«Δεν είναι η πατρίδα μου, αλλά είναι ο δικός μου κόσμος», λέγει ο Αμερικάνος θεατράνθρωπος και δραματουργός, Τζον Φρίντμαν, που αποφάσισε να ζήσει στη Ρωσία. Και αυτό που τον τράβηξε στη χώρα, δεν είναι άλλο από την Τέχνη και την κουλτούρα της.
Τζον Φρίντμαν. Πηγή: PhotoXPress
Ο Αμερικανός θεατρολόγος και δραματουργός Τζον Φρίντμαν, ο οποίος αρθρογραφεί για το θέατρο στην εφημερίδα Moscow Times, ζει και εργάζεται στη Μόσχα εδώ και 24 χρόνια. Για τους λόγους που οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση μίλησε στη Ροσσίσκαγια Γκαζέτα.
Ροσσίσκαγια Γκαζέτα: Τον Φεβρουάριο στη Νέα Υόρκη θα συμμετάσχετε με το νέο σας θεατρικό έργο σε ένα ασυνήθιστο διαδικτυακό πρότζεκτ σύγχρονων παραστάσεων που θα μεταδίδονται μέσω του Skype. Με ποιό τρόπο θα γίνει αυτό;
Τζον Φρίντμαν: Το συγκεκριμένο πολυπολιτισμικό φεστιβάλ, το οποίο διεξάγεται μια φορά το χρόνο από την οργάνωση «Διεθνιστές», ονομάζεται «Ειδύλλιο εξ αποστάσεως». Η ουσία του προγράμματος είναι να καταστεί εφικτό ώστε άνθρωποι από διάφορες χώρες να «ερωτευτούν» ο ένας τις δημιουργίες του άλλου και ταυτόχρονα να συνεργαστούν, χωρίς να εγκαταλείψουν τις πόλεις τους.
Το φεστιβάλ θα διαρκέσει όλο τον Φεβρουάριο. Το έργο μου ονομάζεται «Πέντε αστεία διηγήματα από την καρδιά του Μπουένος Άιρες». Η Οξάνα Μίσινα (σ.σ. κορυφαία ηθοποιός της Μόσχας, σύζυγος του Τζον Φρίντμαν) θα πάρει και αυτή μέρος. Είναι κάτι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Αμερική σήμερα. Ο κόσμος στη Νέα Υόρκη προσέρχεται, αγοράζει εισιτήριο, αλλά αντί να βρεθούν στο θέατρο, μπαίνουν σε μια αίθουσα όπου είναι τοποθετημένες 20-40 οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κάθονται μπροστά στην οθόνη 10 λεπτά και παρακολουθούν μια σύντομη παράσταση, στην οποία, για παράδειγμα, πρωταγωνιστεί η Οξάνα Μίσινα. Η παράσταση τελειώνει, ο θεατής σηκώνεται και πηγαίνει στην επόμενη οθόνη. Και αυτό συνεχίζεται επί μιάμιση ώρα.
ΕΡ: Το παραδοσιακό ρωσικό θέατρο, στη σημερινή του μορφή, αξίζει τον κόπο ώστε κάποιος να αλλάξει με τόσο ριζικό τρόπο τον τόπο διαμονής του;
ΑΠ: Ακριβώς χάρις στο σπουδαίο ρωσικό θέατρο, και στην αγάπη προς την Οξάνα Μίσινα, αξίζει κανείς να αλλάξει τον τόπο διαμονής του.
Η μαγεία του ρωσικού Θεάτρου
ΕΡ: Στο διάστημα που ζείτε στη Ρωσία, το θέατρο δεν σας απογοήτευσε;
ΑΠ: Πώς θα μπορούσε να με απογοητεύσει το καταπληκτικό, ποικιλόμορφο και πλουσιότατο ρωσικό θέατρο; Μπορώ να πω με όλη την ευθύτητα ότι η ζωή στη Ρωσία δεν είναι εύκολη. Για πολλούς λόγους, από τις καιρικές συνθήκες ως την πολιτική. Όταν όμως ζεις μαζί με ένα τόσο υπέροχο θέατρο και δίπλα σου βρίσκονται τέτοιοι υπέροχοι άνθρωποι... τότε η ζωή σου είναι πλουσιότατη.
ΕΡ: Θυμάστε τις πρώτες εντυπώσεις σας από τη Μόσχα, όταν ήρθατε εδώ πριν από σχεδόν 25 χρόνια; Ήταν ευχάριστες;
ΑΠ: Όταν ήρθα το 1988, ήταν η πολλοστή φορά που βρέθηκα στη Ρωσία. Ήρθα πάνω στο αποκορύφωμα της Περεστρόικα. Το πρώτο που γινόταν αμέσως εμφανές, ήταν ότι δεν είχε αλλάξει τίποτα. Το 1988 όλα ήταν ακριβώς ίδια με το 1979, κατά το οποίο είχα ζήσει εδώ. Πιθανόν η μόνη διαφορά ήταν πως είχαν εμφανιστεί κάποια περίπτερα από όπου μπορούσες να αγοράσεις ψητό κοτόπουλο.
Από τότε, έζησα μαζί με όλους πάρα πολλές αλλαγές. Πιστεύω ότι πρόκειται πλέον για την πέμπτη, έκτη ή την έβδομη Ρωσία, σε σύγκριση με εκείνη που γνώρισα όταν ήρθα εδώ. Είναι σαν να αλλάζει συνεχώς το δέρμα της και μετατρέπεται σε μια άλλη νέα χώρα.
ΕΡ: Υπήρξε κάποια στιγμή που θελήσατε να τα παρατήσετε όλα και να πάτε να μείνετε κάπου κοντά στο Χόλυγουντ;
ΑΠ: Ο κόσμος αυτός του θεάτρου στον οποίον εργαζόμαστε μαζί με την Οξάνα (σ.σ. Μίσινα), είναι τόσο πλούσιος ώστε κατανοούμε πως έναν τέτοιο κόσμο δεν θα τον συναντήσουμε πουθενά. Μας στηρίζει και αποτελεί το λόγο για να μείνουμε. Αν φεύγαμε, τότε μέσα σε τρεις μήνες θα τρελαινόμασταν χωρίς τη ζωή της Μόσχας, χωρίς το θέατρο της Μόσχας.
Σκέφτεται στα ρωσικά
ΕΡ: Μιλάτε θαυμάσια τα ρωσικά. Έχετε μάθει και να σκέφτεστε σε ξένη γλώσσα;
ΑΠ: Εδώ και πολύ καιρό, πριν ακόμη έρθω το 1988. Τα πρώτα πέντε-επτά χρόνια, στο τέλος της θεατρικής σεζόν ένιωθα πάρα πολύ κουρασμένος. Ο εγκέφαλός μου κουραζόταν τρομερά επειδή έπρεπε να λειτουργεί διαρκώς με τη ρωσική γλώσσα. Τον όγδοο χρόνο όμως αυτό εξαφανίστηκε. Δεν αισθάνομαι πλέον καμιά πίεση.
ΕΡ: Πώς επιλύσατε το ζήτημα της ιθαγένειας;
ΑΠ: Διατηρώ την αμερικανική υπηκοότητα και έχω ρωσική άδεια διαμονής, η οποία μου επιτρέπει να εργάζομαι και να μετακινούμαι ελεύθερα.
ΕΡ: Τι είναι αυτό με το οποίο δυσκολεύεστε περισσότερο να συμφιλιωθείτε; Με το κλίμα της Ρωσίας ή με τη ρωσική ραθυμία;
ΑΠ: Μα αυτά είναι αλληλένδετα. Η ρωσική ραθυμία οφείλεται ακριβώς στο κλίμα της Ρωσίας. Το χειμώνα κάνει κρύο και θέλεις να μένεις στο κρεβάτι κάτω από την κουβέρτα, και το καλοκαίρι είναι ζεστό και πνιγηρό, ώστε σε κάνει να θέλεις να ξαπλώνεις στο πάτωμα. Δόξα τω Θεώ, έχω μια ενδιαφέρουσα δουλειά, η οποία με κάνει να ξεπερνώ την τεμπελιά.
ΕΡ: Ποιές είναι οι συμβουλές σας προς τους ξένους που έρχονται για πρώτη φορά στη Ρωσία;
ΑΠ: Αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό.
ΕΡ: Ας περιοριστούμε στον καλλιτεχνικό κόσμο, τον οποίο γνωρίζουμε καλά.
ΑΠ: Κατ’ αρχήν, να βυθιστούν στον πολιτισμό, στην τέχνη. Μουσεία, λογοτεχνία, θέατρο... Προτείνω στον νεοαφιχθέντα στη Μόσχα ξένο, να πάει απευθείας στις σύγχρονες θεατρικές παραστάσεις. Είναι αυτές που -ιδιαίτερα τα τελευταία 8-10 χρόνια- κάνουν μια προσπάθεια να εξηγήσουν τα τεκταινόμενα στην κοινωνική και πολιτική ζωή της νέας Ρωσίας.
Μην βλέπετε μόνο ειδήσεις, μην παρακολουθείτε μόνο όσα συμβαίνουν στον τομέα της πολιτικής, αλλά δείτε τι υπάρχει και εκεί που πηγαίνουμε εμείς, στον χώρο της τέχνης. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πλούτος της Ρωσίας, και αυτός ο πλούτος είναι μοναδικός.
Κάθε χώρα έχει τους θησαυρούς της, αλλά η ρωσική τέχνη, το ρωσικό θέατρο, η ρωσική μουσική, η ρωσική λογοτεχνία, είναι μεγαλειώδεις. Ζω εδώ 24 χρόνια και εξακολουθώ να εκφράζω τον απεριόριστο θαυμασμό μου για τους καλλιτέχνες η οποίοι έκαναν τέχνη τα τελευταία 300-400 χρόνια, αλλά και για εκείνους που τη δημιουργούν σήμερα. Δεν είναι η πατρίδα μου, αλλά είναι ο δικός μου κόσμος. Ο κόσμος, στον οποίο ζω.
Για ποιούς η Ρωσία έγινε δεύτερη πατρίδα
Θεόδωρος Κουρεντζής, Ελληνας διευθυντής ορχήστρας
Τη δεκαετία του 1990 σπούδασε στην Αγία Πετρούπολη. Από το 2003 είναι μαέστρος στην Εθνική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Ρωσίας. Από το Μάιο του 2004 διευθύνει την όπερα του Νοβοσιμπίρσκ.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Κουρεντζή: «Μπορώ να πω ότι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Ρωσία. Ωρίμασα εδώ. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά θα αναφέρω για παράδειγμα, ότι μετά την εμφάνιση με την «Όπερα της Βαστίλης» στο Παρίσι, καθόμουν σε ένα πηγαδάκι με κάποιους Ρώσους και τους έλεγα για το πόσο μου λείπει η Ρωσία... Ανήκω στους ανθρώπους εκείνους που δηλώνουν υπερήφανοι για το ότι αφιέρωσαν τη ζωή τους στη μεγάλη ρωσική Τέχνη».
Νάντζα Μερ, Γαλλίδα ηθοποιός
Σπούδασε στο Ωδείο του Σαράτοφ και στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Αγίας Πετρούπολης. Από το 2007 είναι ηθοποιός του «Εργαστηρίου του Πιοτρ Φομένκο». Παίζει στις παραστάσεις «Ρινόκερος», «Παραμύθια του δάσους των Αρδεννών», «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», «Ο κοκκινοτρίχης».
Απόσπασμα από συνέντευξη της Μερ: «Άνοιξα για πρώτη φορά ένα βιβλίο με γαλλο-ρωσικούς διαλόγους στο αεροπλάνο, πετώντας στη Ρωσία. Το χειρότερο ήταν ότι το πρώτο εξάμηνο στο ινστιτούτο δεν καταλάβαινα απολύτως τίποτα... Και στο Σαράτοφ, και στην Αγία Πετρούπολη μου έλεγαν ότι μια Γαλλίδα δεν θα μπορέσει ποτέ να παίξει σε ρωσική σκηνή. Δοκίμασα όμως, και με δέχθηκαν στον Φομένκο».
Φάμπιο Μαστράνζελο, Ιταλός διευθυντής ορχήστρας
Μένει 10 χρόνια στη Ρωσία με την οικογένειά του (η σύζυγος είναι Ρωσίδα, έχουν έναν γιό). Στην Αγία Πετρούπολη, συνεργάζεται με τις καλύτερες συμφωνικές ορχήστρες, όπως με εκείνη του θεάτρου Μαρίνσκι και τη φιλαρμονική του Νοβοσιμπίρσκ.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Μαστράνζελο: «Γεννήθηκα στο Μπάρι, όπου φυλάσσονται τα λείψανα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, τον οποίο πάντοτε τιμούσαν με ευλάβεια στη Ρωσία... Πώς να εξηγήσω ότι από 9 ετών είχα αρχίσει να μαθαίνω το ρωσικό αλφάβητο...; Το πατρικό όνομα της μητέρας μου είναι Ρουσό. Ο πατέρας μου ήταν ένας καλός ερασιτέχνης πιανίστας, και λάτρευε τη Ρωσία και τη ρωσική μουσική. Έδωσε στην αδερφή μου το όνομα Βαλεντίνα, προς τιμήν της Τερεσκόβα, της πρώτης γυναίκας κοσμοναύτη... Αισθάνομαι όλο και περισσότερο Ρώσος, απέκτησα μάλιστα και ρωσικό διαβατήριο».
Ντανιέλα Στογιάνοβιτς, Σέρβα ηθοποιός
Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βελιγραδίου. Από το 2000 ζει στην Αγία Πετρούπολη. Συνεργάστηκε με το θέατρο «Στο χυτήριο», με το «Τυπικό θέατρο» του Αντρέι Μογκούτσι, με τα θέατρα «Στέγη του κωμωδού» και «Αρχοντικό».
Απόσπασμα από συνέντευξη της Στογιάνοβιτς: «Όταν άρχισαν να βομβαρδίζουν τη Γιουγκοσλαβία, ζούσαμε με την αίσθηση ότι όπου να’ ναι αυτό θα τελειώσει... Και τελικά ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε ενώ ήρθα στη Ρωσία για 20 μέρες, ζω πλέον εδώ 10 χρόνια... Τι μου αρέσει εδώ; Η ρωσική σάουνα είναι ένας παράδεισος. Αισθάνομαι υπέροχα μετά το καυτό ατμόλουτρο να κυλιέμαι στο χιόνι ή να βουτώ στην πισίνα. Αυτό μου έμαθαν στη Ρωσία οι φίλοι και ο σύζυγός μου».
Βίλε Χάαπασαλο, Φιλανδός ηθοποιός
Γεννήθηκα στη φινλανδική πόλη Λάχτι. Σπούδασα στην Αγία Πετρούπολη. Στη Ρωσία έγινα γνωστός λόγω του ρόλου στην κωμωδία «Ιδιαιτερότητες του εθνικού κυνηγιού». Μου δόθηκε το βραβείο του «Αργυρού Αγίου Γεωργίου» για το ρόλο στον «Κούκο» του Αλεξάντρ Ρογκόζκιν.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Χάαπασαλο: «Αρχικά ήθελα να σπουδάσω στην Αγγλία. Για ποιό λόγο όμως, τη στιγμή που δίπλα μας υπάρχει μια χώρα που διαθέτει άριστη σχολή ηθοποιών; Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 επρόκειτο για έναν τυχοδιωκτισμό, καθώς δεν ήξερα ούτε τη γλώσσα, ούτε είχα και φίλους. Με είχαν κλέψει, εξαπατήσει. Στη συνέχεια, βρέθηκα στα γυρίσματα των “Ιδιαιτεροτήτων του εθνικού κυνηγιού”. Και τότε άρχισαν να μου προτείνουν νέους ρόλους. Υπάρχουν δύο Βίλε: Στη Ρωσία είμαι ηθοποιός, και στη Φιλανδία ένας μικρού μεγέθους επιχειρηματίας».
πηγη:http://rbth.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου