Αναγκαία και δυνατή η διπλή έξοδος από Ευρώ και Ε.Ε

Posted: 02/04/2013 in Bilderberg, Eurogroup, G 20, παγκόσμια τράπεζα, πολιτική, τράπεζες,τοκογλύφοι, χαράτσια, χειραγώγηση, Αντίσταση, Γενοκτονία, Δ.Ν.Τ., Δημόσιο χρέος, Ε.Ε.,Ευροζώνη, ΕΠΑΜ, Ελλάδα, Ελληνα Ξύπνα, Εξέγερση, ΚΛΕΦΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

0

 

 

 

 

 

 

Rate This

του Θοδωρή Βουρεκά

Ο ρόλος του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος και επομένως ως εργαλείου άσκησης ιμπεριαλιστικής πολιτικής σε διεθνές επίπεδο είναι εξαιρετικά κομβικό ζήτημα. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί όμως να μας οδηγήσει σε έναν ακρωτηριασμένο πολιτικό στόχο, ο οποίος θα προβλέπει έξοδο μόνο από την ΟΝΕ, χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα αφήνει ως πιθανό ενδεχόμενο την αποδέσμευση από την ΕΕ σε κάποιον δεύτερο χρόνο.

Η απλή έξοδος μόνο από την ΟΝΕ και όχι συνολικά από την ΕΕ είναι ανεπαρκής, ατελέσφορη, ….
αλλά και αποπροσανατολιστική με την έννοια της συντήρησης αυταπατών για τον χαρακτήρα της ΕΕ.

Είναι ατελέσφορη γιατί για μια μικρή ανοιχτή καπιταλιστική οικονομία όπως είναι η Ελλάδα, η ανάκτηση της συναλλαγματικής και της νομισματικής πολιτικής μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο της ΕΕ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνη της κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Θα ήταν π.χ. αδύνατο να θέσουμε περιορισμούς στην κίνηση των κεφαλαίων και να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες για την ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας. Θα ήταν επίσης ακατόρθωτο να ανατάξουμε την παραγωγή με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Κάθε σχετική προσπάθεια απαγορεύεται από την ΕΕ, γιατί καταστρατηγεί τις τέσσερις ελευθερίες και βλάπτει τον «ελεύθερο ανταγωνισμό». Το κυριότερο όμως είναι το πλαίσιο που έχει επιβάλει η ΕΕ μέσα στο οποίο υπαγορεύονται μια σειρά από αντιδραστικές πολιτικές σχετικά με το ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις ή τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ απαγορεύονται δια ροπάλου οι κρατικές παραγωγικές πρωτοβουλίες οποιασδήποτε μορφής.

Επομένως, η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνεται αναγκαία αφετηρία για κάθε φιλολαϊκή προοπτική. Ο δανεισμός, που τελικά αποδείχτηκε και «πικρός» και ακριβός, έγινε κυρίως για να στηριχτούν από τη μια η κατανάλωση των προϊόντων που παρήγαγαν οι πολυεθνικές και από την άλλη η χρηματοπιστωτική φούσκα, που όταν έσκασε, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου της κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό έχει οικοδομηθεί ένας κυριολεκτικά ληστρικός μηχανισμός, μέσω των τόκων των δανείων. Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή ότι στην εικοσαετία 1992-2011 καταβλήθηκαν συνολικά 507 δισ. ευρώ για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το 160% του σημερινού δυσθεώρητου χρέους των 307 δισ. ευρώ. Πρόκειται ολοφάνερα για μια κανονική χρεομηχανή!

Η ανάγκη της ταυτόχρονης εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ προκύπτει και εξαιτίας των αλλεπάλληλων υπεραντιδραστικών εξελίξεων στο εσωτερικό της ΕΕ. Αξίζει να σημειώσουμε την τελευταία πιο σημαντική εξέλιξη από την άποψη αυτή, που είναι η επίσημη θέσπιση του Δημοσιονομικού Συμφώνου από 1/1/2013. Το καταναγκαστικό αυτό σύμφωνο προβλέπει ανώτατο όριο δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Αν εμφανιστεί παρέκκλιση, η διαφορά πρέπει να μειώνεται κάθε χρόνο κατά 5% μέχρι την απόσβεση της. Δηλαδή, με απλά μαθηματικά, ας δούμε τι  θα ισχύσει για τη χώρα μας. Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 200 δισ. Επομένως, το 60% του χρέους είναι 120 δισ. Αν 300 δισ. είναι το πραγματικό χρέος, τότε για την απόσβεση των 180 δισ. της διαφοράς από το επιτρεπόμενο χρέος σημαίνει 180 χ 0,05 = 9 περίπου δισ. τον χρόνο, τα οποία θα αντληθούν φυσικά με λήψη επιπρόσθετων μέτρων εξουθένωσης του λαού. Να ποια είναι η βάση και του ευρώ και των μνημονίων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί!

Συμπερασματικά, η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι ένα κεφαλαιώδες πολιτικό ζήτημα γιατί αφενός συμπυκνώνει το σύνολο των αντιθέσεων στη σημερινή συγκυρία και αφετέρου συγκροτεί το βασικό κριτήριο για τη διάκριση της αστικής από την εργατική στρατηγική για κάθε πολιτική δύναμη που εναντιώνεται στο σημερινό ολοκληρωτικό καπιταλισμό και πολύ περισσότερο όταν αναφέρεται στην υπόθεση της σύγχρονης κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

από το «Πριν»

Ολόκληρη η Ελλάδα μια “Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη” (ΑΟΖ)

Αναρτήθηκε από τον/την Μέλια στο Οκτωβρίου 14, 2012

 Όπως δήλωσε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI), Hans Peter Keitel, θα έπρεπε όχι μόνο τομείς της ελληνικής οικονομίας, αλλά ίσως ολόκληρη η Ελλάδα να “γίνει ένα είδος Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης”

 Πρωτότυπο: “Nur Missverständnisse”

Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης

Συνοδευόμενη από μαζικές διαδηλώσεις, η Γερμανίδα Καγκελάριος στην Αθήνα την Τρίτη, 9. Οκτωβρίου 2012, έψαχνε για νέες ευκαιρίες για γερμανικές επιχειρήσεις.

Η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων και των υποδομών θα πρέπει να επιταχυνθεί, είχε πει η Μέρκελ στο Βερολίνο πριν από το ταξίδι της. Η καγκελάριος θυμάται πολύ καλά την εκκαθάριση (δηλαδή το ξεπούλημα) των αξιόλογων βιομηχανικών μονάδων της Ανατολικής Γερμανίας και θυμήθηκε και από τότε γνωρίζει καλά, πώς να ξεπουληθούν σχεδόν τζάμπα τα φιλέτα της βιομηχανίας μιας χώρας σε κερδοσκόπους επενδυτές.

Οι γερμανικοί ενδιαφερόμενοι, που εμφανίστηκαν την Τρίτη μαζί με την Μέρκελ, θα διευκολυνθούν ιδιαίτερα από την δημιουργία “Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών” (ΑΟΖ), τις οποίες το Βερολίνο ζητά εδώ και πολύ καιρό.

Για τα αποτελέσματα της πολιτικής λιτότητας, που υπαγορεύει η Γερμανία και η οποία οδηγεί στην εξαθλίωση του πληθυσμού, είπε ένας εκπρόσωπος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης: “Η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος, πέτυχε με ένα διψήφιο ποσοστό.

 Εμπειρογνώμονες της εξωτερικής πολιτικής στη γερμανική πρωτεύουσα είπαν, ότι οι μαζικές διαμαρτυρίες που συνόδευσαν την άφιξη της Μέρκελ στην Αθήνα οφείλονται σε “παρεξήγηση” και συστήνουν στο Βερολίνο την άσκηση μιας πιο στοχευμένης πολιτικής δημοσίων σχέσεων, για να ανατραπεί στο μέλλον η αντίσταση εναντίον της γερμανικής πολιτικής κυριαρχίας. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι «κακώς πληροφορημένος», έχει όμως το δικαίωμα να λαβαίνει “κατανοητές ανακοινώσεις στον Τύπο” που θα εξηγούν την ανάγκη των γερμανικών μέτρων λιτότητας.

Γερμανικές υποδείξεις
Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων της Τρίτης η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ συναντήθηκε με το σύνολο της ελληνικής κυβέρνησης και είχε συνομιλίες με Γερμανούς και Έλληνες επιχειρηματίες. Ο λόγος ήταν – εκτός από την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της κρίσης του ευρώ – οι πιέσεις του Βερολίνου για μια ολοκληρωμένη πώληση των κρατικών επιχειρήσεων και υποδομών. Αυτό ζητείται ήδη εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν προχωρά ικανοποιητικά – λόγω της παρατεταμένης ελληνικής αντίστασης, αλλά και διότι λόγω της απειλής αποκλεισμού της Ελλάδος από την ευρωζώνη σημαντικές συναλλαγές με την Ελλάδα θεωρούνται από τους γερμανούς επιχειρηματίες σαν επικίνδυνες επιχειρήσεις. Τώρα όμως, λεγόταν στο Βερολίνο πριν από την επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα, είναι η ώρα να προχωρήσουμε προς τα εμπρός: Η Γερμανίδα καγκελάριος θα μπορούσε να «κάνει υποδείξεις για μια ουσιαστική πρόοδο στην ιδιωτικοποίηση της ελληνικής κρατικής οικονομίας και για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” [1], είπε ο πρόεδρος των μεσαίων επιχειρήσεως της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU) Hans Michelbach. Εξ άλλου η Μέρκελ θα θυμάται καλά την εκκαθάριση (το ξεπούλημα, Ε.Σ.) των επιχειρήσεων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (DDR) και ξέρει πως γίνεται η μεταβίβαση  κυριότητας των βιομηχανικών φιλέτων σε κερδοσκόπους επενδυτές.

Η Ελλάδα μια “Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη” (ΑΟΖ)
Οι γερμανικοί ενδιαφερόμενοι ευνοούνται ιδιαίτερα από την προτεινόμενη εγκατάσταση των λεγομένων “Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών” που σχεδιάζει η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με τα αιτήματα της γερμανικής οικονομίας που έχουν ζητηθεί από καιρό (δημοσιεύθηκε στο german-foreign-policy.com [2]). Σύμφωνα με τα σημερινά σχέδια, οι εταιρείες που θα εγκατασταθούν στις ΑΟΖ θα έχουν φορολογικές ελαφρύνσεις – πιθανώς μέχρι ένα φορολογικό συντελεστή μηδέν τοις εκατό -, και εκτός αυτού προβλέπονται επιδοτήσεις. Δεν είναι ακόμη σαφές, αν οι ζώνες θα χωρίζονται γεωγραφικά ή ανά τομέα.

Ο υπεύθυνος Υπουργός Ανάπτυξης συνομίλησε επ’ αυτού με την καγκελάριο Μέρκελ. Στο μεταξύ οι αξιώσεις από την γερμανική οικονομία αυξάνουν. Όπως δήλωσε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI), Hans Peter Keitel, θα έπρεπε όχι μόνο τομείς της ελληνικής οικονομίας, αλλά ίσως ολόκληρη η χώρα να “γίνει ένα είδος Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Και η διαχείριση αυτής της “Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης Ελλάδα” να γίνεται “με προσωπικό από το εξωτερικό, από την Ευρωπαϊκή Ένωση” [3]

Στα επίπεδα των μισθών της δεκαετίας του 1970
Τα προνόμια για επενδυτές από το εξωτερικό – κυρίως Γερμανούς – θα προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα πλεονεκτήματα για τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Γι’ αυτά μίλησε την Δευτέρα εξέφρασε ένας εκπρόσωπος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης: “Η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος κατέβηκε σ’ ένα διψήφιο ποσοστό.” Από τη σκοπιά του ελληνικού πληθυσμού, τα πράγματα παρουσιάζονται όμως αρκετά διαφορετικά: Έτσι επετεύχθη η “μείωση του κόστους εργασίας” με την αύξηση της ανεργίας, επίσημα σχεδόν στο 25 τοις εκατό, στους νέους στα 50 και σε νέες γυναίκες στα 60 τοις εκατό.

Οι μισθοί των χαμηλόμισθων έχουν πέσει τώρα στο επίπεδο του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1970 – με τις τιμές να παραμένουν σταθερές, γεγονός που καθιστά, για παράδειγμα, τα ακριβά φάρμακα απρόσιτα για πολλούς. Εκατοντάδες χιλιάδες εξαρτώνται πλέον, για να μην πεινάσουν, από συσσίτια εκκλησιών – μια άλλη συνέπεια του κόστους εργασίας ανά μονάδα που υπαγόρευσε η γερμανική πολιτική λιτότητας.

Γερμανικές προκλήσεις
Οι διαμαρτυρίες κατά της γερμανίδας καγκελαρίου δεν προήλθαν μόνο από τον θυμό κατά της γερμανικής πολιτικής λιτότητας, αλλά και από μια σειρά άλλων γερμανικών προκλήσεων. Ήδη πρίν απο την κλιμάκωση της κρίσης στις αρχές του 2010, γερμανικά μέσα ενημέρωσης είχαν διασύρει τον ελληνικό πληθυσμό καταφεύγοντας σε ρατσιστικές φράσεις ενός εθνικιστή δημοσιογράφου, ο οποίος ήδη κατα την ναζιστική εποχή χρησιμοποιήθηκε ως ιδεολογικός μάρτυρας εναντίον της Ελλάδος. [4] Τις παρόμειες ρατσιστικές ύβρεις στα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης εναντίον της Ελλάδος (“Pleite-Griechen” – “μπατιρημένοι Έλληνες”), ακολούθησαν οι γερμανικές αξιώσεις, να δημιουργήσουν στη χώρα ένα προτεκτοράτο της ΕΕ.

Στον Τύπο γράφονταν πρόσφατα, ότι τα “μέτρα λιτότητας της Μέρκελ στους δρόμους της Αθήνας” θα μπορούσαν να “περάσουν με τη δύναμη των όπλων.” Σε ένα σχόλιο μιας φημισμένης καθημερινής εφημερίδας μπορούσε να διαβάσει κάποιος: “Ευχόμαστε να μην χρειαστεί να επέμβουν οι διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις που σταθμεύουν στα βόρεια για τη σταθεροποίηση των κρατών που τρικλιζουν” [5] (δημοσιεύθηκε στο german-foreign-policy.com [6].) Απο αυτές τις προκλήσεις εξηγείται όχι μόνο, ότι οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα τέσσερα πέμπτα του ελληνικού λαού έχουν αρνητική στάση προς τη Γερμανία, αλλά και την ένταση των διαμαρτυριών της περασμένης Τρίτης, οι οποίες συγκρατήθηκαν μόνο με την επιβολή μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης για την ελληνική πρωτεύουσα – μια ασυνήθιστη πράξη για ταξίδια γερμανών πολιτικών στο εξωτερικό

Η αλήθεια από πρώτο (γερμανικό) χέρι
Ειδικοί της εξωτερικής πολιτικής προειδοποιούν, ότι θα πρέπει να ληφθεί στα σοβαρά η ταχεία αύξηση των ελληνικών διαμαρτυριών κατά της γερμανικής πολιτικής. Με αυτή την εξέλιξη ασχολήθηκε και μια ανάλυση που δημοσίευσε πρόσφατα η Deutsche Gesellschaft für Auswärtige Politik (DGAP) (το σχεδόν επίσημο Think Tank της γερμανικής κυβέρνησης, Ε.Σ.). Ο συγγραφέας εξηγεί, ότι η ελληνική οργή για την πολιτική λιτότητας που επέβαλε- και οι προκλήσεις από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία οφείλονται σε “παρεξηγήσεις”, τις οποίες η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει με μια “λειτουργούσα επικοινωνιακή στρατηγική”.

Στο μέλλον θα έπρεπε να γίνονται “τακτικές διασκέψεις Τύπου” και “κατανοητά δελτία τύπου στα γερμανικά και ελληνικά” να εξηγούν τις πράξεις του Βερολίνου στο πλαίσιο της ελληνικής κρίσης”. Με αυτόν τον τρόπο, “το ελληνικό κοινό”, το οποίο σήμερα είναι ανεπαρκώς ενημερωμένο, θα είχε την ευκαιρία να μάθει την αλήθεια -. απο πρώτο χέρι”. Η γερμανική προπαγάνδα ενάντια στον ελληνικό λαό “δεν πρέπει κατ ‘ανάγκη να θεωρηθεί ως παρέμβαση στην ελληνική πολιτική”, αλλά “ως ένδειξη του αμοιβαίου σεβασμού” – “για να διευκρινιστούν οι υφιστάμενες παρεξηγήσεις” [7].

[1] Η Μέρκελ θέλει στην Αθήνα να επαινέσει και να παροτρύνει, Www.welt.de 08.10.2012
[2] Βλ. Die Chance in Griechenland nutzen (Να αδράξουμε την ευκαιρία στην Ελλάδα)
[3] Ο επικεφαλής του BDI θέλει να κάνει την Ελλάδα μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Www.spiegel.de 10.09.2012
[4] Βλ. Bilanz der Nationalismus-Party (Αποτελέσματα του πάρτυ του εθνικισμού)
[5] Η ελληνικές εκλογές σαν μοίρα, Frankfurter Allgemeine Zeitung 18.05.2012
[6] Βλ. Vom Stellenwert der Demokratie (Η σημασία της δημοκρατίας)
[7] George N. Tzogopoulos: Das griechisch-deutsche Missverständnis. Auswirkungen der Krise auf das Deutschland-Bild in Griechenland, DGAPanalyse kompakt No. 8, September 2012

Πηγή: http://www.german-foreign-policy.com/de/fulltext/58429

10.10.2012

Πηγή: Berlin-Athen

Οἱ ΕΟΖ στήν Θράκη, ἡ Μακεδονία, τά Σκόπια, κι΄ ἀπό πίσω οἱ Γερμανοί.

Αναρτήθηκε από τον/την Μέλια στο Νοεμβρίου 27, 2012

Σύμφωνα μέ τήν εἰδησεογραφία τῶν τελευταίων ἡμερῶν, ἡ Γερμανία, ἔνδιαφέρεται  γιά τήν έπαναχορήγηση ἑλληνικῆς ἰθαγένειας, σέ μουσλμάνους τῆς  Θράκης, τήν ὁποία ἀφήρεσε τό Ἑλληνικό κράτος γιά λόγους πού αὐτό ξέρει.
Ταυτόχρονα, στό Χρηματοοικονομικό Φόρουμ Θράκης, (τί εἶναι αὐτό ἄραγε καί ποιός τό χρηματοδοτεῖ;) τό σχῆμα δηλαδή πού ἔχει ἀναλάβει ἐργολαβικά τήν προώθηση μιᾶς ἤ περισσοτέρων ΕΟΖ στήν Θράκη, μᾶς λέει τό ἐξῆς στό σάϊτ του:

” Η Θράκη αποτελεί ένα πολυπολιτισμικό κέντρο καθώς ο πληθυσμός της μουσουλμανικής της μειονότητας ανέρχεται πάνω από το  33% του πληθυσμού της. Τη μουσουλμανική μειονότητα απαρτίζουν τρεις κατηγορίες οι Τουρκικής Καταγωγής, οι Πομάκοι και οι Αθίγγανοι “

Προσέξτε τόν ὅρο “τουρκικῆς καταγωγῆς” πού χρησιμοποιεῖ τό Φόρουμ, γιά μιά κατηγορία μουσουλμάνων, καί ἀναρωτηθεῖτε. Ἔχει δικαίωμα τό Φόρουμ αὐτό νά χρησιμοποιεῖ ὅρους  πού δέν προβλέπει ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης;  Ἐπίσης,  ἔχει δικαίωμα τό Φόρουμ νά συνδιοργανώνει μέ τό Τουρκικό Προξενεῖο Κομοτηνῆς, ἐπισκέψεις γνωριμίας σέ βιομηχανικές περιοχές στήν Τουρκία;

Ταυτόχρονα, τό Φόρουμ μᾶς ἐξηγεῖ καί μᾶς λέει, πώς στίς ΑΟΖ, τό 70% τῶν ἐργαζομένων θά εἶναι ντόπιοι, καί γιά νά ἔλθουμε στήν ἀρχή τῶν σκέψεων μας, ἀντιλαμβανόμαστε πώς οί μουσουλμάνοι, γιά τούς ὁποίους ἐνδιαφέρεται ἡ Γερμανία νά ἀποκτήσουν ξανά τήν ἑλληνική ἰθαγένεια, θά χαρακτηρίζονται ντόπιοι ἀφοῦ τήν ἀποκτήσουν, μιᾶς καί κατάγονται  ἀπό τήν Θράκη.

Δέν ἔδεσε ὅμως ἀκόμα τό γλυκό, χρειάζεται κάτι άκόμη, καί αὐτό ἔγκειται στό ὅ,τι ἡ πρόεδρος  τοῦ Φόρουμ, κ. Κατερίνα Καραγιάννη, μεγάλωσε στήν Γερμανία, καί ἐργάστηκε στήν Ντώϋτσμπάνκ. Λέει κάτι αὐτό;

Σέ ὅλα αὐτά, πού κσλύπτονται μέ γερμανικό ἄρωμα, προσθέστε τόν κ. Φούχτελ πού συσκέπτεται μέ ἕλληνες δημάρχους ὥς ὐπερκείμενη διοικητική ἀρχή,  καί τό ἐν γένει έντονότατο γερμανικό ένδιαφέρον γιά τήν Μακεδονία-Θράκη.

Εἶχα σημειώσει κάποτε, πώς θά ἦταν ἕνα ἑξαιρετικά ἄσχημη προοπτική γιά τήν Ἑλλάδα, νά δεῖ ἡ Γερμανία ὡς “‘ἐνιαῖα οἰκονομική περιοχή” τήν Μακεδονία καί τά Σκόπια. Σήμερα, κάπου πῆρε τό μάτι μου στό διαδίκτυο, ὅτι οἱ Γερμανοί πιέζουν τήν Ἑλλάδα, νά συναινέσει  σἐ ἐνταξιακές συνομιλίες Ε.Ε -Σκοπίων, μέ παγωμένο τό θέμα τοῦ ὀνόματος, καί ὅτι ὅλο αὐτό τό ζήτημα συνδέεται μέ τήν ἀπόφαση του Γιούρογκρουπ, γιά τήν ἀποδέσμευση αὐτῆς τῆς ἀναθεματισμένης δόσης.

Νά λοιπόν πού τό ἐνδιαφέρον τῶν Γερμανῶν γιά τά Σκόπια,  στά ὁποία λειτουργοῦν  ἤδη οἰκονομικές ζῶνες, δείχνει μιά  ὁλιστική ματιά ἀπό πλευρᾶς Γερμανῶν , γιά Θράκη, Μακεδονία καί Σκόπια.

Ἐπιγραμματικά λοιπόν 
Ἡ Γερμανία ἐνδιαφέρεται γιἀ τήν ἐνταξη τῶν Σκοπίωνστήν Ε.Ε, γιά οἰκονομική ἐποπτεία τῆς Μακεδονίας μέσω κοινῶν ἐπιχιερηματιῶν δράσεων μέ ἑλληνικές αὐτοδικοικητικές ἐπιχειρήσεις, γιά τήν δημιουργία ΕΟΖ στήν Θράκη, καί γιά τήν ἀπόδοση ἰθαγένειας σέ μουσουλμάνους, πού κατάγονται ἀπό τήν Θράκη

Τελικά λοιπόν, κάτι τρέχει, βαθύτερα καί ταχύτερα  ἀπό αὐτά πού  βλέπουμε καί άκοῦμε.

Διαβάστε: Σῶστε τήν Θράκη 

Πηγή:cummulus στον ουρανό της Μακεδονίας

Η Ελλάδα στον αστερισμό των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Δεκεμβρίου 9, 2012

Του Καλλίνικου Κ. Νικολακόπουλου*

Με τον όρο Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) ορίζονται οριοθετημένες, από τη νομοθετική εξουσία κάθε χώρας, περιοχές όπου δημιουργούνται εξαιρετικές συνθήκες για τις επενδύσεις. Επενδύσεις που σύμφωνα με την διεθνή εμπειρία προέρχονται κυρίως από διεθνή, αλλά περιστασιακά, και εγχώρια κεφάλαια. Οι ΕΟΖ έχουν τη δυνατότητα να εμφανίζουν ανάλογα χαρακτηριστικά ώστε να δημιουργείται ευνοϊκό οικονομικό περιβάλλον για διαφορετικούς τύπους επενδύσεων. Έτσι νομοθετείται η δυνατότητα δημιουργίας ζωνών ελεύθερου εμπορίου, ειδικών ζωνών οικονομικών αποθηκών εμπορευμάτων, ελεύθερων λιμανιών, ζωνών εξαγωγικής δραστηριότητας, ειδικών επενδυτικών ζωνών, ελεύθερων βιομηχανικών-οικονομικών ζωνών κλπ. Η γενική ορολογία 
ΕΟΖ αποδίδει ακριβέστερα το οικονομικό-κοινωνικό φαινόμενο που αυτές εκπροσωπούν. Οι ΕΟΖ χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους από το διαφορετικό φορολογικό, εργασιακό και διοικητικό καθεστώς σε σχέση με την υπόλοιπη επικράτεια της χώρας. Αυτό μπορεί και συνήθως περιλαμβάνει, ανάμεσα στα άλλα, σκανδαλωδώς χαμηλή εταιρική φορολογία, επιδοτήσεις επενδυτικών εγχειρημάτων, ειδικά τελωνειακά καθεστώτα, περιορισμό ή κατάργηση των επιβαρύνσεων των εργοδοτών, χαλάρωση των κανονισμών ασφάλειας στο χώρο εργασίας, αποδυνάμωση των περιβαλλοντικών κανονισμών, απαγόρευση του συνδικαλισμού αλλά και κατάργηση κάθε είδους συλλογικών διαπραγματεύσεων, περαιτέρω μείωση του μισθού των εργαζόμενων και απορρύθμιση της εργασίας.
Οι ΕΟΖ δεν αποτελούν πρόσφατη καινοτομία και έχει παρατηρηθεί μία αύξησή τους τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και μια ιδιαίτερα απότομη αιχμή σε αυτή την αυξητική πορεία από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Σύμφωνα με την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO), υπήρξε μια σταθερή αύξηση από το 1975, με 79 ΕΟΖ σε 25 χώρες, μέχρι το 1997, με 845 ΕΟΖ σε 93 χώρες, και μια αλματώδης αύξηση όταν το 2002 αναφέρθηκαν 3000 ΕΟΖ σε 116 χώρες. Σήμερα υπολογίζεται πως υπάρχουν 3500 ΕΟΖ παγκοσμίως. Ειδικές Οικονομικές Ζώνες υπάρχουν σε Κίνα, Αγκόλα, Μπαγκλαντές, Βραζιλία, Ινδία, Ιράν, Ιορδανία, Καζακστάν, Ομάν, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Πολωνία, Νότια Κορέα, Ρωσία, Ουκρανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Καμπότζη, Περού κ.α. Η πρώτη εφαρμογή και λειτουργία ΕΟΖ πραγματοποιήθηκε στις συνοριακές περιοχές του Μεξικού, με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και των υπάκουων στις ΗΠΑ δικτατορικών καθεστώτων. Η δημιουργία παραγωγικών μονάδων, που λειτουργούν απελευθερωμένες από κάθε είδους ρυθμιστική και ελεγκτική δραστηριότητα του κράτους εγκατάστασής τους, προβλήθηκε ως μία διαδικασία «ταχύρρυθμης οικονομικής ανάπτυξης». Οι επιχειρήσεις που λειτουργούν εντός των ΕΟΖ χρησιμοποιούν εισαγόμενες πρώτες ύλες χωρίς δασμούς, αξιοποιούν την φορολογική ασυλία και δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους. Η χαμηλή διασύνδεσή τους με την εγχώρια οικονομία, δείχνει ότι το όφελος για την οικονομία της φιλοξενούσας χώρας είναι μηδαμινό. Το όποιο όφελος από την δημιουργία θέσεων απασχόλησης, είναι αμελητέο μπροστά στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η μελέτη της ILO αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενοι αυτών των ζωνών εργάζονται 10 – 12 ώρες καθημερινά, ενώ σε κάποιες περιόδους ακόμη και 16 ώρες συνεχώς. Πολλά εργοστάσια χρησιμοποιούν σύστημα ημερήσιων ή εβδομαδιαίων πλάνων παραγωγής και για να πληρωθεί ο εργαζόμενος .πρέπει να επιτύχει αυτό το πλάνο. Αυτό έχει ως συνέπεια την υποχρέωση απασχόλησης των εργαζομένων χωρίς αμοιβή πέραν της «κανονικής» βάρδιας. Μία άλλη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρει ότι στις ΕΟΖ της Κίνας το μέσο ωράριο ποικίλλει από τις 54 ως τις 77 ώρες τη βδομάδα.
Αν οι ΕΟΖ αποτελούν κατάκτηση διαρκείας, ουσιαστικά περιγράφονται ως περίπτωση αποικιοποίησης και δημιουργίας περιφερειακού προτεκτοράτου. Στην περίπτωση σύντομης αποχώρησης του επιδρομέα-«επενδυτή», πρόκειται ουσιαστικά για μια λεηλασία του οικονομικού-κοινωνικού πλούτου της χώρας. Στην θέση της προηγούμενης παραδοσιακής ζωής (οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής) εμφανίζεται μια προκλητική, ασύστολη, «απελευθερωμένη» από κανόνες, ήθη και έθιμα, πρόσκαιρη και κερδοσκοπική οικονομική δραστηριότητα. Αυτή είναι ουσιαστικά η φύση των σχεδιαζόμενων, κυρίως από τους Γερμανούς, ΕΟΖ υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο «σχέδιο Μάρσαλ». Το μοντέλο αυτό της σχεδιαζόμενης «ανάπτυξης», από τους οικονομικούς επιδρομείς-«επενδυτές», δεν προσιδιάζει σε μία χώρα-μέλος της ευρωζώνης και δεν την βοηθά στην ανάκτηση μιας στοιχειώδους ανταγωνιστικότητας και στην επίτευξη μιας μόνιμης, αυτοτροφοδοτούμενης και αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης. Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στους τομείς των ανανεώσιμων ή μη πηγών ενέργειας, των υποδομών, του τουρισμού, των επικοινωνιών, των τροφίμων, της διαχείρισης αποβλήτων κλπ. Οι θεωρούμενοι τομείς έντασης κεφαλαίου, αλλά και οι θεωρούμενοι τομείς έντασης εργασίας, δεν αφήνουν ουσιαστικά περιθώρια ικανής μεταφοράς τεχνογνωσίας καθώς και ποσοτικής και ποιοτικής αξιοποίησης εγχώριου εργατικού δυναμικού. Οι μελέτες της ILO χαρακτηρίζουν τις ΕΟΖ ως δουλεμπορικές (ανεξάρτητα από τον βαθμό απορρύθμισης του εργασιακού και κοινωνικού κεκτημένου σε αυτές), λόγω της κατάργησης ισχύος όλων των διεθνών κανονισμών και ρυθμίσεων των όρων εργασίας στον χώρο λειτουργίας τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσχηματικά τυπικά απαγορεύει τη λειτουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών για λόγους “αθέμιτου ανταγωνισμού”. Αυτό παρά το γεγονός ότι ΕΟΖ έχει ήδη δημιουργηθεί και λειτουργεί στην Πολωνία μετά την πτώση του καθεστώτος του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Είναι ενδεικτικό πως οι κανόνες πριν την κρίση, ήθελαν την Πολωνία με την είσοδό της στην ΕΕ να υπογράφει χρονοδιάγραμμα κατάργησης της ΕΟΖ μέχρι το 2018. Όμως οι κανόνες της ΕΕ ρυθμίζονται από την αγορά, αλλάζουν ώστε να την εξυπηρετήσουν και δεν αποτελεί πλέον είδηση πως οι συζητήσεις για τη δυνατότητα δημιουργίας ΕΟΖ στην Ελλάδα προχωρούν. Ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2011 η Γερμανία έχει ξεκινήσει επενδυτική επίθεση στην Ελλάδα, θέτοντας ήδη θέμα δημιουργίας ΕΟΖ, με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των «επενδυτών» γιατί μέσω αυτών των οικονομικών ζωνών, υπάρχει η πρόθεση δημιουργίας φιλικού περιβάλλοντος με ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις, ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν ευκολότερα να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους.
Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, με την Ελλάδα να συνεχίζει σε πορεία ύφεσης, την ανεργία να καλπάζει και τους μισθούς να περικόπτονται διαρκώς, συζητήσεις για τη δημιουργία ΕΟΖ αναπτύσσονται τόσο στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης, όσο και στην Πελοπόννησο, ενώ τελευταία συζήτηση πραγματοποιήθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου με θέμα επιχειρησιακό σχέδιο που περιλαμβάνει τη δημιουργία ΕΟΖ αρχικά στην Ρόδο και την Σύρο. Ενώ η συζήτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ουσιαστικά ξεκινήσει, το εγχώριο κεφάλαιο διαγκωνίζεται για να προλάβει να βρει μια θέση στον “ήλιο” των επενδυτικών παραδείσων που τόσο καιρό μεθοδικά προωθούν οι πολυεθνικοί ανταγωνιστές του. Οι ΕΟΖ προσελκύουν επενδύσεις, επειδή προσφέρουν στο κεφάλαιο το κατάλληλο περιβάλλον για να αντλήσει το μέγιστο δυνατό κέρδος. Εάν το νέο οικονομικό καθεστώς εδραιωθεί, οι ήδη υπό διάλυση από τα απανωτά μνημόνια εργασιακές σχέσεις θα απορρυθμισθούν στον μέγιστο δυνατό βαθμό, οι σε ελεύθερη πτώση μισθοί θα πρέπει να φθάσουν σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα στο όνομα του ανταγωνισμού, οι φορολογικές διευκολύνσεις θα μετατραπούν σε σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές προσφέροντας ένα τεράστιο μηδενικό στο κοινό συμφέρον και τα κρατικά έσοδα, το ήδη υποβαθμισμένο περιβάλλον θα αποτελέσει και νόμιμα βορά όσων θέλουν να εξαφανίσουν ότι έχει απομείνει στο όνομα του κέρδους και της ανάπτυξης, ενώ δικαιώματα και αξιοπρέπεια θα αποτελούν ξεχασμένες έννοιες σε τόπους που θα ψάχνει κανείς τρόπο να επιβιώσει.
Σαφέστατα προκύπτει ότι δεν πρόκειται για ενέργειες που προωθούν τον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής διαδικασίας και την εισαγωγή τεχνολογίας που θα δημιουργούσαν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για την εγχώρια ανάπτυξη και απασχόληση. Ουσιαστικά πρόκειται για την επέκταση των οικονομικών μηχανισμών της Γερμανίας και των πλεονασματικών χωρών του κέντρου της ευρωζώνης, που μέσω του ειδικού και απορρυθμισμένου καθεστώτος λειτουργίας των ΕΟΖ, θα απελευθερωθούν από τους κανόνες λειτουργίας στο εσωτερικό των χωρών τους. Η Ελλάδα θα ακολουθήσει πορεία τριτοκοσμικής χώρας, με την απόκλιση από τις χώρες του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης διαρκώς να αυξάνεται. Η διαδικασία θεσμοθέτησης του ειδικού αυτού απορρυθμισμένου νομικού καθεστώτος εντός των οργάνων της ΕΕ, κατ’ απαίτηση κυρίως της γερμανικής κυβέρνησης, θα αποτελέσει την ‘ταφόπλακα’ όποιου εργασιακού και κοινωνικού κεκτημένου απέμεινε, μετά την εφαρμογή των απαιτήσεων της τρόικας, για την χώρα μας αλλά και τις άλλες χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης. Οι εναπομείνασες εγχώριες παραγωγικές μονάδες ή θα επιλέξουν την αξίωση ίδιας μεταχείρισης ή θα κλείσουν. Τα αποτελέσματα ενός τέτοιου κοινωνικού ολοκαυτώματος είναι προφανή για την χώρα μας, αλλά και τις λοιπές χώρες της περιφέρειας, που θα μετατραπεί σε μία ‘αφρικανική’ χώρα που δεν θα διαχειρίζεται τον δημόσιο πλούτο της και με εσωτερική ζήτηση σε εξευτελιστικά επίπεδα, μετατρέποντας την στον παρία της Ευρώπης.

* Οικονομολόγος (πτυχιούχος οικονομικών επιστημών, 2ετές μάστερ διοίκησης επιχειρήσεων στην τραπεζική-χρηματοοικονομική) – Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων, email : nikokal02@yahoo.gr

Ολα όσα κρύβονται πίσω απο τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ)
5:15 π.μ. |


Ειδική Οικονομική Ζώνη είναι μια γεωγραφική περιοχή, που υπόκειται σε ένα νομικό πλαίσιο ελεύθερης αγοράς, δηλαδή μιας αγοράς όπου ένα μέρος των νόμων του κράτους δεν θα είναι σε ισχύ. Στα Αγγλικά είναι γνωστές με το όνομα SEZ (Special Economic Zones).

Οι ΕΟΖ είναι περιοχές μειωμένης εθνικής κυριαρχίας για τις οποίες μίλησε πρώτος ο καθ.ΓΑΠ, που δεν εγνώριζε τι είναι CDS…

Κρίμα τα σεμινάρια που επλήρωσαν οι Ελληνες φορολογούμενοι για να του κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.

Στην κατηγορία των ΕΟΖ ανήκουν οι ζώνες ελεύθερου εμπορίου, οι ζώνες ελεύθερων εισαγωγών και εξαγωγών, οι βιομηχανικές ζώνες που θα μπορούν να εκμεταλλεύονται τον πάσης φύσης πλούτο της χώρας με φθηνά εργατικά χέρια και ελάχιστους φόρους (καλλιέργειες, ηλιακά, νερό, αέρας, αλιεία, τουριστικά θέρετρα κλπ), τα ελεύθερα λιμάνια (η Ελλάδα έχει ήδη ΕΟΖ…), οι ελεύθερες οικονομικές ζώνες (χώρος που θα δρούν επιχειρήσεις χωρίς έλεγχο και φορολογία) και ότι άλλο προκύψει.

Οσον αφορά την Ελλάδα, δεν είναι ακόμη σίγουρο αν θα υπάρξουν γεωγραφικές περιοχές στις οποίες θα υπάρξουν ΕΟΖ ή αν θα υπάρξεικαθεστώς ΕΟΖ για κάποια είδη επιχειρήσεων ή επενδύσεων σε όλη την Ελλάδα. Οι Ελληνες πολιτικοί και οι κομπογιαννίτες είναι πολύ ευρηματικοί σε τέτοια θέματα.

Πέραν της δημιουργίας θέσεων εργασίας επιπέδου ζωής Κίνας δεν θα υπάρξει αύξηση του ΑΕΠ της Ελλάδας και ότι οικονομικό προιόν ή δραστηριότητα προκύπτει στις ΕΟΖ δεν θα ενσωματώνεται στους δείκτες ανταγωνιστηκότητάς της, διότι πολύ απλά αφού δεν θα υπάρχει ενδελεχής έλεγχος δεν θα μπορούν να προσμετρώνται και τα οικονομικά στοιχεία απο κάθε είδους δραστηριότητα στις ΕΟΖ, παράνομη ή όχι.

Αναφέρθηκα σε “παράνομες” δραστηριότητες, διότι τα όρια ανάμεσα στη μη τήρηση των νόμων του κράτους και στη τέλεση παράνομων δραστηριοτήτων στις ΕΟΖ θα είναι πολύ δύσκολο να διακριθούν. Αυτό είναι και το αποτέλεσμα του status της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας στο οποίο θα ευρίσκονται οι ΕΟΖ στην Ελλάδα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να υπονοήσω πολλά για το ρόλο των αριστερών κομμάτων της Ελλάδας από τη μεταπολίτευση έως τώρα.

Οι ΕΟΖ που δημιουργήθηκαν στην Κίνα αυτή τη περίοδο αδειάζουν και οι κεφαλαιούχοι ψάχνουν να βρούν άλλες περιοχές του κόσμου για να κάνουν την ίδια “ανάπτυξη” που έκαναν στην Κίνα, με χαμηλό οικονομικό ρίσκο, με μικρούς φόρους, με φτηνά εργατικά χέρια, με φτηνή ενέργεια και χαμηλό κόστος αναλώσιμων, μια ανάπτυξη απο την οποία θα επωφεληθούν οι ίδιοι και το συνδικάτο των ντόπιων πολιτικών. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος, που οι Κινέζοι δημιουργούν αυτή τη περίοδο προβλήματα στους Ιάπωνες για τα Ιαπωνικά νησιά, που απο το 1972 έχουν παραχωρηθεί από τις ΗΠΑ στην Ιαπωνία. Οι πολιτικοί της Κίνας χάνουν τους “πελάτες” τους και έχουν πανικοβληθεί. Ερχεται πείνα στην Κίνα.

Οι ΕΟΖ της Πολωνίας είναι στο επίπεδο των Κινέζικων EOZ και έχουν κατηγορηθεί πολύ για αυτό οι κυβερνώντες στην Πολωνία απο τα εργατικά συνδικάτα της χώρας. Η εμπλοκή των ΜΚΟ που ειδικεύονται στη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος, όπως θα έχετε παρατηρήσει είναι απούσες… Η Γερμανία επίσης σιωπά…

Στη Ρωσία έχουν ευνοηθεί οι τεχνολογικές εταιρείες. Αυτό όμως που τις διακρίνει είναι ότι ανήκουν στο κράτος και ελέγχονται απο αυτό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Ιράν, που οι ΕΟΖ του ελέγχονται απο το Υπουργικό συμβούλιο (14 άτομα) και τον ίδιο τον Πρόεδρο. Οι ΕΟΖ του Ιράν είναι κυρίως λιμάνια υψηλής λειτουργικότητας, όπως και καταστήματα transit. Θέλω να ακούσω τις απόψεις των αριστερών κομμάτων της Ελλάδας για το θέμα και ιδιαίτερα της ΔΗΜΑΡ.

Στις φωτογραφίες, που ακολουθούν φαίνονται κατά σειρά οι ΕΟΖ της Κίνας, της Πολωνίας και της Ρωσίας. Μπορείτε να τις δείτε μεγενθυμένες κάνοντας κλίκ επάνω τους.



Οπως αντιλαμβάνεστε, η Ελλάδα θα εμπλακεί σε επενδύσεις σχετικές με ηλιακά, με λιμάνια, με offshore, με τουριστικά, με τα πάντα πλήν των τεχνολογικών.

Πολλές φορές παρουσιάζεται το εξής κοινό “κόλπο…” στις ΕΟΖ, μια μεγάλη εταιρεία φτειάχνει π.χ. χρυσαφικά και μέσα απο αυτή τη δραστηριότητα εξάγει χωρίς έλεγχο το χρυσό που ειναι σε μορφή ορυκτού στη περιοχή της ΕΟΖ, που αυτή ευρίσκεται. Παρόμοια μπορεί να γίνει και με άλλα μεταλλεύματα, ορυκτά ή ειδικά προιόντα.

Μην ξαφνιαστείτε επίσης αν δείτε αεροδρόμια μέσα σε ΕΟΖ, όπως και Τράπεζες ειδικών προδιαγραφών!

Μένει το θέμα της προπαγάνδας… Θα γίνει .όμως και αυτό. Λεφτά υπάρχουν. Αν ήμουν Τούρκος θα ήθελα να γινόντουσαν πολλές ΕΟΖ στη Θράκη!

Στην Ελλάδα όλα τα κόμματα - κρυφά ή φανερά - υποστηρίζουν τη παρουσία των παράνομων μεταναστών. Ανάλογες απόψεις δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου ότι υπάρχουν σε κάποιο ανεπτυγμένο κράτος του κόσμου και έχω ζήσει σε αρκετά.

Δεν ανήκα ποτέ σε κάποιο κόμμα γιατί έβλεπα από παιδί τα χάλια τους. Νομίζω ότι ο ρόλος των υποστηρικών των λαθρομεταναστών είναι πλέον κατανοητός. Αυτά τα περί διεθνισμού που ισχυρίζονται ότι αποτελούν τη βάση των επιχειρημάτων τους είναι τρίχες, Ούτε στη Ρωσία ούτε στην Κίνα περνάνε πλέον αυτές οι αντιλήψεις. Αν δεν αντιδράει εκεί ο κόσμος αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν καταλαβαίνουν τί παίζει αλλά στο ότι φοβούνται. Για την Ελλάδα οι ΗΠΑ έχουν προσφέρει το ρόλο του τρομοκράτη στη Τουρκία και με το αζημίωτο.

ΕΟΖ: Ιδιωτικές πόλεις, ιδιωτικές πλατείες, ιδιωτικοί πεζόδροµοι, ιδιωτικοί νόμοι!


Γράφει η Βάλια Μπαζού


Ιδιωτικές πόλεις, ιδιωτικές πλατείες, ιδιωτικοί πεζόδροµοι

Ας προσπαθήσουµε να κάνουµε µια προβολή στο µέλλον και ας υποθέσουµε ότι τα κυβερνητικά σχέδια για την αξιοποί­ηση του Ελληνικού λάµβαναν σάρκα και οστά και στην παρα­λιακή ζώνη χτιζόταν µια καινούργια πόλη µέσα στην πόλη, µε ένα καινούργιο πάρκο, το µεγαλύτερο της Ευρώπης. Ας υποθέσουµε ότι είναι καλοκαίρι, βραδάκι, και επιχειρείτε να γνωρίσετε από κοντά τη «Ριβιέρα της Αθήνας» και να κάνετε τη βόλτα σας στη νέα όαση πρασίνου. Εκεί, λοιπόν, που απολαµβάνετε τα απτά αποτελέσµατα της «σωτηρίας» της χώρας και θέλετε να µπείτε στο πάρκο, µια ταµπέλα σάς προειδοποιεί: «Παρακαλείσθε να απολαύσετε την ιδιωτική περιουσία µε διακριτικότητα» και ένας κύριος µε στολή σεκιουριτά σας πληροφορεί ότι έχετε µόνο µία ώρα στη διάθεσή σας γιατί µετά ο χρόνος σας τελειώνει και ο ιδιώτης θέλει την ησυχία του…
Η εικόνα που σας περιγράφουμε, αν και µπορεί να σας φαίνεται τραβηγµένη από τα µαλλιά, δεν είναι, αφού αυτά συµβαίνουν στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, όπου ο δηµόσιος χώρος, πλατείες, πεζόδροµοι και δρόµοι, παραδίδονται σε ιδιώτες που, ως κράτος εν κράτει, αναλαµβάνουν τη διαχείρισή τους.

Το δηµόσιο των ιδιωτών


Η κατάλυση του δηµόσιου χώρου, η απαξίωσή του και η αντικατάστασή του επί της ουσίας από την ιδιότυπη έννοια του «κενού χώρου» αποτελεί µια πραγµατικότητα που βιώνουµε όλοι µας, ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Η έννοια του κενού µεταφράζεται, κυρίως, µε την αντίληψη ότι ένας δηµόσιος χώρος δεν µας ανήκει, αντίληψη που κατοχυρώνεται µε την αντιµετώπισή του ως ενός απλού ελεύθερου, µη δοµηµένου χώρου, τον οποίο διασχίζουµε ως περαστικοί και τον αντιµετωπίζουµε ως «νεκρή γραµµή» της πόλης, αφού θεωρούµε ότι δεν έχουµε ούτε δικαιώµατα ούτε υποχρεώσεις.

Η έννοια του δηµόσιου χώρου έχει χάσει πια την έννοια του κοινού χώρου, που σχεδιάζεται για να εξυπηρετεί τους χρήστες του, για να µετουσιώνει την έννοια της συµµετοχής και της επικοινωνίας. Έχει µετατραπεί σε έναν χώρο, στην καλύτερη περίπτωση, µόνο κατανάλωσης, όπου θεωρείται αποδεκτό ότι ο µοναδικός κυρίαρχος είναι ο άρχων του εσπρεσοφραπέ! Η αντίληψη αυτή περί του δηµόσιου χώρου όχι µόνο δεν αµφισβητείται, παρά µόνο από ελάχιστες οµάδες πολιτών που αντιµετωπίζονται, στην καλύτερη περίπτωση, ως γραφικοί και, στη χειρότερη, ως «εχθροί» του νόμου και της τάξης, αλλά τείνει να λάβει εφιαλτικές, οργουελικές διαστάσεις.

Ιδιωτική διακυβέρνηση

Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Βρετανία, παρατηρείται µια δραµατική στροφή αφού, στο όνομα της ανάπτυξης, της προσέλκυσης επενδυτών και της αναμόρφωσης των πόλεων, η διαχείριση των δημόσιων χώρων παραδίδεται στους ιδιώτες. Με απλά λόγια, αυτό μεταφράζεται στη δημιουργία ιδιωτικών πλατειών, πεζοδρόμων και δρόμων, η λειτουργία των οποίων γίνεται από ιδιώτες διαχειριστές οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν ποιοι μπορούν να χρησιμοποιούν τις πλατείες και τους πεζοδρόμους, ποιες ώρες της ημέρας και για ποιες δραστηριότητες. Οι πλατείες, οι πεζόδρομοι και δρόμοι που έχουν περάσει σε ιδιωτική διαχείριση, αστυνομεύονται από εταιρείες σεκιούριτι που αναλαμβάνουν την τήρηση της τάξης!
Ο νέος τρόπος διαχείρισης των δημόσιων χώρων από επενδυτικά funds άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά με αφορμή μεγάλες παρεμβάσεις σε περιοχές των ΗΠΑ και της Βρετανίας που ήταν υποβαθμισμένες. Η ανάπλασή τους με βάση ιδιωτικά κεφάλαια που εκτός από κατοικίες και εμπορικά κέντρα αναλάμβαναν και την όλη ανάπλαση των ελεύθερων χώρων, οδήγησε στην παράδοση των δημόσιων χώρων σε ιδιώτες διαχειριστές που βάζουν τους κανόνες λειτουργίας τους.
Η στροφή αυτή παρατηρείται στις ανεπτυγμένες χώρες γιατί στις υπανάπτυκτες, που ταλανίζονται από τη φτώχεια και την εγκληματικότητα, το σχέδιο έχει άλλες διαστάσεις. Οι επενδυτές δεν περιορίζονται στην ανάπτυξη και στην ιδιωτική διαχείριση υποβαθμισμένων περιοχών των πόλεων, αλλά συγκεντρώνουν κεφάλαια για την κατασκευή νέων, ιδιωτικών πόλεων.
Η Ονδούρα είναι η πρώτη χώρα όπου το μοντέλο θα δοκιμαστεί μετά τη συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση με αμερικανικό fund. Το μνημόνιο συνεργασίας προβλέπει την κατασκευή ιδιωτικών πόλεων που θα έχουν δική τους κυβέρνηση, διαφορετικό νομοθετικό και φορολογικό πλαίσιο από την υπόλοιπη χώρα, ιδιωτική αστυνομία, ξεχωριστά δικαστήρια, διαφορετικό σύστημα υγείας, παιδείας και διακριτά σύνορα μέσα από την υιοθέτηση ειδικής νομοθεσίας για τη μετοίκηση και την απόκτηση άδειας παραμονής.
Όταν στα µέσα Ιουλίου, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυµπιακών Αγώνων, οι Λονδρέζοι κλήθηκαν στα εγκαίνια του µεγαλύτερου δηµόσιου χώρου της Ευρώπης, της Granary Square, που αποτελούσε κοµβικό σηµείο για την ανάπλαση ολόκληρης της υποβαθµισµένης περιοχής του King’s Cross, έκπληκτοι βρέθηκαν µπροστά σε µια ταµπέλα που τους προειδοποιούσε: «Καλώς ήρθατε στο King’s Cross. Παρακαλείσθε να απολαύσετε την ιδιωτική περιουσία µε διακριτικότητα»! Λίγο µετά την αρχική έκπληξη, συνειδητοποίησαν ότι τα εγκαίνια αφορούσαν τον µεγαλύτερο ιδιωτικό ελεύθερο χώρο της Ευρώπης, αφού οι 10 πλατείες και τα πάρκα στο αναβαθµισµένο King’s Cross ανήκουν πλέον σε ιδιώτες και τελούν υπό ιδιωτική διαχείριση!

Στη Βρετανία, η µέθοδος της παράδοσης ανοικτών δηµόσιων χώρων σε ιδιώτες έχει αρχίσει να εµφανίζεται την τελευταία δεκαετία που τµήµατα πόλεων τα οποία ήταν υποβαθµισµένα, αναπλάστηκαν µε αντίτιµο την ιδιωτική διαχείρισή τους. Και πρόκειται αποκλειστικά για ανοικτούς ελεύθερους χώρους, όπως πλατείες, πεζόδροµους ακόµα και δρόµους, και όχι για τα γνωστά γιγαντιαία κλειστά εµπορικά κέντρα και κλειστά πάρκα δραστηριοτήτων. Όπως επισηµαίνουν όσοι ανοικτά αντιτίθενται στο νέο µοντέλο επενδύσεων που κυριαρχεί, πλέον, στη Βρετανία, η ιδιωτικοποίηση του δηµόσιου χώρου είναι η βασική προϋπόθεση που τίθεται από τα επενδυτικά funds για την ανάπτυξη, την ανάπλαση µιας περιοχής. Και αυτό γιατί οι επιχειρηµατίες και κυρίως οι µεγάλες τράπεζες, για να επενδύσουν σε µια περιοχή, δεν περιορίζονται στην εκµετάλλευση από την κατασκευή εµπορικών κέντρων, luxury κατοικιών και ξενοδοχείων, αλλά απαιτούν και τη διαχείριση των πλατειών και των δρόµων προκειµένου, όπως λένε, να διατηρούν σε υψηλά στάνταρντ την επένδυσή τους.

Πλατείες – εταιρείες

Πολυεθνικές εταιρείες και µεγάλες τράπεζες πιέζουν και έχουν καταφέρει να κερδίσουν και τη λειτουργία των δηµόσιων χώρων, υποστηρίζοντας ότι µε αυτόν τον τρόπο θέλουν να διαφυλάξουν την επένδυσή τους. Και η διαφύλαξη επιτυγχάνεται µε τον έλεγχο των δραστηριοτήτων που µπορούν να αναπτυχθούν στις πλατείες και τους πεζόδροµους, µε τον έλεγχο των χρηστών, ακόµα και των περαστικών! Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως πρόσφατα αποκαλύφθηκε µε την εκδήλωση του κινήµατος των Occupy, οι ιδιώτες διαχειριστές µπορούν να απαγορεύσουν την είσοδο των πολιτών στις πλατείες, να αποκλείσουν ολόκληρα τµήµατα της περιοχής, απαγορεύοντας την κυκλοφορία σε δρόµους και πεζόδροµους και βάζοντας ακόµα και συγκεκριµένο ωράριο πρόσβασης σε ολόκληρη την περιοχή! Οι υπερασπιστές της µετάβασης των δηµόσιων χώρων σε ιδιωτική διαχείριση υποστηρίζουν ότι όλα γίνονται στο όνοµα της ανάπτυξης και της δηµιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Και ακόµα ότι το τίµηµα της παράδοσης πλατειών και δρόµων σε ιδιώτες είναι πολύ µικρό σε σχέση µε το κέδρος από την ανάπλαση υποβαθµισµένων, µολυσµένων, πρώην βιοµηχανικών περιοχών που κάτοικοί τους, όσοι έχουν αποµείνει, είναι καταδικασµένοι στην ανέχεια και κάθε µορφή εγκληµατικότητας.

Ονδούρα: ιδιωτικές πόλεις

Στα μέσα του Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση της Ονδούρας υπέγραψε συμφωνία με επενδυτικό fund, και συγκεκριμένα με το αμερικάνικο γκρουπ MKG, για τη δημιουργία τριών ιδιωτικών πόλεων, οι οποίες θα έχουν ιδιωτική κυβέρνηση, ξεχωριστή νομοθεσία και ξεχωριστό φορολογικό σύστημα από την υπόλοιπη χώρα καθώς και ιδιωτική αστυνομία! Σύμφωνα με το μνημόνιο συνεργασίας που υπεγράφη, σε πρώτη φάση το γκρουπ MKG θα επενδύσει 15 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή της πρώτης ιδιωτικής πόλης στην περιοχή Πουέρτο Καστίγια, στην ακτή της Καραϊβικής, έργο που, σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, μόνο κατά τη φάση της κατασκευής των απαραίτητων υποδομών θα δημιουργήσει 5.000 νέες θέσεις εργασίας, καθώς και 15.000 έμμεσες νέες θέσεις εργασίας.
Η υπογραφή του μνημονίου συνοδεύτηκε από διθυραμβικές δηλώσεις του προέδρου του Κογκρέσου της Ονδούρας Χουάν Χερνάντεζ, ο οποίος παρουσίασε την επένδυση σαν πανάκεια για όλα τα δεινά της χώρας, υποστηρίζοντας ότι με την ολοκλήρωση των τριών ιδιωτικών πόλεων θα δημιουργηθούν 200.000 θέσεις εργασίας! Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο εμπνευστής του σχεδίου και εκτελεστικός διευθυντής του γκρουπ MKG Michael Strong, ο οποίος δήλωσε ότι στο μέλλον οι κάτοικοι της Ονδούρας θα θυμούνται αυτήν την ημέρα σαν την ημέρα που άρχισε η ανάπτυξη, επισημαίνοντας παράλληλα ότι στόχος είναι η δημιουργία «μιας ασφαλούς και ευημερούσας κοινότητας».

Ο εκτελεστικός διευθυντής του επενδυτικού fund δεν επέλεξε τυχαία να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «ασφάλεια» και «ευημερία» στις δηλώσεις του, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι τα δυο από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ονδούρα έχει κατά 68 φορές υψηλότερη εγκληματικότητα από τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών ενώ το 65% του πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Έτσι οι κυβερνητικές θριαμβολογίες, οι ανακοινώσεις για τον πακτωλό χρημάτων που θα εισρεύσει στη χώρα και θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας, προβλήθηκαν σε υπερθετικό βαθμό, σε μια προσπάθεια να πειστούν οι κάτοικοι της Ονδούρας για την αναγκαιότητα της δημιουργίας ιδιωτικών πόλεων μέσα στη χώρα τους και για την επιτακτική ανάγκη να καταστρατηγηθεί το ίδιο το σύνταγμα της χώρας. Έτσι, πριν υπογραφεί το μνημόνιο συνεργασίας, η κυβέρνηση της Ονδούρας είχε στρώσει το κόκκινο χαλί στους επενδυτές εξαφανίζοντας με ένα διάταγμα όλα τα συνταγματικά προβλήματα που προέκυπταν από τη φιλοσοφία της επένδυσης και τη δημιουργία μιας ιδιωτικής πόλης. Ένα διάταγμα που προσφέρει στους επενδυτές γη, ύδωρ και απόλυτη ασυλία. Ένα διάταγμα που νομιμοποιεί τις ιδιωτικές πόλεις και την ιδιωτική διακυβέρνηση σε όλους τους κρίσιμους τομείς.

Κουρελόχαρτο το σύνταγμα

Το Διάταγμα με την κωδική ονομασία «#123-2011» αποτελεί μνημείο υποτέλειας στους επενδυτές, σε σημείο που πολλοί αναρωτιούνται εάν πρόκειται για αληθινό νομοθέτημα ή πρόκειται για κακόγουστο αστείο για το σενάριο μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας.
Μέσα σε 15 σελίδες και 83 άρθρα, ορίζεται η λειτουργία των ιδιωτικών πόλεων που ονομάζονται Ειδικές Αναπτυξιακές Ζώνες (RED) και που αποτελούν με συνταγματική βούλα αυτόνομες πόλεις ή, καλύτερα, αυτόνομα κρατίδια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με το Διάταγμα, οι μοναδικοί εθνικοί νόμοι που είναι σε ισχύ και εντός των ιδιωτικών πόλεων είναι:
♦ τα νομοθετικά διατάγματα που ορίζουν τον εθνικό ύμνο, το εθνικό έμβλημα, τη σημαία και όλα τα άλλα εθνικά σύμβολα,
♦ η νομοθεσία σχετικά με τα χωρικά ύδατα,
♦ η νομοθεσία για ποινικά αδικήματα όπως η διακίνηση ναρκωτικών, το ξέπλυμα χρήματος, η δουλεία, η εμπορία ανθρώπων, η γενοκτονία, η τρομοκρατία, η παιδική πορνογραφία και η εκμετάλλευση των παιδιών, μόνο εάν όμως δεν υπάρχει αντίστοιχη νομοθεσία εκ μέρους των αρχών των ιδιωτικών πόλεων!
Οι επικριτές των ιδιωτικών πόλεων εστιάζουν την κριτική τους ιδιαίτερα σε δυο άρθρα, και συγκεκριμένα στο 15 και το 69.
Στο άρθρο 15 ορίζεται ότι «άλλες εγχώριες και ξένες αρχές δεν μπορούν να παρεμβαίνουν σε θέματα αποκλειστικής αρμοδιότητας της Ειδικής Αναπτυξιακής Ζώνης (RED)» ενώ το άρθρο 69 ότι «η κυβέρνηση του RED µπορεί να εφαρµόσει ελέγχους µετανάστευσης για την είσοδο, την παραµονή και την αναχώρηση των ατόµων που προέρχονται από άλλα κράτη εκτός της Ειδικής Αναπτυξιακής Ζώνης».

Ο επιχειρηµατίας-σωτήρας

Ο εµπνευστής του σχεδίου και εκτελεστικός διευθυντής του γκρουπ MKG Michael Strong είναι µια αµφιλεγόµενη προσωπικότητα που αυτοπροσδιορίζεται µε το µότο «ευτυχία και ευηµερία για όλους».
Ο ίδιος αρέσκεται να εµφανίζεται ως ο γκουρού που έχει απαντήσεις για όλα τα δεινά του κόσµου αλλά οι απαντήσεις αρχίζουν και τελειώνουν µε την υιοθέτηση επιχειρηµατικών πρακτικών σε όλους τους τοµείς, από την παιδεία και την υγεία µέχρι ακόµα και τη δηµιουργία ιδιωτικών πόλεων, όπως είναι το σχέδιο στην Ονδούρα.
Γνωστός από το βιβλίο του «Γίνε η λύση», ο Michael Strong εµφανίζεται ως ένας extra large νεοφιλελεύθερος καπιταλιστής, ο οποίος πρεσβεύει ότι η επιχειρηµατική πρακτική και οι αρχές του ενσυνείδητου καπιταλισµού, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του, είναι η µοναδική λύση για τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο κόσµος! Ο Michael Strong, στην προσπάθειά του να δηµιουργήσει τις πρώτες ιδιωτικές πόλεις, έχει ισχυρούς υποστηρικτές, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Επιτροπή ∆ιαφάνειας, η οποία ορίστηκε από τον πρόεδρο της Ονδούρας Πορφίριο Λόµπο Σόσα, αποτελείται από τους:
♦ George Akerlof, νομπελίστα, καθηγητή Οικονοµικών στο Μπέρκλεϊ και πρώην στέλεχος του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου,
♦ Harry Strachan, οµότιµο διευθυντή της Bain & Co, από τις κορυφαίες στον κόσµο εταιρείες συµβούλων επιχειρήσεων και στέλεχος του επενδυτικού fund Mesoamerica Partners and Foundation, που δραστηριοποιείται στην Κόστα Ρίκα και αποτελεί «αδερφή» εταιρεία της Bain & Co,
♦ Ong Boon Hwee, πρώην γενικό διευθυντή Λειτουργικής Στήριξης της ηλεκτρικής εταιρείας της Σινγκαπούρης,
♦ Nancy Birdsall, πρόεδρο και συνιδρύτρια του Κέντρου για την Παγκόσµια Ανάπτυξη, πρώην εκτελεστική αντιπρόεδρο της Inter-American Development Bank, και
♦ Paul Romer, καθηγητή Οικονοµικών στο New York University School of Business Stern.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 36 στις 4 Οκτωβρίου 2012 ο τίτλος είναι δική μας “προσθήκη”, αφού το άρθρο περιγράφει γλαφυρότατα το καθεστώς που επιβάλλει η “ιδιωτικότητα” σε “Ειδικές Αναπτυξιακές (βλ. Οικονομικές) Ζώνες”. Και για όους νομίζουν πως αυτά γίνονται μόνο σε άλλες ή σε τριτοκοσμικέες χώρες, καλά θα κάνουν να επανεξετάσουν την σημερινή θέση της Ελλάδας και που οδηγείται η χώρα με τις πολιτικές αποφάσεις και γραμμές που υλοποιούνται σε καθημερινή βάση…

ΕΟΖ Θράκης: Από την απώλεια εθνικής κυριαρχίας στη δημιουργία Γερμανικής αποικίας

• Η Τουρκία προσπαθεί να αρπάξει την «ευκαιρία», στηρίζοντας την «κινεζοποίηση» της περιοχής
• Τι (δεν) κάνει το ελληνικό κράτος 
• Ποιος ο ρόλος τοπικών παραγόντων 

Γράφει ο Μάνος Ηλιάδης (περιοδικό "Επίκαιρα")

Όταν προ διετίας ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε την απόφασή του για προσφυγή της χώρας στην τρόικα και την εν συνεχεία διαπίστωση του -με το ίδιο ανέκφραστο βλέμμα, σαν η εθνική μας ομάδα να έχασε κάποιο ματς- ότι χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία, κανείς δεν... περίμενε ότι αυτό που θα ακολουθούσε θα έφτανε πράγματι στα όρια της απώλειας εθνικής κυριαρχίας, υπό την έννοια της ουσιαστικής απώλειας ελέγχου από την ελληνική κυβέρνηση σε συγκεκριμένα τμήματα της ελληνικής επικράτειας. Το θέμα, βέβαια, του πραγματικού ρόλου του Γ. Παπανδρέου, εάν, δηλαδή, κατέστρεψε μέσα σε λίγους μήνες τη χώρα από μικρόνοια ή κάτι άλλο, είναι κάτι που απασχολεί πολύ κόσμο -και τη Δικαιοσύνη- και ευελπιστούμε κάποτε να τύχει μιας υπεύθυνης συζητήσεως στο προσήκον επίπεδο και χώρο.

Στα περίεργα πεπραγμένα του εντάσσεται και η απόφαση και τα σχέδια της κυβερνήσεώς του για τη δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ) στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, με την οποία, προφανώς υπό την πίεση και πρωτοβουλία της Γερμανίας, άνοιξε το δρόμο στην αποικιοποίηση της συγκεκριμένης περιοχής όχι μόνο για τους Γερμανούς, αλλά και για την Τουρκία. Να σημειωθεί ότι την ιδέα δημιουργίας ΕΟΖ στις παραμεθόριες περιοχές υποστήριξε με άρθρο του ο αδελφός του πρωθυπουργού, Ν. Παπανδρέου, στο τεύχος Δεκεμβρίου 2011 της Οικονομικής Επιθεωρήσεως, με τίτλο «Ειδική Οικονομική Ζώνη: Η απάντηση στην υπερφορολόγηση».

Η δημιουργία ΕΟΖ εντός της ΕΕ έρχεται, βέβαια, σε αντίθεση με τη νομοθεσία της, θεωρούμενη ως στοιχείο που νοθεύει τον ανταγωνισμό διότι συνεπάγεται ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, προνομιακές δασμολογικές ρυθμίσεις, ειδικούς όρους για απόκτηση ακινήτων, ειδικό εργασιακό καθεστώς κ.λπ. Μπορεί, όμως, να επιτραπεί η λειτουργία τους υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα (π.χ. στην Πολωνία λειτουργούν 14 ΕΟΖ) ή κατ' εξαίρεση, όπως, π.χ., σε περίπτωση που το επιδιώξει η Γερμανία, η οποία έχει καταργήσει στην πράξη κάθε θεσμικό όργανο της ΕΕ, επιβάλλοντας τη θέλησή της σε όλους για τα πάντα;
Επιλογή... κατ' απαίτησιν

Η επιλογή της περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, της πλέον ίσως ευαίσθητης της χώρας, για τη δημιουργία ΕΟΖ δεν είναι δική μας. Είναι γερμανική, γιατί απλούστατα αυτό συμφέρει τη Γερμανία, η οποία, ενώ αρνείται το απελπισμένο αίτημα της ελληνικής πλευράς για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, ώστε να προκύψει επιτέλους ανάπτυξη, την επιδιώκει σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας μας, στις οποίες θα επενδύσει το γερμανικό κεφάλαιο. Η επιλογή αυτή δεν έχει μόνο οικονομικά κίνητρα. Το σχέδιο για τη δημιουργία ΕΟΖ στη χώρα μας είναι συμβατό με τη γενικότερη γερμανική πολιτική για έμφαση στις περιφέρειες των χωρών της ΕΕ και ειδικά σε συγκεκριμένες χώρες, καθώς η επικράτηση και ο έλεγχος επί αυτών -μέσω του γεωγραφικού «κατακερματισμού» - είναι ευκολότερος και παρέχει περισσότερες ειδικές επιλογές.

Επιφανειακά (γιατί παρασκηνιακά είχαν προηγηθεί άλλα, όπως θα δούμε παρακάτω), η πρόταση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2011, με το Γερμανό υφυπουργό Οικονομίας, Σ. Καπφέρερ, ο οποίος έκανε λόγο για την πρόθεση της Γερμανίας να δημιουργήσει ΕΟΖ, προκειμένου οι επιχειρηματίες να μπορούν να δραστηριοποιούνται και να λειτουργούν με μεγαλύτερη άνεση.

Την ιδέα των ΕΟΖ στην Ελλάδα υποστήριξε έμπρακτα και ο Γερμανός δικηγόρος Hans Beeg, επικεφαλής του νομικού γραφείου Dankelmann und Kerst, ο οποίος συνέταξε για λογαριασμό του Οικονομικού Φόρουμ της Θράκης [Σ.Σ.: περί αυτού γίνεται λόγος παρακάτω] μία μελέτη για δύο ΕΟΖ στη Θράκη, με επενδύσεις που θα γίνουν από το εξωτερικό (Γερμανία), συγκεκριμένο ποσοστό προσλήψεων από την τοπική κοινωνία -οι υπόλοιποι, μετανάστες;- και διοίκηση από τη χώρα προελεύσεως του επενδυτού. Κατά την εκδήλωση του Οικονομικού Φόρουμ της Θράκης που έγινε το Δεκέμβριο του 2011, ο Beeg δήλωσε ότι η εν λόγω μελέτη έχει ήδη αποσταλεί από καιρού στο Πρωθυπουργικό Γραφείο, στους δύο αντιπροέδρους και στον υπουργό Ανάπτυξης, καθώς επίσης ότι η όλη υπόθεση είναι σε γνώση της γερμανικής κυβερνήσεως. Ο Beeg δεν είχε παραλείψει να μας συμβουλεύσει να αποχωρήσουμε οικειοθελώς από την Ευρωζώνη και να υιοθετήσουμε μια «προσωρινή δραχμή», με ειδική ισοτιμία και παράλληλη μείωση της κυκλοφορίας του νέου νομίσματος.
Βιάζονταν να... προλάβουν

Παρενθετικά σημειώνεται εδώ μία χαρακτηριστική λεπτομέρεια. Στο τέλος Σεπτεμβρίου, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέρρεε, η πρόεδρος του Φόρουμ, Α. Καραγιάννη, απέστειλε στο Γερμανό παράγοντα επιστολή (με ημερομηνία 20 Σεπτεμβρίου), προτρέποντάς τον να κινηθεί πιο γρήγορα. Άγνωστο αν το έκανε για να προλάβει να πάρει την έγκριση για τη δημιουργία της ΕΟΖ στη Θράκη πριν από τη διαφαινόμενη μετά βεβαιότητος πτώση της κυβέρνησης.

Παρών στην εκδήλωση αυτή του Φόρουμ και ο Τούρκος πρόξενος Κομοτηνής, Μ. Σάρνιτς, ο οποίος, βλέποντας μια μοναδική ευκαιρία για τη χώρα του να επεκτείνει την επιρροή της μέσω επενδύσεων στη Θράκη υπό τους παραπάνω άκρως ευνοϊκούς όρους, τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της δημιουργίας ΕΟΖ στην περιοχή...

Ακολούθησε ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ, ο οποίος κατά την έλευσή του στη χώρα μας, συνοδευόμενος από ομάδα Γερμανών επιχειρηματιών, συναντήθηκε και με τον τότε υπουργό Ανάπτυξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, στον οποίο και δήλωσε ότι η χώρα του στηρίζει ουσιαστικά την ιδέα των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών. Στο ίδιο κλίμα κινείται επίσης και ο Γερμανός «Ύπατος», Χορστ Ράιχενμπαχ, ο οποίος τον περασμένο Ιούλιο έκανε ειδική παρέμβαση υπέρ των ΕΟΖ, ενώ την περασμένη μόλις εβδομάδα ανάλογη θέση εξέφρασε με δήλωσή του και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς.

Ε ΡΕ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΠΕ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ

ΕΟΖ (τι είναι αυτό το πράμα;) και μετανάστες, 

ΕΟΖ στην Θράκη και ελληνοτουρκικά 

συμφέροντα, και λεφτά, πολλά λεφτά… και 

ανθρώπινη δυστυχία.

Οκτωβρίου 17, 2012 από seisaxthiablog

Μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, ΕΟΖ για συντομία, είναι μια γεωγραφική περιοχή στην οποία ισχύει ένα εντελώς ιδιαίτερο νομοθετικό, οικονομικό και διοικητικό καθεστώς. Δηλαδή σε μια ΕΟΖ το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας δεν είναι εκείνο το οποίο ισχύει για την υπόλοιπη εθνική επικράτεια. Αλλά ένα ειδικό καθεστώς προσανατολισμένο στα συμφέροντα της “ελεύθερης” αγοράς. Δηλαδή του διεθνούς καπιταλισμού.

Για τον εργαζόμενο που θα αποφασίσει, ή θα αναγκαστεί να αποφασίσει, να εργαστεί σε μια ΕΟΖ, το καθεστώς αυτό είναι από δυσμενές ως δυσμενέστατο. Το πιο σίγουρο είναι οτι θα περιλαμβάνει 6-ήμερο αντί πενθημέρου και 10-ωρη εργασία αντί οκταώρου. Σε μια ΕΟΖ δεν επιτρέπεται η λειτουργία εργατικών σωματείων και γενικά σε μια ΕΟΖ η εργατική νομοθεσία, που ισχύει στην υπόλοιπη εθνική επικράτεια, αναστέλλεται.

Οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας σε μια ΕΟΖ είναι συνήθως από άθλιες ως αθλιότατες. Οι αμοιβές κυμαίνονται από λίγα ευρώ έως ένα ευρώ ημερησίως ή κάτι παραπάνω. Συχνά προσφέρεται κατάλυμα, εντός ή κοντά στον χώρο εργασίας, στους εργαζόμενους που έρχονται να εργαστούν από άλλες χώρες ή περιοχές. Προτιμώνται μάλιστα τα ζευγάρια, αλλά δεν επιτρέπεται να πάρουν μαζί και τα παιδιά τους ή την υπόλοιπη οικογένειά τους. Στις ΕΟΖ βέβαια δεν απασχολούνται ντόπιοι αλλά μετανάστες. Κυρίως από άλλες χώρες αλλά και περιοχές της ίδιας χώρας (όπως στην Κίνα). Για να εισέλθει κάποιος σε μια ΕΟΖ απαιτείται πάσο, ως είδος διαβατηριου, και η περιοχή φυλάσσεται, ακόμα και ενόπλως, από ιδιωτικές εταιρίες.

Γενικά οι συνθήκες εργασίας είναι κάπως καλύτερες από ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Σήμερα υπάρχουν κοντά 3.000 ΕΟΖ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση στην εκμετάλλευση των εργαζομένων. ΕΟΖ υπάρχουν λοιπόν σχεδόν παντού. Στην γειτονιά μας (Σκόπια, Τουρκία, Πολωνία κλπ), στην Ν. Αφρική (εκεί που είχαμε τα πρόσφατα επεισόδια), στην Ινδία, στην Κίνα, στο Καζακστάν, στην Περσία, στο Πακιστάν, στην Ν. Κορέα… Οι συνθήκες δεν πολυδιαφέρουν.

Στην χώρα μας δεν υπάρχει ακόμα ΕΟΖ, αλλά όπως τουλάχιστον αναφέρει η αγγλική wikipedia στο λήμμα “Special economic zone” σε ειδική για την Ελλάδα παράγραφο, “η γερμανική κυβέρνηση πιέζει για την δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες με οικονομίες που αγκομαχούν. Πολλοί βλέπουν αυτή την (γερμανική) υπόδειξη σαν μια βιτρίνα του ρόλου της Γερμανίας στην κρίση, καθώς στοχεύει στο να διευρύνει την δι-ευρωπαϊκό διαχωρισμό βορρά-νότου, ώστε να κερδίσει η δική της οικονομία”.

Ενα αξιοσημείωτο κοινό χαρακτηριστικό που το συναντάμε στην συντριπτική πλειοψηφία των ΕΟΖ είναι ότι οι εργαζόμενοι ΔΕΝ προέρχονται από τον γηγενή πληθυσμό. Στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες. Είτε, πιο σπάνια, εσωτερικοί μετανάστες (στις μεγάλες χώρες όπως Ινδία, Κίνα), είτε, που είναι και ο κανόνας, μετανάστες από άλλες χώρες.

Πρέπει να γνωρίζουμε πως ο καπιταλισμός, οι αγορές, η διεθνής της εκμετάλλευσης, ή όπως αλλιώς το ονομάσουμε, ενδιαφέρεται για την ελεύθερη διακίνηση τριών πραγμάτων: 1) κεφαλαίων 2) εμπορευμάτων και 3) ανθρώπινης εργασίας. Γι’ αυτό και ο καπιταλισμός είναι αδυσώπητος εχθρός των εθνικών συνόρων. Μια και συνήθως τα εθνικά κράτη υψώνουν νομοθετικά και άλλα τείχη προστασίας για να εμποδίσουν αυτή την ελεύθερη και κερδοφόρα για τον καπιταλισμό διακίνηση και να προστατέψουν την εσωτερική τους αγορά και παραγωγή.

Ο λόγος που στις ΕΟΖ προτιμώνται ως εργαζόμενοι οι μετανάστες και όχι οι γηγενείς έχει να κάνει με το ότι οι μετανάστες είναι πιο υπάκουοι, μια και είναι περισσότερο όμηροι, και έτσι πολύ δυσκολότερα οργανώνονται για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, καθώς απουσιάζουν βασικά και κρίσιμα στοιχεία συνοχής που θα τους καθιστούσαν ένα συμπαγέστερο σύνολο. Μα κυρίως διότι λείπει η θεμελιώδης σύνδεση με τον τόπο, που τους είναι ξένος και οι ίδιοι ψυχολογικά θεωρούν πως είναι προσωρινοί.

Από την άλλη οι γηγενείς νιώθοντας πως ο τόπος τους ανήκει, μια και θεωρούν πως ως εθνικό σύνολο έχουν όλοι από μία μετοχή στον τόπο τους, τον οποίο επιμένουν να υπερασπίζουν, αποδείχθηκαν ιστορικά πολύ δύστροποι στο να αποδεχθούν την επιβαλλόμενη από τα ειδικά καθεστώτα των ΕΟΖ οικονομική εκμετάλλευσή τους. Ολα αυτά οδηγούν στο να έχουν την τάση να οργανώνονται συχνότερα, ευκολώτερα και μαχητικώτερα.

Για τους παραπάνω λόγους στις ΕΟΖ, στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε όλον τον πλανήτη, οι εργαζόμενοι είναι μετανάστες και όχι γηγενείς. Οι γηγενείς είναι ελάχιστοι.

Ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλοι οργανισμοί, υποβοηθητικοί της εκμετάλλευσης που ασκούν οι διεθνείς αγορές, χρηματοδοτούν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) στην χώρα μας, οι οποίες ΜΚΟ παρέχουν υπηρεσίες “υποστήριξης” στους μετανάστες, έχει να κάνει με τις ΕΟΖ που αναμένεται να δημιουργηθούν επί ελληνικού εδάφους. Για τον ίδιο λόγο, και όχι μόνο, βλέπουμε και όλη αυτή την αδυναμία φύλαξης των συνόρων και αυτό το παλλιροϊκό μεταναστευτικό ρεύμα προς την χώρα μας. Ο λόγος είναι τα αναμενόμενα κέρδη που θα έχουν οι αγορές από την απασχόληση των μεταναστών στις ΕΟΖ που πρόκειται να δημιουργηθούν επί ελληνικού εδάφους.

[Παράλληλα φυσικά, μια σειρά από συμμορίες κερδίζουν τεράστια ποσά από την διακίνηση των μεταναστών, την στέγασή τους κατά δεκάδες σε διαμερίσματα, την εκμετάλλευση της εργασίας τους, καθώς και από την δια της συγκέντρωσης υπερβολικού αριθμού μεταναστών σε συγκεκριμένα οικοδομικά τετράγωνα, και της συνακόλουθης φυγής των γηγενών, αναμενόμενης πτώσης των ακινήτων τα οποία στην συνέχεια θα αγοραστούν πάμφηνα και θα αξιοποιηθούν. Ενα σενάριο που τέθηκε σε εφαρμογή σε πολλές μεγαλουπόλεις αυτού του πλανήτη. Τα κέρδη από την μετανάστευση είναι πάντα πολλά και μεγάλα, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιους αριθμούς.]

Στην Θράκη (αλλά και στο Αιγαίο) προετοιμάζεται ένα σκηνικό συνεκμετάλλευσης. Ειδικά στην Θράκη η δημιουργία ΕΟΖ είναι προ των πυλών. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που βλέπουμε τον τουρκικό εθνικισμό να έχει ενεργοποιθεί σε τέτοιον βαθμό τελευταία.

Η αριστερά μας φαίνεται να δυσκολεύεται να διακρίνει την σχέση του καπιταλισμού με τον εθνικισμό, μια και δείχνει να τους έχει αποσυνδέσει, και επιτίθεται συχνά ακόμη και στον φυσικό πατριωτισμό του λαού, που τον βαφτίζει εθνικισμό, λησμονώντας πως ο καπιταλισμός κάνει πάντα μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική χρήση του εθνικισμού για να εξυπηρετήσει τα οικονομικά του συμφέροντα και μόνο, όταν φυσικά κάτι τέτοιο τον βολεύει. Ολο το υπόλοιπο διάστημα ο καπιταλισμός διαγωνίζεται σε διεθνισμό και κοσμοπολιτισμό την αριστερά μας, η οποία μοιάζει να έχει αλωθεί από αντιλήψεις πολύ πολύ βολικές για τον καπιταλισμό και τα αναμενόμενα κέρδη του.

Ετσι η αριστερά υιοθετώντας τον εθνικισμό του αντιπάλου, σιωπά για τα όσα κάνει ο τουρκικός εθνικισμός, δηλαδή ο τουρκικός καπιταλισμός, με την βοήθεια και την προτροπή του πάντα συμμάχου του γερμανικού καπιταλισμού, στην Θράκη. Και βαφτίζει εθνικισμό οποιαδήποτε αντίδραση που προέρχεται μόνο από την ελληνική πλευρά. Γνωστό εξάλλου αριστερό στέκι κάλεσε μέχρι και τον επίσης γνωστό εθνικιστή Ντεντέ ως ομιλητή, για να δώσει διαλέξεις περί διεθνισμού και τα παρόμοια.

Στην Θράκη δεν αλωνίζουν μόνο οι τούρκοι εθνικιστές, με διάφορες οργανώσεις που έχουν φιλοτεχνήσει μέχρι και τούρκικη σημαία της Θράκης. Εχουμε και …οικονομικές τουρκικές κινήσεις. Με γερμανικό υπόβαθρο. Υπάρχουν τουρκικές τράπεζες στην περιοχή που έχουν διεισδύσει στην τοπική οικονομία. Εχουμε επίσης το φαινόμενο να κλείνουν ή να παραπαίουν υπερβολικά πολλές τοπικές επιχειρήσεις-εργοστάσια-κλπ, και ένα διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον από τουρκικά επιχειρηματικά συμφέροντα για την εξαγορά τους. Με την βοήθεια ειδικών της ημεδαπής που ειδικεύονται σε τέτοιες αγοραπωλησίες ως μεσάζοντες, με το αζημίωτο.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινήσεις για την δημιουργία ΕΟΖ στην Θράκη παίζει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, και κάποιοι βουλευτές της εκεί μειονότητας. Ο επικεφαλής του τουρκικού προξενείου μάλιστα είναι παρών στις συναντήσεις στελεχών της Deutsche Bank με έλληνες υπουργούς. Και φυσικά η περιοχή έχει δεχθεί εκτός από τις πάμπολλες επισκέψεις τούρκων επιχειρηματιών και την επίσκεψη του κ. Γιούνκερ. Αυτού του κυρίου που τσιμπάει το μαγουλάκι του κ. Στουρνάρα, του υπουργού επί των οικονομικών μας. Δηλαδή οι κινήσεις και οι συζητήσεις είναι σε προχωρημένο στάδιο.

Ολα όμως τα παραπάνω είναι κόκκινο πανί για τμήμα της ελληνικής αριστεράς και όποιος τα αναφέρει αυτομάτως καταχωρίζεται στους σκληρούς ακροδεξιούς εθνικιστές αν όχι στους φασίστες και στους ναζιστές. Μοιάζει σαν η συμπεριφορά αυτού του τμήματος της αριστεράς να πριμοδοτεί τις επιδιώξεις πολύ συγκεκριμένων διεθνών οικονομικών συμφερόντων, ενώ στο όλο ζήτημα εμπλέκεται σαφέστατα και το ζήτημα της αθρόας μετανάστευσης ως μελλοντικού εργατικού δυναμικού στην Θρακική ΕΟΖ, τουλάχιστον.

Αυτό που γίνεται λοιπόν στην Θράκη (και στο Αιγαίο) είναι οτι έχουν κουμπαριάσει επιχειρηματικά συμφέροντα και από τις δύο πλευρές τους Αιγαίου με υψηλή ευρωπαϊκή, γερμανική μάλλον, οικονομική εποπτεία. Ο τουρκικός εθνικισμός προετοιμάζει το έδαφος για ελληνο-τουρκικά μεγαλο-επιχειρηματικά κέρδη, και στο μέλλον ίσως να δούμε μέχρι και τούρκους μετανάστες εργαζόμενους στην ΕΟΖ της Θράκης.

Γύρω από όλα αυτά παίζεται η ελληνική εθνική κυριαρχία επί της περιοχής καθώς και το μέλλον της σε σχέση με την ελλάδα. Η τουρκία έχει πιάσει τα πόστα. Εθνικιστικά και οικονομικά. Και ο έλληνας πρωθυπουργός προφανώς και έχει συζητήσει το θέμα “ΕΟΖ στην Θράκη” με την γερμανική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι εντολές έχουν δοθεί.

Μένει να δούμε την έκβαση του δράματος.

Θραξ Αναρμόδιος

inprecor

ΕΟΖ (τι είναι αυτό το πράμα;) και μετανάστες, ΕΟΖ στην Θράκη και ελληνοτουργικά συμφέροντα, και λεφτά, πολλά λεφτά…και ανθρώπινη δυστυχία.

Αναρτήθηκε από τον/την anarmodios στο Σεπτεμβρίου 11, 2012

Μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, ΕΟΖ για συντομία, είναι μια γεωγραφική περιοχή στην οποία ισχύει ένα εντελώς ιδιαίτερο νομοθετικό, οικονομικό και διοικητικό καθεστώς. Δηλαδή σε μια ΕΟΖ το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας δεν είναι εκείνο το οποίο ισχύει για την υπόλοιπη εθνική επικράτεια. Αλλά ένα ειδικό καθεστώς προσανατολισμένο στα συμφέροντα της “ελεύθερης” αγοράς. Δηλαδή του διεθνούς καπιταλισμού.

Για τον εργαζόμενο που θα αποφασίσει, ή θα αναγκαστεί να αποφασίσει, να εργαστεί σε μια ΕΟΖ, το καθεστώς αυτό είναι από δυσμενές ως δυσμενέστατο. Το πιο σίγουρο είναι οτι θα περιλαμβάνει 6-ήμερο αντί πενθημέρου και 10-ωρη εργασία αντί οκταώρου. Σε μια ΕΟΖ δεν επιτρέπεται η λειτουργία εργατικών σωματείων και γενικά σε μια ΕΟΖ η εργατική νομοθεσία, που ισχύει στην υπόλοιπη εθνική επικράτεια, αναστέλλεται.

Οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας σε μια ΕΟΖ είναι συνήθως από άθλιες ως αθλιότατες. Οι αμοιβές κυμαίνονται από λίγα ευρώ έως ένα ευρώ ημερησίως ή κάτι παραπάνω. Συχνά προσφέρεται κατάλυμα, εντός ή κοντά στον χώρο εργασίας, στους εργαζόμενους που έρχονται να εργαστούν από άλλες χώρες ή περιοχές. Προτιμώνται μάλιστα τα ζευγάρια, αλλά δεν επιτρέπεται να πάρουν μαζί και τα παιδιά τους ή την υπόλοιπη οικογένειά τους. Στις ΕΟΖ βέβαια δεν απασχολούνται ντόπιοι αλλά μετανάστες. Κυρίως από άλλες χώρες αλλά και περιοχές της ίδιας χώρας (όπως στην Κίνα). Για να εισέλθει κάποιος σε μια ΕΟΖ απαιτείται πάσο, ως είδος διαβατηριου, και η περιοχή φυλάσσεται, ακόμα και ενόπλως, από ιδιωτικές εταιρίες.

Γενικά οι συνθήκες εργασίας είναι κάπως καλύτερες από ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Σήμερα υπάρχουν κοντά 3.000 ΕΟΖ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση στην εκμετάλλευση των εργαζομένων. ΕΟΖ υπάρχουν λοιπόν σχεδόν παντού. Στην γειτονιά μας (Σκόπια, Τουρκία, Πολωνία κλπ), στην Ν. Αφρική (εκεί που είχαμε τα πρόσφατα επεισόδια), στην Ινδία, στην Κίνα, στο Καζακστάν, στην Περσία, στο Πακιστάν, στην Ν. Κορέα… Οι συνθήκες δεν πολυδιαφέρουν.

Στην χώρα μας δεν υπάρχει ακόμα ΕΟΖ, αλλά όπως τουλάχιστον αναφέρει η αγγλική wikipedia στο λήμμα “Special economic zone” σε ειδική για την Ελλάδα παράγραφο, “η γερμανική κυβέρνηση πιέζει για την δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες με οικονομίες που αγκομαχούν. Πολλοί βλέπουν αυτή την (γερμανική) υπόδειξη σαν μια βιτρίνα του ρόλου της Γερμανίας στην κρίση, καθώς στοχεύει στο να διευρύνει την δι-ευρωπαϊκό διαχωρισμό βορρά-νότου, ώστε να κερδίσει η δική της οικονομία”.

Ενα αξιοσημείωτο κοινό χαρακτηριστικό που το συναντάμε στην συντριπτική πλειοψηφία των ΕΟΖ είναι ότι οι εργαζόμενοι ΔΕΝ προέρχονται από τον γηγενή πληθυσμό. Στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες. Είτε, πιο σπάνια, εσωτερικοί μετανάστες (στις μεγάλες χώρες όπως Ινδία, Κίνα), είτε, που είναι και ο κανόνας, μετανάστες από άλλες χώρες.

Πρέπει να γνωρίζουμε πως ο καπιταλισμός, οι αγορές, η διεθνής της εκμετάλλευσης, ή όπως αλλιώς το ονομάσουμε, ενδιαφέρεται για την ελεύθερη διακίνηση τριών πραγμάτων: 1) κεφαλαίων 2) εμπορευμάτων και 3) ανθρώπινης εργασίας. Γι’ αυτό και ο καπιταλισμός είναι αδυσώπητος εχθρός των εθνικών συνόρων. Μια και συνήθως τα εθνικά κράτη υψώνουν νομοθετικά και άλλα τείχη προστασίας για να εμποδίσουν αυτή την ελεύθερη και κερδοφόρα για τον καπιταλισμό διακίνηση και να προστατέψουν την εσωτερική τους αγορά και παραγωγή.

Ο λόγος που στις ΕΟΖ προτιμώνται ως εργαζόμενοι οι μετανάστες και όχι οι γηγενείς έχει να κάνει με το ότι οι μετανάστες είναι πιο υπάκουοι, μια και είναι περισσότερο όμηροι, και έτσι πολύ δυσκολότερα οργανώνονται για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, καθώς απουσιάζουν βασικά και κρίσιμα στοιχεία συνοχής που θα τους καθιστούσαν ένα συμπαγέστερο σύνολο. Μα κυρίως διότι λείπει η θεμελιώδης σύνδεση με τον τόπο, που τους είναι ξένος και οι ίδιοι ψυχολογικά θεωρούν πως είναι προσωρινοί.

Από την άλλη οι γηγενείς νιώθοντας πως ο τόπος τους ανήκει, μια και θεωρούν πως ως εθνικό σύνολο έχουν όλοι από μία μετοχή στον τόπο τους, τον οποίο επιμένουν να υπερασπίζουν, αποδείχθηκαν ιστορικά πολύ δύστροποι στο να αποδεχθούν την επιβαλλόμενη από τα ειδικά καθεστώτα των ΕΟΖ οικονομική εκμετάλλευσή τους. Ολα αυτά οδηγούν στο να έχουν την τάση να οργανώνονται συχνότερα, ευκολώτερα και μαχητικώτερα.

Για τους παραπάνω λόγους στις ΕΟΖ, στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε όλον τον πλανήτη, οι εργαζόμενοι είναι μετανάστες και όχι γηγενείς. Οι γηγενείς είναι ελάχιστοι.

Ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλοι οργανισμοί, υποβοηθητικοί της εκμετάλλευσης που ασκούν οι διεθνείς αγορές, χρηματοδοτούν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) στην χώρα μας, οι οποίες ΜΚΟ παρέχουν υπηρεσίες “υποστήριξης” στους μετανάστες, έχει να κάνει με τις ΕΟΖ που αναμένεται να δημιουργηθούν επί ελληνικού εδάφους. Για τον ίδιο λόγο, και όχι μόνο, βλέπουμε και όλη αυτή την αδυναμία φύλαξης των συνόρων και αυτό το παλλιροϊκό μεταναστευτικό ρεύμα προς την χώρα μας. Ο λόγος είναι τα αναμενόμενα κέρδη που θα έχουν οι αγορές από την απασχόληση των μεταναστών στις ΕΟΖ που πρόκειται να δημιουργηθούν επί ελληνικού εδάφους.

[Παράλληλα φυσικά, μια σειρά από συμμορίες κερδίζουν τεράστια ποσά από την διακίνηση των μεταναστών, την στέγασή τους κατά δεκάδες σε διαμερίσματα, την εκμετάλλευση της εργασίας τους, καθώς και από την δια της συγκέντρωσης υπερβολικού αριθμού μεταναστών σε συγκεκριμένα οικοδομικά τετράγωνα, και της συνακόλουθης φυγής των γηγενών, αναμενόμενης πτώσης των ακινήτων τα οποία στην συνέχεια θα αγοραστούν πάμφηνα και θα αξιοποιηθούν. Ενα σενάριο που τέθηκε σε εφαρμογή σε πολλές μεγαλουπόλεις αυτού του πλανήτη. Τα κέρδη από την μετανάστευση είναι πάντα πολλά και μεγάλα, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιους αριθμούς.]

Στην Θράκη (αλλά και στο Αιγαίο) προετοιμάζεται ένα σκηνικό συνεκμετάλλευσης. Ειδικά στην Θράκη η δημιουργία ΕΟΖ είναι προ των πυλών. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που βλέπουμε τον τουρκικό εθνικισμό να έχει ενεργοποιθεί σε τέτοιον βαθμό τελευταία.

Η αριστερά μας φαίνεται να δυσκολεύεται να διακρίνει την σχέση του καπιταλισμού με τον εθνικισμό, μια και δείχνει να τους έχει αποσυνδέσει, και επιτίθεται συχνά ακόμη και στον φυσικό πατριωτισμό του λαού, που τον βαφτίζει εθνικισμό, λησμονώντας πως ο καπιταλισμός κάνει πάντα μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική χρήση του εθνικισμού για να εξυπηρετήσει τα οικονομικά του συμφέροντα και μόνο, όταν φυσικά κάτι τέτοιο τον βολεύει. Ολο το υπόλοιπο διάστημα ο καπιταλισμός διαγωνίζεται σε διεθνισμό και κοσμοπολιτισμό την αριστερά μας, η οποία μοιάζει να έχει αλωθεί από αντιλήψεις πολύ πολύ βολικές για τον καπιταλισμό και τα αναμενόμενα κέρδη του.

Ετσι η αριστερά υιοθετώντας τον εθνικισμό του αντιπάλου, σιωπά για τα όσα κάνει ο τουρκικός εθνικισμός, δηλαδή ο τουρκικός καπιταλισμός, με την βοήθεια και την προτροπή του πάντα συμμάχου του γερμανικού καπιταλισμού, στην Θράκη. Και βαφτίζει εθνικισμό οποιαδήποτε αντίδραση που προέρχεται μόνο από την ελληνική πλευρά. Γνωστό εξάλλου αριστερό στέκι κάλεσε μέχρι και τον επίσης γνωστό εθνικιστή Ντεντέ ως ομιλητή, για να δώσει διαλέξεις περί διεθνισμού και τα παρόμοια.

Στην Θράκη δεν αλωνίζουν μόνο οι τούρκοι εθνικιστές, με διάφορες οργανώσεις που έχουν φιλοτεχνήσει μέχρι και τούρκικη σημαία της Θράκης. Εχουμε και …οικονομικές τουρκικές κινήσεις. Με γερμανικό υπόβαθρο. Υπάρχουν τουρκικές τράπεζες στην περιοχή που έχουν διεισδύσει στην τοπική οικονομία. Εχουμε επίσης το φαινόμενο να κλείνουν ή να παραπαίουν υπερβολικά πολλές τοπικές επιχειρήσεις-εργοστάσια-κλπ, και ένα διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον από τουρκικά επιχειρηματικά συμφέροντα για την εξαγορά τους. Με την βοήθεια ειδικών της ημεδαπής που ειδικεύονται σε τέτοιες αγοραπωλησίες ως μεσάζοντες, με το αζημίωτο.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινήσεις για την δημιουργία ΕΟΖ στην Θράκη παίζει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, και κάποιοι βουλευτές της εκεί μειονότητας. Ο επικεφαλής του τουρκικού προξενείου μάλιστα είναι παρών στις συναντήσεις στελεχών της Deutsche Bank με έλληνες υπουργούς. Και φυσικά η περιοχή έχει δεχθεί εκτός από τις πάμπολλες επισκέψεις τούρκων επιχειρηματιών και την επίσκεψη του κ. Γιούνκερ. Αυτού του κυρίου που τσιμπάει το μαγουλάκι του κ. Στουρνάρα, του υπουργού επί των οικονομικών μας. Δηλαδή οι κινήσεις και οι συζητήσεις είναι σε προχωρημένο στάδιο.

Ολα όμως τα παραπάνω είναι κόκκινο πανί για τμήμα της ελληνικής αριστεράς και όποιος τα αναφέρει αυτομάτως καταχωρίζεται στους σκληρούς ακροδεξιούς εθνικιστές αν όχι στους φασίστες και στους ναζιστές. Μοιάζει σαν η συμπεριφορά αυτού του τμήματος της αριστεράς να πριμοδοτεί τις επιδιώξεις πολύ συγκεκριμένων διεθνών οικονομικών συμφερόντων, ενώ στο όλο ζήτημα εμπλέκεται σαφέστατα και το ζήτημα της αθρόας μετανάστευσης ως μελλοντικού εργατικού δυναμικού στην Θρακική ΕΟΖ, τουλάχιστον.

Αυτό που γίνεται λοιπόν στην Θράκη (και στο Αιγαίο) είναι οτι έχουν κουμπαριάσει επιχειρηματικά συμφέροντα και από τις δύο πλευρές τους Αιγαίου με υψηλή ευρωπαϊκή, γερμανική μάλλον, οικονομική εποπτεία. Ο τουρκικός εθνικισμός προετοιμάζει το έδαφος για ελληνο-τουρκικά μεγαλο-επιχειρηματικά κέρδη, και στο μέλλον ίσως να δούμε μέχρι και τούρκους μετανάστες εργαζόμενους στην ΕΟΖ της Θράκης.

Γύρω από όλα αυτά παίζεται η ελληνική εθνική κυριαρχία επί της περιοχής καθώς και το μέλλον της σε σχέση με την ελλάδα. Η τουρκία έχει πιάσει τα πόστα. Εθνικιστικά και οικονομικά. Και ο έλληνας πρωθυπουργός προφανώς και έχει συζητήσει το θέμα “ΕΟΖ στην Θράκη” με την γερμανική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι εντολές έχουν δοθεί.

Μένει να δούμε την έκβαση του δράματος.

Θραξ Αναρμόδιος