεφάλι κατά την πλευρά της σκηνής, επίσης χωρίς παπούτσια. Ακόμα πιο πάνω, στα 180 μέτρα από τη Ζίνα, ο Ρουστέμ Σλομποντίν. Με θρυμματισμένο το κρανίο, στο δεξιό πόδι μπότα με τέσσερις κάλτσες, και το αριστερό πόδι γυμνό.
Οι υπόλοιποι βρέθηκαν πολύ αργότερα, προς το τέλος της Ανοιξης, ύστερα από δύο μήνες. Η Λιουντμίλα Ντουμπίνινα ήταν γονατιστή δίπλα από το ρυάκι με το πρόσωπο να κοιτά προς αυτό, δίπλα κείτονταν αγκαλιασμένοι ο Σεμιόν Ζολοταριόφ και ο Αλεξάντρ Κολεβάτοφ, και μέσα στο νερό ο Νικολάι Τιμπό-Μπρινόλ. Τα μάτια του Ζολοταριόφ ήταν βγαλμένα, ενώ της Ντουμπίνινα τα μάτια και η γλώσσα. Επίσης, είχε γίνει λόγος για το περίεργο χρώμα του δέρματος των νεκρών, κάτι μεταξύ κόκκινου και πορτοκαλί.
Πηγή: The Dyatlov group / Archive photo
Από στόμα σε στόμα
Είναι η Σοβιετική Ένωση του 1959. Στις εφημερίδες δεν έγραφαν τέτοια πράγματα, απλά δεν υπήρχαν λέξεις για να γραφούν αυτά. Και οι άνθρωποι, με τη σειρά τους, δεν είχαν συνηθίσει να ενημερώνονται από τον Τύπο για την εξιχνίαση ανάλογων συμβάντων. Το σύστημα των ψιθύρων και των φημών της πόλης, που αποκαλούταν επίσης ως «το ραδιόφωνο από στόμα σε στόμα», υποκαθιστούσε για τους σοβιετικούς πολίτες οποιοδήποτε Μέσο Ενημέρωσης. Στην κηδεία τους μαζεύτηκε όλο το Σβερντλόβσκ (έτσι ονομαζόταν τότε το Αικατερινμπούργκ). Αρκετές δεκαετίες πριν εμφανιστούν στο ρωσικό διαδίκτυο τα πρώτα φόρουμ, που ήταν αφιερωμένα στο θάνατο της ομάδας, οι ιστορίες για τον φρικτό θάνατο των τουριστών -εμπλουτισμένες με φανταστικές και πραγματικές λεπτομέρειες- μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά.
Ο μαζικός τουρισμός, ο οποίος εκείνη την εποχή στη Ρωσία δεν ήταν μια φωτογράφηση με φόντο τα αξιοθέατα, αλλά ρομαντικές εκδρομές σε ανεξερεύνητα μέρη με σακίδια, σκηνές και τραγούδια υπό τον ήχο της κιθάρας, τη δεκαετία του ΄50 μόλις άρχιζε. Και για μερικές γενιές τουριστών η ιστορία του Ντιάτλοφ έγινε ο πρώτος εκείνος μύθος, για τον οποίο ήταν τόσο ενδιαφέρον και συνάμα τρομακτικό να συζητούν στη νυχτερινή στάση όταν κάθονταν γύρω από τη φωτιά. Σήμερα, υπάρχει εκεί ένα μικρό μνημείο που έχουν τοποθετήσει κάποιοι εκδρομείς.
Ανθρωποι των πάγων ή UFO;
Τη δεκαετία του ΄90, όταν οι σοβιετικές απαγορεύσεις για τις εφημερίδες είχαν αρθεί, ο ανακριτής Λεβ Ιβανόφ, ο οποίος τότε, το 1959, είχε κλείσει την υπόθεση με τη διατύπωση «ο θάνατός τους προήλθε από μια φυσική καταστροφή, την οποία οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν», πρόλαβε να δώσει μερικές συνεντεύξεις. Σε αυτές άφησε καθαρά να εννοηθεί ότι η «φυσική καταστροφή» συνδεόταν με κάποιο αφύσικο φαινόμενο όπως UFO, «άνθρωπο των πάγων», ή κάτι ανάλογο.
Είναι προφανές, ότι το αρχείο του ανακριτή Ιβανόφ αποτέλεσε τη βασική πηγή του υλικού της έρευνας για την υπόθεση της ομάδας του Ντιάτλοφ. Σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας τα μέλη της παρέας κρατούσαν ημερολόγιο και τραβούσαν πολλές φωτογραφίες. Όλες οι φωτογραφίες επισυνάφθηκαν στην υπόθεση, και σταδιακά το πλήρες φωτογραφικό αρχείο βρέθηκε στη δημοσιότητα. Χαρούμενα πρόσωπα, παλαιομοδίτικα ρούχα και εντυπωσιακά τοπία των Βόρειων Ουραλίων, δηλαδή βουνά και παντού χιόνι.
Πηγή: The Dyatlov group / Archive photo
Απλές εξηγήσεις
Επίσημη εκδοχή του θανάτου των τουριστών δεν υπήρξε και είναι βέβαιο ότι δεν υπάρξει ποτέ. Σε κάθε μυστηριώδη ιστορία όμως, υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Βορράς, χιόνι, χειμώνας, είναι σίγουρο ότι μοιραία στάθηκε μια χιονοστιβάδα ή δυνατή χιονόπτωση που έπεσε πάνω στη σκηνή, προκάλεσε σύγχυση στην ομάδα τρομάζοντάς τη, και έκανε τους εκδρομείς να φύγουν γρήγορα από τη σκηνή ημίγυμνοι και να πεθάνουν στην παγωνιά.
Πηγή: Lori / Legion Media
Αν παρόλα αυτά όμως δεν έφταιγε το χιόνι; Μια κρύα τοποθεσία όπου δεν υπάρχει ψυχή και για την οποία κανείς δεν γνωρίζει τίποτα συγκεκριμένο, με ίσες πιθανότητες να υπήρχε εκεί κάποτε στρατόπεδο εργασίας, μυστικό πυρηνικό εργοστάσιο ή πολύγωνο για δοκιμές άγνωστων όπλων. Ή απλά ένα στοιχειωμένο μέρος. Ο γηγενής βόρειος πληθυσμός Μανσί που ζούσε εκεί πολύ πριν την έλευση των Ρώσων, αποκαλούσαν τη διάβαση αυτή «Όρος των εννέα νεκρών», και η ομάδα του Ντιάτλοφ αποτελούταν από εννέα άτομα! Μια υπόθεση με τόσα στοιχεία, αλλά χωρίς ακριβές πόρισμα, αποτελεί το ιδανικό σενάριο για μια κλασσική ιστορία τρόμου.
Η οποία, οδήγησε σε μεγάλες και έντονες συζητήσεις στα φόρουμ στο διαδίκτυο, αρχικά στα τοπικά των Ουραλίων, και στη συνέχεια σε εκείνα της Μόσχας. Οι multi media παρουσιάσεις (φωτογραφίες από το αρχείο της ομάδας υπό τη συνοδεία ηλεκτρονικής μουσικής που ταιριάζει σε θρίλερ). Άρθρα γνωστών συγγραφέων αστυνομικών μυθιστορημάτων και βιβλία αγνώστων ερασιτεχνών, οι οποίοι αφιέρωσαν χρόνια στη μελέτη εκείνης της εκστρατείας καταθέτοντας την κάθε λεπτομέρεια. Η «Ντιατλοφμανία» είναι ένα σημαντικό φαινόμενο του ρωσικού ίντερνετ. Πέντε χρόνια πριν, ένα χολιγουντιανό φιλμ για την ομάδα του Ντιάτλοφ θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη αίσθηση, ενώ τώρα, θα μπορούσε να πει κανείς, «που ήσασταν τόσο καιρό;».
Οι άνθρωποι που επί χρόνια συζητούσαν για την ομάδα του Ντιάτλοφ στα φόρουμ, ίσως να μην βρουν ωραία την ταινία του Ρένι Χάρλιν, αλλά ποτέ δεν θα παραδεχτούν ότι το θέμα δεν είναι η ταινία, αλλά το ότι συνέβαλλαν και οι ίδιοι στη μετατροπή μιας τοπικής πολυσυζητημένης υπόθεσης σε μια ιστορία που έγινε τελικά κτήμα όλων. Όταν ένα σκοτεινό και αντεργκράουντ θέμα καθίσταται τμήμα της μαζικής κουλτούρας, αυτό δεν αρέσει ποτέ σε κανέναν, αλλά φαίνεται πως άλλος τρόπος για να δημιουργηθεί μια «συναρπαστική ιστορία», απλά δεν υπάρχει.
ΠΗΓΗ:http://rbth.gr