Η στρατηγική μιας ωρολογιακής βόμβας που δεν σκάει
Διαβάστε ένα άρθρο (συμμετοχή στις "Γνώμες" του
NEWS 247) για το σατυρικό δράμα που ζει η Ελλάδα, με τους πρωταγωνιστές
να αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα
Έχουν περάσει πέντε χρόνια από την οικονομική κρίση του 2008
και έκτοτε προστέθηκαν στο ρόστερ της παγκόσμιας κακαδαιμονίας νέα
δράματα, όπως η κρίση του ευρώ και τα επιμέρους σατυρικά δράματα των
χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, όπως το ελληνικό. Ένα σύντομο φλας μπακ θα
μας πείσει γιατί η τρέχουσα ελληνική περίπτωση δεν μοιάζει με τραγωδία,
αλλά με σατυρικό δράμα.
Το σατυρικό δράμα έχει οριστεί ως «παίζουσα
τραγωδία», δηλαδή ένα εύπεπτο λαϊκό θέαμα που διατηρούσε τα εξωτερικά
γνωρίσματα της τραγωδίας αλλά είχε αποκλειστική αποστολή να προκαλέσει
το γέλιο και όχι να διδάξει, όπως η τραγωδία και η κωμωδία. Η παρουσία
του σατυρικού χορού με το αχαλίνωτο πνεύμα του υπονόμευε με τραγελαφικό
τρόπο κάθε μορφή «ηρωϊκότητας».
Η διαχείριση της παράστασης «Λίστα Λαγκάρντ»
είναι το σατυρικό δράμα του σήμερα, στο οποίο οι πρωταγωνιστές, με
κυρίαρχο ρόλο την μεταποιημένη ως «τραγική» φιγούρα του Γιώργου
Παπακωνσταντίνου στο κέντρο ενός σκανδάλου, ερμηνεύουν -με διονυσιακή
διάθεση- μια λάιτ εκδοχή της αλήθειας.
Ενώ δηλαδή η ουσία και οι προεκτάσεις του
σκανδάλου είναι σύνθετες όσο και η πραγματικότητα, η «θεσμική» αφήγηση
της εμπίπτει σε μια φάρσα, της οποίας το βασικό πρόβλημα δεν είναι ότι
είναι χοντροκομμένη, αλλά ανεπίκαιρη. Το ζητούμενο στη δημόσια σφαίρα
δεν είναι τα μειδιάματα, οι ατάκες και το σασπένς, αλλά η κάθαρση. Το
διαρκές ανακάτεμα φαιδρού και σοβαρού ως πολιτική πράξη στα πλαίσια μιας
τόσο επώδυνης κρίσης δεν εργάζεται υπέρ οποιασδήποτε κάθαρσης και
ευημερίας.
Θα ήταν όμως άδικο να διεκδικήσουμε την
πρωτοκαθεδρία στο σατυρικό δράμα. Στην Ιταλία ο πρώην πρωθυπουργός Μάριο
Μόντι σχολίασε ως «εκκεντρική» την πρόταση του, ανανήψαντος από τη μέθη
του διονυσιασμού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για διεξαγωγή εξεταστικής
επιτροπής για τον ρόλο της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης του πρώτου. Στις
Η.Π.Α. στα πλαίσια της θύελλας του «δημοσιονομικού γκρεμού» οι πιο
φιλοσοφημένοι επενδυτές παραλληλίζουν τις μεγάλες τράπεζες με μαύρα
κουτιά αεροσκαφών που κρύβουν τεράστια ρίσκα, ικανά να οδηγήσουν και σε
νέα κατάρρευση της οικονομίας. Ως αιτία της ανησυχίας τους προκρίνουν
την πρωτοφανή κρίση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους επενδυτές: πρόκειται για
μια υποδόρια έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει γίνει δεύτερη φύση, η νέα
καθημερινότητα τους. Όλοι φοβούνται ότι κάποιος θα τους «πιάσει κότσο»,
αλλά σφυρίζουν και αδιάφορα.
Στην Ελλάδα, η τοξική κληρονομιά των
προκατόχων της διαχείρισης της κρίσης αφενός παρουσιάζεται ολοένα και
ισχυρότερη μεταδίδοντας στους πολίτες την δυσπιστία απέναντι σε κάθε
μεταρρυθμιστική πρόθεση της τρικομματικής κυβέρνησης και αφετέρου η
«ελαφρότητα» της πολιτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης της υπόθεσης
«Λίστα Λαγκάρντ» καλλιεργεί την αποδοχή ενός διαρκούς κλίματος
«ωρολογιακής βόμβας» που ενώ ποτέ δεν εκρήγνυται, καταφέρνει όμως να
βυθίζει τη χώρα, τους πολίτες και την πολιτική σε ένα καθεστώς ομηρίας.
*Ο Νίκος Άγουρος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Global Media and Communications στη London School of Economics, και Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει εργαστεί στο «Βήμα της Κυριακής», ως διευθυντής σύνταξης του ενθέτου «ΒΗΜΑmen» και εργάζεται στον περιοδικό Τύπο από το 2000.
πηγη: http://news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου