Είναι πράγματι πυρηνική δύναμη η Βόρεια Κορέα;

Είναι πράγματι πυρηνική δύναμη η Βόρεια Κορέα;

12.01.2013

Να θεωρήσουμε την Πιονγκγιάνγκ σαν την πρωτεύουσα μιας ακόμα χώρας που έχει δυνατότητες στρατηγικών πυρηνικών πυραύλων; Πόσο δικαιολογημένοι είναι οι Δυτικοί όταν ομιλούν περί βορειοκορεατικής πυρηνικής απειλής; Τι, τέλος πάντων, κέρδισαν από στρατιωτικο-τεχνολογικής πλευράς οι Βορειοκορεάτες με την εκτόξευση του πυραύλου; Η προ εβδομάδων εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου πολλαπλών σταδίων, δεν είναι η πρώτη που πραγματοποιεί η Βόρειος Κορέα. «Η εκτόξευση φέτος το Δεκέμβριο, δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες και δεν προκαλεί μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση», δήλωσε στα ρωσικά ΜΜΕ, ο επικεφαλής του τμήματος αναλύσεων του Ινστιτούτου Πολιτικών και Αμυντικών Αναλύσεων, Αλεξάντρ Χραμτσίχιν. «Οι εκτοξεύσεις πυραύλων αποτελούν ένα βασικό εξαγώγιμο προϊόν της Πιονγκγιάνγκ. Με αυτές, οι Βορειοκορεάτες εκβιάζουν τη διεθνή κοινότητα και, πάνω απ' όλους τις ΗΠΑ, στην προσπάθειά τους να λάβουν ανθρωπιστική βοήθεια». Η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας εκβιάζει τον κόσμο με τον κίνδυνο της στρατιωτικής σύγκρουσης εδώ και αρκετές δεκαετίες. Βλέποντας την κατάρρευση της «πανίσχυρου» προστάτιδάς της, ΕΣΣΔ ,να πλησιάζει στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι ηγέτες της Πιονγκγιάνγκ άρχισαν να προβληματίζονται. Με τι θα ζήσουν μετά τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ; Έτσι, επιτάχυναν τις έρευνες πάνω στα πυρηνικά όπλα, χρησιμοποιώντας κατά κόρον τις πυρηνικές υποδομές για ειρηνικό σκοπό. Οι Αμερικανοί στην αρχή, αντιδρώντας εν θερμώ, φοβήθηκαν. Ετσι, το 1994 υπογράφηκε η ονομαζόμενη «συμφωνία- πλαίσιο της Βιέννης», με την οποία ιδρύθηκε ο Οργανισμός Ενεργειακής Ανάπτυξης της κορεατικής Χερσονήσου (KEDO). Στη συνέχεια, ξεκίνησε η τροφοδοσία με καύσιμα και άρχισαν οι εργασίες για την κατασκευή πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με διεθνή βοήθεια. Τον Αύγουστο του 1998, όμως, η Βόρειος Κορέα εγκαινίασε τις εκτοξεύσεις βαλλιστικών πυραύλων που πετούσαν πάνω από την Ιαπωνία. Η Δύση και πάλι άρχισε να ανησυχεί. Την τεταμένη κατάσταση ενίσχυαν έγκυρες πληροφορίες περί ενός μυστικού προγράμματος της Πιονγκγιάνγκ για εμπλουτισμό ουρανίου. Ο διάδοχος του Κλίντον,  Τζώρτζ Μπους ο νεώτερος, αποκάλεσε την Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας «κακοποιό κράτος». Έτσι ξεκίνησε η σημερινή βορειοκορεατική πυρηνική κρίση. Διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο Το 2006, οι «Βόρειοι» διεξήγαγαν την πρώτη πυρηνική δοκιμή τους. Λίγο μετά, το Φεβρουάριο του 2007, σε έναν από τους γύρους συνομιλιών των «έξη κρατών» στο Πεκίνο, διαπραγματεύονταν για εκατομμύρια τόνους μαζούτ ή την αντίστοιχη ποσότητα σε ηλεκτρική ενέργεια. Ετσι, επιβλήθηκε στη Βόρειο Κορέα να αποσυναρμολογήσει μέχρι τα τέλη του 2008, την πυρηνική εγκατάστασή της στην Γιονγκμπιόν. Εκεί, στα χρόνια της «πυρηνικής κρίσης» είχε κατασκευαστεί πλουτώνιο για στρατιωτική χρήση. Επίσης, η χώρα έπρεπε να παράσχει στους συμμετέχοντες στις διαπραγματεύσεις μια λίστα με όλες τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της που θα διαλύονταν. Η Σεούλ (πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας) μάλιστα, απείλησε να σταματήσει κάθε συνεργασία με την Πιονγκγιάνγκ, εάν δεν υπάρξει πρόοδος στον πυρηνικό τομέα. Ήταν η στιγμή που ο «ασυμβίβαστος» Μπους, για να ολοκληρώσει με επιτυχία την προεδρία του, έπεισε τους «Νότιους» εταίρους του στην κορεατική χερσόνησο να «συγκρατηθούν». Στην Πιονγκγιάνγκ, υποσχέθηκε ότι αν η Βόρειος Κορέα πληροί όλες τις προϋποθέσεις της συμφωνίας του Φεβρουαρίου 2007, δηλαδή αν θα συνεχίσουν τη διάλυση των πυρηνικών εγκαταστάσεων και προσφέρουν μια πλήρη λίστα, θα αρχίσουν και πάλι να λαμβάνουν οικονομική βοήθεια. Επίσης, οι ΗΠΑ υποσχεθήκαν ότι θα βγάλουν την βορειοκορεάτικη Λαϊκή Δημοκρατία από τον κατάλογο των χωρών που βοηθούν τους τρομοκράτες, θα άρουν τις κυρώσεις, ακόμα και ότι θα συνάψουν μαζί της διπλωματικές σχέσεις. Τον Ιούνιο του 2008, ο κατάλογος των πυρηνικών εγκαταστάσεων παραδόθηκε στην κινεζική αποστολή και στη συνέχεια διανεμήθηκε στους συμμετέχοντες στις εξαμερείς συνομιλίες. Την 10η Ιουλίου του ίδιου έτους, στο Πεκίνο οι εξαμερείς συνομιλίες επαναλήφθηκαν. Το Μάιο του 2010, όμως, η Πιονγκγιάνγκ πραγματοποίησε τη δεύτερη πυρηνική της δοκιμή. Πυρηνικοί λεονταρισμοί Μπορούμε να θεωρήσουμε τώρα ότι, μετά την επιτυχημένη εκτόξευση, η Βόρειος Κορέα  είναι ένα πυρηνικό κράτος; Μπορούμε, αλλά μόνο θεωρητικά. Το συσσωρευμένο απόθεμα των σχάσιμων υλικών δεν μπορεί από μόνο του να χρησιμεύσει ως όπλο. Απαιτείται να φτιαχτούν κεφαλές, καθώς επίσης και μια σειρά -πλήρους κλίμακας- δοκιμές που να επαληθεύουν τη λειτουργικότητα, να προσδιορίζουν την πραγματική δύναμη, και το αν είναι έτοιμο το σύστημα των πυρηνικών όπλων για επιχειρησιακή χρήση. Και αυτό είναι ένα τεχνικά πολύπλοκο σύστημα. Από μόνο του, λοιπόν, το γεγονός της μίας επιτυχημένης εκτόξευσης του πυραύλου - φορέα πολλαπλών σταδίων και η είσοδος του δορυφόρου σε τροχιά, δεν λέει τίποτα για την ικανότητα της χώρας να προκαλέσει πυρηνικά πλήγματα με πυραύλους. Η σοβιετική εμπειρία στα τέλη της δεκαετίας του 1950, με την ΕΣΣΔ τότε κατά πολύ πλουσιότερη από τη σημερινή Βόρειο Κορέα, μας δείχνει ακριβώς την κατεύθυνση που θα κινηθεί η χώρα. Η διάσημη πρώτη στον κόσμο εκτόξευση τεχνητού δορυφόρου στο διάστημα δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά ένα υποπροϊόν του «κολλημένου» σοβιετικού προγράμματος πυρηνικών πυραύλων. Στις 21 Αυγούστου 1957, καλύπτοντας απόσταση 5.600 km, o πύραυλος R-7 που σχεδιάστηκε από τον επικεφαλής του σοβιετικού αμυντικού διαστημικού προγράμματος, Σεργκέι Κορολιόφ, φάνηκε ότι έφτασε στον τελικό στόχο του: Στο Πολύγωνο δοκιμών στη χερσόνησο Καμτσάτκα. Όμως, παρά τη θριαμβευτική ρητορική των σοβιετικών ΜΜΕ, οι δημιουργοί των νέων όπλων γνώριζαν πολύ καλά ότι ο πύραυλος είναι ακόμα μακριά από το να αποτελεί ένα πραγματικά αποτελεσματικό όπλο. Πρώτα απ' όλα, το πυραυλικό σύστημα απαιτούσε φανταστικά μεγάλο χρόνο για την προετοιμασία της εκκίνησης (10 ημέρες). Μόνο ο ανεφοδιασμός του πυραύλου με καύσιμα διαρκούσε 12 ώρες. Επιπλέον, το πρόγραμμα της πτήσης δεν ολοκληρώθηκε σύμφωνα με τις προβλέψεις. Ειδικότερα, διαπιστώθηκε ότι το τμήμα της κεφαλής που χρησιμοποιήθηκε με αντίγραφο πυρηνικού φορτίου, δεν έφτασε ποτέ στην επιφάνεια της Γης, κάηκε με την είσοδο του βλήματος στα πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας. Ο Κορολιόφ κατανόησε ότι το πρόβλημα δεν θα επιλυόταν γρήγορα, οπότε το Συμβούλιο των κύριων σχεδιαστών αποφάσισε να στρέψει την προσοχή της σοβιετικής ηγεσίας, που απαιτούσε την άμεση ένταξη των πυραύλων σε στρατιωτική υπηρεσία, σε εκτοξεύσεις πυραύλων που δεν σχετίζονταν με το πρόγραμμα πτητικών δοκιμών σε επιχειρησιακές συνθήκες. Έτσι, αποφασίστηκε να προχωρήσουν την ιδέα της εκτόξευσης σε τροχιά του τεχνητού δορυφόρου της Γης. Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Γεωπολιτικών Προβλημάτων, Λεονίντ Ιβάσοβ, εξέφρασε τη γνώμη ότι ο θόρυβος γύρω από την εκτόξευση πυραύλων από τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, είναι σε μεγάλο βαθμό υπερβολικός και δεν φέρει καμία απειλή για τη διεθνή ασφάλεια. «Μια δραστική απάντηση στην κορεατική εκτόξευση πυραύλου φαίνεται περιττή. Απλά, κάποιους τους βολεύει η αναθέρμανση της έντασης στον ήδη «διεγερμένο» από τις εντάσεις κόσμο», δήλωσε ο Ιβάσοφ. Η Βόρεια Κορέα σήμερα, δεν απειλεί. Ωστόσο, μην ξεχνούμε: Η Πιονγκγιάνγκ, διαθέτει μεγάλη υπομονή … ΠΗΓΗ: http://www.e-afipnisi.gr