«Οι Ευρωπαίοι δεν πιστεύουν στην ΕΕ και το ευρώ»
Tον ολοένα αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό καταδεικνύει έρευνα του ινστιτούτου Demos & pi, σε συνεργασία με τη «Republica», την οποία αναλύει το Spiegel.
Όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, το 53% των Γερμανών δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη στην ενωμένη Ευρώπη, ενώ σε Γαλλία, Ισπανία και Πολωνία, μόνο το 40% περιβάλλουν με εμπιστοσύνη το ευρωπαϊκό σχέδιο. Στη Βρετανία, το ποσοστό όσων πιστεύουν στο ευρωπαϊκό όραμα πέφτει στο 28%, ενώ στην Ιταλία, η οποία παραδοσιακά ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της ενωμένης Ευρώπης με ποσοστά 70%, πλέον η εμπιστοσύνη των πολιτών έχει πέσει στο 27%.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όσον αφορά στο ευρώ. Μόνο η μειοψηφία θεωρεί ότι το κοινό νόμισμα ήταν επωφελές και θα συνεχίσει να είναι.
Στη Γαλλία όσοι πιστεύουν στο ευρώ φθάνουν το 23% και στην Ιταλία το 11%.
Ακόμη και στη Γερμανία το ποσοστό όσων τάσσονται υπέρ του ευρώ φθάνει μόλις το 13%, ενώ το 37% τάσσεται υπέρ της επιστροφής στο μάρκο.
Μόνο ο φόβος για τις πιθανές συνέπειες της εξόδου από τη νομισματική ένωση κρατά την πλειοψηφία των πολιτών της ΕΕ από το να πουν καθαρά «όχι» σ΄αυτήν. Αλλά μια « Ευρώπη του φόβου », η οποία βασίζεται σε «αμοιβαία δυσπιστία» δε θα αντέξει σε μόνιμη βάση, φοβάται ο καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνιολογίας, Ilvo Diamanti, επικεφαλής του Ινστιτούτου Demo.
Στο άρθρο γίνεται και εκτενής αναφορά στις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας, με τίτλο:
«Ο Γερμανός» εναντίον «των Ελλήνων».
Μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά στην πολιτική κεφαλαιοποίηση της στάσης του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εντός της Γερμανίας, αλλά και στην αντίστοιχη κεφαλαιοποίηση του Μανώλη Γλέζου στην Ελλάδα, καθώς και στην έντονη κριτική που άσκησε στην ελληνική κυβέρνηση, ότι «μεταξύ σκλάβων και κατακτητών» δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός. «Δύο ήρωες, αλλά καμία λύση στο πρόβλημα» σχολιάζει το άρθρο.
Αυτό συμβαίνει παντού, συνεχίζει το άρθρο, επισημαίνοντας ότι κάθε κυβέρνηση, σχεδόν κάθε κόμμα, λειτουργούν την ευρωπαϊκή τους πολιτική κυρίως με βάση την εθνική, με το βλέμμα στο εκλογικό σώμα.
Ό,τι λειτουργεί σωστά το έχει κάνει η ίδια, για ό,τι πάει χάλια φταίει η Ευρώπη, είναι, κατά το άρθρο, το «μότο» των κυβερνήσεων, με χειρότερο παράδειγμα τη γερμανο-ελληνική διαφορά. Το πρώτο πακέτο διάσωσης για τους Έλληνες έπρεπε να περιμένει τη συγκατάθεση του Βερολίνου το 2010. Διότι η βοήθεια στους Έλληνες εκτιμήθηκε ως μη δημοφιλής. Έτσι έγινε ακριβότερη για τους Γερμανούς και πιο δύσκολη για τους Έλληνες.
Στη συνέχεια οι Βερολινέζοι ψήφισαν για την πόλη τους σε μια πολιτικοποιημένη φόρτιση για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Κι έτσι συνεχίζεται η κατάσταση, με την κάθε ψήφο σε μια πολιτειακή εκλογή να θεωρείται σημαντικότερη από την ύπαρξη της Ευρώπης. Και, ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει μόνο για τη Γερμανία. Στη Γαλλία, την Πολωνία, τη Βρετανία, την Ιταλία και , κυρίως στην Ελλάδα, όπου, με σκληρή πολεμική κατά της «Αποικιοποίησης» εξελέγη ο Αλέξης Τσίπρας, με τη συνοδεία ναζιστικών αναφορών «Heil Σόιμπλε», μόνο που το «Heil» δε σημαίνει ότι θεωρείται ήρωας, αλλά μάλλον ως ποινικός, καταλήγει το Spiegel.
Όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, το 53% των Γερμανών δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη στην ενωμένη Ευρώπη, ενώ σε Γαλλία, Ισπανία και Πολωνία, μόνο το 40% περιβάλλουν με εμπιστοσύνη το ευρωπαϊκό σχέδιο. Στη Βρετανία, το ποσοστό όσων πιστεύουν στο ευρωπαϊκό όραμα πέφτει στο 28%, ενώ στην Ιταλία, η οποία παραδοσιακά ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της ενωμένης Ευρώπης με ποσοστά 70%, πλέον η εμπιστοσύνη των πολιτών έχει πέσει στο 27%.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όσον αφορά στο ευρώ. Μόνο η μειοψηφία θεωρεί ότι το κοινό νόμισμα ήταν επωφελές και θα συνεχίσει να είναι.
Στη Γαλλία όσοι πιστεύουν στο ευρώ φθάνουν το 23% και στην Ιταλία το 11%.
Ακόμη και στη Γερμανία το ποσοστό όσων τάσσονται υπέρ του ευρώ φθάνει μόλις το 13%, ενώ το 37% τάσσεται υπέρ της επιστροφής στο μάρκο.
Μόνο ο φόβος για τις πιθανές συνέπειες της εξόδου από τη νομισματική ένωση κρατά την πλειοψηφία των πολιτών της ΕΕ από το να πουν καθαρά «όχι» σ΄αυτήν. Αλλά μια « Ευρώπη του φόβου », η οποία βασίζεται σε «αμοιβαία δυσπιστία» δε θα αντέξει σε μόνιμη βάση, φοβάται ο καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνιολογίας, Ilvo Diamanti, επικεφαλής του Ινστιτούτου Demo.
Στο άρθρο γίνεται και εκτενής αναφορά στις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας, με τίτλο:
«Ο Γερμανός» εναντίον «των Ελλήνων».
Μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά στην πολιτική κεφαλαιοποίηση της στάσης του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εντός της Γερμανίας, αλλά και στην αντίστοιχη κεφαλαιοποίηση του Μανώλη Γλέζου στην Ελλάδα, καθώς και στην έντονη κριτική που άσκησε στην ελληνική κυβέρνηση, ότι «μεταξύ σκλάβων και κατακτητών» δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός. «Δύο ήρωες, αλλά καμία λύση στο πρόβλημα» σχολιάζει το άρθρο.
Αυτό συμβαίνει παντού, συνεχίζει το άρθρο, επισημαίνοντας ότι κάθε κυβέρνηση, σχεδόν κάθε κόμμα, λειτουργούν την ευρωπαϊκή τους πολιτική κυρίως με βάση την εθνική, με το βλέμμα στο εκλογικό σώμα.
Ό,τι λειτουργεί σωστά το έχει κάνει η ίδια, για ό,τι πάει χάλια φταίει η Ευρώπη, είναι, κατά το άρθρο, το «μότο» των κυβερνήσεων, με χειρότερο παράδειγμα τη γερμανο-ελληνική διαφορά. Το πρώτο πακέτο διάσωσης για τους Έλληνες έπρεπε να περιμένει τη συγκατάθεση του Βερολίνου το 2010. Διότι η βοήθεια στους Έλληνες εκτιμήθηκε ως μη δημοφιλής. Έτσι έγινε ακριβότερη για τους Γερμανούς και πιο δύσκολη για τους Έλληνες.
Στη συνέχεια οι Βερολινέζοι ψήφισαν για την πόλη τους σε μια πολιτικοποιημένη φόρτιση για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Κι έτσι συνεχίζεται η κατάσταση, με την κάθε ψήφο σε μια πολιτειακή εκλογή να θεωρείται σημαντικότερη από την ύπαρξη της Ευρώπης. Και, ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει μόνο για τη Γερμανία. Στη Γαλλία, την Πολωνία, τη Βρετανία, την Ιταλία και , κυρίως στην Ελλάδα, όπου, με σκληρή πολεμική κατά της «Αποικιοποίησης» εξελέγη ο Αλέξης Τσίπρας, με τη συνοδεία ναζιστικών αναφορών «Heil Σόιμπλε», μόνο που το «Heil» δε σημαίνει ότι θεωρείται ήρωας, αλλά μάλλον ως ποινικός, καταλήγει το Spiegel.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου