18 Ιανουαρίου 2014

"ΨΥΧΩΣΗ" από το + Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ: ΙΩΑΝΝΙΝΑ/ΠΑΤΡΑ

 "ΨΥΧΩΣΗ" από το + Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ: ΙΩΑΝΝΙΝΑ/ΠΑΤΡΑ




Σίσσυ Δουτσίου: ΨΥΧΩΣΗ! του Τάσου Σαγρή (φωτος πρόβας)









+ To Iνστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών]
http://theinstituteinfo.blogspot.com

παρουσιάζει

"ΨΥΧΩΣΗ!"

Σκηνοθεσία | Kείμενο: ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ

παίζoυν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ
Δ. Σακελλαρίου, Θ. Φατούρoς, Λ. Ξουράφη

Μουσική: ΒΙΟΜΑSS
+Lana Del Rey, The Cure, Joy Division

Video Art: Aλκιστη Καφετζή, Void Optical Art Laboratory
Σκηνικά: Κenny Mac Lellan
Φωτισμοί: Γιώργος Παπανδρικόπουλος

Διάρκεια: 80'


ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ

ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

ΙΩΑΝΝΙΝΑ
4 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΠΕΜ.16
ΠΑΡ.17
ΣΑΒΒ.18
ΚΥΡ. 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014
ώρα έναρξης 21.15

Γενική Είσοδος: 10e

Θέατρο ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ
Σικελιανού Αγγέλου 3
ΙΩΑΝΝΙΝΑ

ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΕΩΝ:
Τηλ.: 2651003492
Κιν.: 6955416236
+
ΠΑΤΡΑ

παραστάσεις κάθε ΠΕΜ./ ΠΑΡ./ ΣΑΒΒ./ ΚΥΡ.
ΈΝΑΡΞΗ:
ΠΕΜΠΤΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014
"ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟΝ"
Μαίζωνος172
ΠΑΤΡΑ
Γενική Είσοδος 10e
κρατήσεις θέσεων 261 032 8394



Προηγούμενες παραστάσεις:
23 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
από 14/10 έως 30/12/ 2013

Θέατρο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ
Παραμυθίας 27 & Πλαταιών
ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, ΑΘΗΝΑ
κρατήσεις 2103457904
http://theatroparamithias.blogspot.com



Με την υποστήριξη:
ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
http://voidnetwork.blogspot.com




ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ: Πρώτα κατέρρευσαν οι ελπίδες, μετά χάθηκε η κοινότητα, στο τέλος κατέρρευσαν οι άνθρωποι. Μια πολύ νεαρή κοπέλα κάθε βράδυ αργά μέσα στην νύχτα νιώθει την αβάσταχτή ανάγκη να αυτοκτονήσει. Εκατομμύρια άνθρωποι αυτή την στιγμή βρίσκονται αποκλεισμένοι στην εμπόλεμη ζώνη που βρίσκεται ανάμεσα στην καθημερινότητα τους και τις αληθινές τους επιθυμίες. Καθώς όλες οι ανθρώπινες ανάγκες και οι επιθυμίες γίνονται εμπορεύσιμες οι άνθρωποι μετατρέπονται σε εμπορεύματα και αριθμητικές μονάδες. Η λογική των αριθμών παράγει τραγικές ιστορίες καταστροφής, ψυχικές ασθένειες και εξαθλίωση με την συνεπή λειτουργία μιας μηχανής. Κορίτσια και αγόρια χωρίς μέλλον, πιάστηκαν στον ιστό μιας συγκεκριμένης λογικής που υφάνθηκε γύρω τους σαν θανάσιμη παγίδα. Τίποτα δεν κατάφερε να τους σώσει από αυτή την αβάσταχτη αγωνία και την απογοήτευση που νιώθουν να ριζώνει στις καρδιές τους. Η ζωή μας πέρασε γρήγορα και δεν προλάβαμε να ζήσουμε τίποτα! Σε αυτό τον απάνθρωπο ανθρώπινο κόσμο κάποιοι ζουν, κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι χάνονται. Αυτό είναι ένα σήμα κινδύνου από αυτούς που χάθηκαν.


Λίγα λόγια για το έργο:


Η παράσταση «Ψύχωση» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Μια νεαρή κοπέλα, αποκλεισμένη από την ζωή στο διαμέρισμα της πολεμάει με τις τραυματικές αναμνήσεις και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της. Εκτός από τον κοινωνικό περίγυρο, εδώ μοιάζει να είναι ένοχο για την κατάσταση του και το ίδιο το άτομο, που παραδόθηκε στις αυταπάτες, τις ανέφικτες επιδιώξεις και τις επιταγές ενός κόσμου που στήθηκε γύρω του σαν παγίδα.
Ο αγώνας δραπέτευσης από την υπαρξιακή κατάρρευση και την εμπόλεμη ζώνη στην οποία μετατράπηκε η καθημερινότητα, ο αγώνας υπεράσπισης της αγάπης και της ύστατης ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η ανέλπιδη κραυγή ενάντια σε όλα όσα μας έκλεισαν σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς έξοδο διαφυγής είναι τα θέματα που κρύβονται στον πυρήνα αυτής της παράστασης.

Η σκοτεινή ποιητική ματιά του Τάσου Σαγρή για την ζωή στις σύγχρονες μητροπόλεις συναντιέται με τον ήχο της ατέρμονης ψυχικής πίεσης του Biomass, τις αποσπασματικές αναμνήσεις από ηχοτοπία των JoyDivision, των Cure και την μελαγχολία της Lana Del Rey, τα φρενήρη video art παραληρήματα της Άλκιστης Καφετζή και του Εργαστηρίου Οπτικών Τεχνών του Κενού Δικτύου, τους εξπρεσιονιστικούς φωτισμούς του Γιώργου Παπανδρικόπουλου και την ιστοριογραφική ατμόσφαιρα του Σκωτσέζου συνεργάτη του σκηνοθέτη της ταινίας Trainspotting Dany Boyle, σκηνογράφο Κenny Mac Lellan

Το 2011 "ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ" του Ζαν Ζενέ ούρλιαξαν "Να Μην Ζήσουμε σαν Δούλοι" και το πάθος τους για ζωή έγινε μια απελπισμένη κραυγή στις ψυχές των ανθρώπων σε όλη την χώρα, το 2012 με το έργο "ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ" του Δ.Δημητριάδη έγινε μια λεπτομερής καταγραφή της κατάρρευσης μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το 2013-2014 με την παράσταση"ΨΥΧΩΣΗ!" το +Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] ανατέμνει το υπαρξιακό αδιέξοδο, την αυτοκαταστροφική οργή και την βία των νέων ανθρώπων σήμερα, εκπέμπει ένα ύστατο σήμα κινδύνου.



Με αυτό τον τρόπο το Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] και οι συντελεστές των παραστάσεων «Οι Δούλες», Ζαν Ζενέ (Νοσότρος 2011) και «Πεθαίνω Σαν Χώρα», Δημήτρης Δημηρτριάδης (Τριανόν 2012) ολοκληρώνουν μια λεπτομερή μελέτη της κρίσης, μια τολμηρή καταβύθιση στην κοινωνική, πολιτική και υπαρξιακή άβυσσο της εποχής μας.



ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:


ΘΕΑΤΡΟ.gr
http://θεατρο.gr/?p=4984

"ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ ΤΗ ΨΥΧΩΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ"
της ΧΡΥΣΑΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥ

Το βράδυ της τρίτης παρακολούθησα την παράσταση Ψύχωση σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο αυτό της οδού Παραμυθίας. Είχα καιρό να δω τόσο πολύ κόσμο, και ιδιαίτερα νέο κόσμο σε θέατρο. Αυτό ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο. Από το πρώτο λεπτό η παράσταση με συνεπήρε. Καθήμενη στη πρώτη σειρά είχα τη τιμή να θαυμάσω όλο το ταλέντο της μοναδικής ερμηνείας της Σίσσυς Δουτσίου. Η παράσταση αυτή είναι από τις παραστάσεις που ή σoυ αρέσουν πάρα πολύ ή που σοκάρεσαι από την ωμότητα της αλήθειας και φεύγεις με ένα κόμπο στο στομάχι. Η παράσταση «Ψύχωση» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που βασίζεται στο έργο “4.48 Psychosis” της Βρετανίδας συγγραφέως Sarah Kane η οποία αυτοκτόνησε το 1999 σε ηλικία 28 χρονών μερικές μέρες μετά την ολοκλήρωση της συγγραφής του συγκεκριμένου έργου. Θεωρώ ότι όλα τα έργα της Kane έχουν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, είναι σαν να ξετυλίγει τις σελίδες του ημερολογίου της και να μας τις διαβάζει δυνατά. Η Σάρα Κέιν ήταν Aγγλίδα θεατρική συγγραφέας. Τα έργα της αναφέρονται κυρίως στην αγάπη, στην σεξουαλική επιθυμία και στον θάνατο. Το 4:48 Ψύχωση ήταν το τελευταίο της έργο που γράφτηκε λίγο πριν πεθάνει. Υπέφερε από βαριά κατάθλιψη και είχε νοσηλευτεί δύο φορές από απόπειρα αυτοκτονίας. Στο τέλος κρεμάστηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1999 με τα κορδόνια των παπουτσιών της σε νοσοκομείο του Λονδίνου.

Η παράσταση ξεκινά με μια γυμνή νεαρή κοπέλα που βρίσκεται ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι στη μέση της σκηνής. Kάθε βράδυ αργά μέσα στην νύχτα νιώθει την αβάσταχτή ανάγκη να αυτοκτονήσει. Ένας εκρηκτικός μονόλογος που τσακίζει κόκκαλα, για προβλήματα που είναι πολύ γνωστά σε όλους μας αλλά καμμιά φορά τα προσπερνάμε επίτηδες διότι δεν μας είναι ευχάριστο έστω και μόνο το πέρασμα της ιδέας από το μυαλό μας. Η κοινωνία ωθεί τους νέους σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο, σε αυτοκαταστροφική οργή και στην ανακύκλωση συναισθημάτων όπως η μοναξιά, η λύπη, η απελπισία κλπ.

Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή, ακόμα και πριν την έναρξη της παράστασης με τον χαμηλό φωτισμό στο θέατρο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα καθηλωτική που συγκλονίζει. Το έργο αν και γράφτηκε πριν σχεδόν από 15 χρόνια προσαρμόζεται στο σημερινό γίγνεσθαι άψογα διακατεχόμενο από μία μοναδική ποιητική νομοτέλεια. Θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης Τ. Σαγρής, με αυτή την παράσταση κατοχυρώνει και με το παραπάνω πλέον, την ιδιότητά του ως ανερχόμενος σκηνοθέτης και εμείς οι θεατές θα καυχιόμαστε πως βλέπαμε τις παραστάσεις του τότε που ακόμη τον ήξεραν λίγοι.
Η πρωταγωνίστρια (Σ. Δουτσίου) απογυμνώθηκε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Μας μετέδωσε την αίσθηση του οικείου μιας και όλοι λίγο πολύ έχουμε νιώσει πράγματα σαν αυτά που πραγματεύεται η παράσταση– την απόρριψη ενός άντρα, το κενό, την θλίψη, το υπαρξιακό αδιέξοδο, την απελπισία, την κατάθλιψη, την οργή, συναισθήματα τόσο γνωστά σε εμάς που όμως όταν τα βλέπουμε καθαρά στη σκηνή μας σοκάρουν. Οι τρεις γιατροί (Δ. Σακελλαρίου, Θ. Φατούρoς, Λ. Ξουράφη) επιβλητικοί με την παρουσία τους στο χώρο, αν και δεν είχαν λόγο ή κίνηση έδιναν μια ιδιαίτερη πινελιά στη ροή της παράστασης.

Η υπέροχη μουσική (ΒΙΟΜΑSS, Lana Del Rey, The Cure, Joy Division) καθώς και τα τρομερά Video Art (των Άλκηστη Καφετζή και Void Optical Art Laboratory) έντυναν την παράσταση και δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Συγκλονιστικά επίσης ήταν τα σημεία με τους noise ήχους όπου η πρωταγωνίστρια δίνει μάχη με τους δικούς της δαίμονες.

Η σκηνογραφία του Κenny Mac Lellan αν και ήταν λιτή και άχρωμη δημιουργούσε την εντύπωση ότι όλα κινούνται, ότι τα σκηνικά αλλάζουν μαγικά από μόνα τους. Ένα γραφείο, πολλά βιβλία πεταμένα από δω και από κει ή σε στοίβες, ένα κρεβάτι με μια τηλεόραση κοντά, ένα καθιστικό έκαναν την σκηνή να φαίνεται απόλυτα πλήρης.

Τέλος, οι φωτισμοί του Γιώργου Παπανδρικόπουλου σε ταξίδευαν στον εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνίστριας, που άλλοτε ήταν γαλήνιος κ άλλοτε μανιώδης και τρομακτικός.

Έφυγα από το θέατρο κατακλυσμένη με μύρια συναισθήματα αλλά και μια εσωτερική περίεργη γαλήνη. Σίγουρα η Kane θα ταν πολύ περήφανη αν έβλεπε αυτή τη δραματοποίηση του έργου της. Αν και παρατηρώντας την πρωταγωνίστρια καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης ένιωσα σαν να βρίσκεται εκεί και η Kane. Ένιωσα ότι πήρα λίγο από το μεγαλείο της ψυχής της. Η Ψύχωση του Τ. Σαγρή είναι μια παράσταση ”διαμάντι” στο σύγχρονο θέατρο, μια παράσταση από αυτές που δεν πρέπει να χάσετε για κανένα λόγο. Είναι ένα ταξίδι στην ίδια την ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής. Μια ιστορία, που σου δίνει μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, αλλά αφού τη νιώσεις σε όλο σου το κορμί , στέκεις όρθιος. Πιο δυνατός ίσως. Νομίζω, ότι πρέπει να σχηματίσετε μόνοι σας μία άποψη, βλέποντας το έργο αυτό ή διαβάζοντας το κείμενο. Θα βρείτε πολλές αλήθειες, που μπορεί να μην σας είναι ευχάριστες , αλλά φεύγοντας θα κουβαλάτε ένα μικρό βαλιτσάκι με τροφή για σκέψη.

Τέλος είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε ότι η είσοδος για τους ανέργους, τους ηθοποιούς και τους άνω των 65 με την επίδειξη της κάρτας τους είναι δωρεάν-μια κίνηση που δείχνει ότι υπάρχουν άνθρωποι ακόμα στις μέρες μας που κάνουν ”θέατρο” και όχι εμπόριο. Ένα μεγάλο μπράβο, αν και είναι λίγο, σε όλους τους υπέροχους συντελεστές της παράστασης.

Η παράσταση Ψύχωση έχει διάρκεια 80′.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου