Ποιός θα δώσει το σύνθημα;

Ποιός θα δώσει το σύνθημα;

Εξουθενωμένοι, πειράματα θαυματοποιών, δεν μπορούμε να λύσουμε τα χέρια αν δεν μας δώσουν το σύνθημα


Ίσως να ήταν η δική μου διάθεση, κάτι η καρέκλα στη δουλειά μου που τρίζει τώρα τελευταία και μου ψιθυρίζει καλομελέτα κι έρχεται η ανεργία... κάτι τα χαρτιά τα απλήρωτα που κρέμονται στο τοίχο, κάτι οι άνθρωποι γύρω μου στο μετρό που μισοκοιμόντουσαν, ή είχαν μια μούρη σκυθρωπή, αγέλαστη, με το πρόσωπο κουρασμένο ακόμα και νέα παιδιά, λέω αυτό ήταν.

Μας έχουν τσακίσει εντελώς.

Βλέπεις τους ανθρώπους να...

περπατάνε στο δρόμο και να μοιάζουν σαν να
σηκώνουν δεν ξέρω πόσα κιλά βάρος.

Ακούς τους τσακωμούς στη γειτονιά από τα διπλανά σπίτια. Βλέπεις τα παιδιά να είναι συνεχώς τσαντισμένα, αδιάφορα, ή στεναχωρημένα.

Τους παππούδες να βρίζουν.

Τον άνθρωπο που σκουντάς κατά λάθος στο δρόμο να είναι έτοιμος να σε φάει από τα νεύρα....

Δεν ξέρω αν είναι οι αεροψεκασμοί, αν είναι οι ψεκασμοί με χαράτσια και φόρους, αν είναι οι ψεκασμοί της απόγνωσης γιατί χωρίς δουλειά, χωρίς ελπίδα να βρεις, χωρίς φράγκο στη τσέπη που να πας και τι να κάνεις, αλλά μοιάζουμε εξουθενωμένοι.....

Αυτό δεν είναι στράγγισμα της τσέπης απλά, είναι στράγγισμα όλης της ζωντάνιας από μέσα από τους ανθρώπους.

Είναι σαν να έχουν κάτσει στο σβέρκο του κοσμάκη βδέλλες και τον ρουφάνε ασταμάτητα, μέχρι να το να τον αφήσουν ένα άδειο κουφάρι να σέρνεται.

Αρχίζω να πιστεύω πως εκτός από τους λόγους που έχω αναφέρει επανειλημμένα για την απάθεια μας και την απουσία κάθε πράξης αντίδρασης, υπάρχει κι ένας τελευταίος σημαντικός.

Μου φαίνεται πως σε λίγο η πλειοψηφία του λαού δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί όχι απλά γιατί φοβάται, ή γιατί αδιαφορεί, αλλά πολύ απλά γιατί δεν θα μπορεί να πάρει τα πόδια της ούτε μέχρι τη πλατεία να κατέβει...

Βλέπω νεαρά παιδιά να είναι συνεχώς κουρασμένα. 20-25 χρονών παλικάρια και κοπελάρες να υποφέρουν από στομάχια, ζαλάδες, να κυκλοφορούν με τις θυροξίνες στο τσεπάκι, με τα αντιόξινα, με τα αναλγητικά για τους πονοκεφάλους και τις ζαλάδες.

Ένα συνεχώς αυξανόμενο αριθμό με άρρωστα είτε σωματικά είτε ψυχικά παιδιά.

Παιδιά που νοιώθουν εν δυνάμει άρρωστα. Με θανατοφοβίες. Με καταθλίψεις. Με διατροφικές διαταραχές. Με διάφορες εμμονές...

Πολλές φορές φίλοι μου γράφουν και μου λένε τα λες θαυμάσια.

Μα δεν τα λέω θαυμάσια. Απλά περιγράφω την αρρώστια χωρίς να χτυπάω ξύλο. Δεν ωφελεί να κρύβουμε πράγματα πια. Να κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Δεν ωφελεί κανέναν.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που δοκιμάζονται αυτή τη στιγμή δεν μολύνονται από κάτι που θα περάσει με τις χαζοχαρούμενες δηλώσεις ανθρώπων που ζουν έξω από τη κοινωνία, φυλαγμένοι πίσω από ψηλούς τοίχους, συναγερμούς και κάγκελα με το φόβο μην τους τρακάρει η κοινωνία κατά λάθος, μολύνονται βαθιά μέσα τους από πράγματα που δεν θα διορθωθούν ούτε αν ανακάμψουν οι γ@μημ€νοι οι δείκτες.

Οι αυτοκτονημένοι δεν θα γυρίσουν πίσω. Οι άνθρωποι που θα τρελαθούν δεν θα ξαναγίνουν ποτέ όπως πριν.

Τα παιδιά δεν θα τους δώσει κανείς πίσω τα 18, 20 ή 22 που φύγανε.

Ίσως όταν θάναι σαραντάρηδες ή πενηντάρηδες τα τεφτέρια των συμμοριών να έχουν κάνει γερή μπάζα και να αποφασίσουν να τους πετάξουν μια στάλα ελπίδας, αλλά όλα τα χρόνια που θα τους έχουν ρουφήξει την ελπίδα και τη χαρά από μέσα τους δεν θα μπορέσουν να τους τα επιστρέψουν.

Αυτό που μας κάνουν δεν έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί οι άνθρωποι όταν θα βγουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μέσα από το ηλίθιο τούνελ, δεν θα είναι οι ίδιοι.

Θα έχουν αφήσει κομμάτια τους σ΄αυτό τον πόλεμο.

Θα έχουν χάσει αγαπημένους, θα έχουν χωρίσει ζευγάρια, θα έχουν φύγει από το σπίτι παιδιά, θα έχουν σταματήσει να ερωτεύονται, να γελάνε, να χαίρονται τη ζωή, εκατομμύρια άνθρωποι, γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει καν τι τους κάνουν. Υπομένουν απλά. Υπομένουν. Μετράνε το χρόνο και υπομένουν.

Βλέπουν να μην είναι καλά, να μην είναι ευτυχισμένοι, νοιώθουν άδειοι, νοιώθουν διάφορα άσχημα παιχνίδια να τους κάνει το μυαλό, και νομίζουν πως φταίνε οι ίδιοι.

Νομίζουν πως είναι προβληματικοί, το κρύβουν, το σκεπάζουν μην τους πάρει χαμπάρι ο δίπλα, που κι εκείνος είναι το ίδιο και το σκεπάζει υποκριτικά.

Ακόμα κι όσοι κρατιούνται ακόμα, κι έχουν ένα κομπόδεμα και δείχνουν να καλοπερνάνε σκ@τά είναι.

Δίπλα στα συσσίτια στις φτωχογειτονιές, που βλέπεις τη δυστυχία του να μην έχεις να φας, στις "καλοστεκούμενες" συνοικίες βλέπεις ανθρώπους που έχουν να φάνε, να διασκεδάσουν, να τη περάσουν άνετα αλλά είναι γεμάτοι από μια ανεξήγητη ανικανοποίηση, βίτσια και παράνοιες χωρίς να ξέρουν τι τους φταίει.

Πήγα να κάνω ένα διακανονισμό στη ΔΕΗ της γειτονιάς μου και νόμιζα πως είναι διαδήλωση.

Ένα πλήθος πρωτοφανές με τα χαρτάκια στο χέρι, νέοι , γέροι , περίμενα μια ατέλειωτη ουρά, σιωπηλοί, υποταγμένοι, λες και τους πήγαιναν για τους φούρνους....

Στην εφορία το ίδιο. Στα ταμεία το ίδιο. Άνθρωποι εξουθενωμένοι, με τα χαρτιά στο χέρι, δεκάδες κ@λόχαρτα, για να πληρώσουν το κράτος-τέρας μη τυχόν και χρεοκοπήσει.

Οι χρεοκοπημένοι πολίτες από λεφτά κι από ζωή, στήνονται σε ατέλειωτες ουρές για να βοηθήσουν τις τράπεζες, τους μεγιστάνες του πλούτου, τους εμπόρους των εθνών, τους ελάχιστους και αδίστακτους που πατάνε στο λαιμό όλους τους υπόλοιπους.

Δεν υπάρχουν χέρια δεμένα με αλυσίδες. Δεν υπάρχουν φυλακές με κάγκελα. Δεν υπάρχει καν πόλεμος με μάχες και όπλα. Σαν ταχυδακτυλουργοί έχουν πείσει εκατομμύρια ανθρώπους, πως δεν μπορούν να κουνήσουν τα χέρια αν δεν τους δώσουν το σύνθημα.

Τους κρατάνε υποχείρια αν δεν φωνάξουν το σύνθημα.

Ποιος ανόητος θεωρεί πως είναι θεωρία συνωμοσίας η μαζική εξόντωση;

Ποιος ανεγκέφαλος ακόμα ζει στο περασμένο αιώνα κι ονειρεύεται ουτοπίες σε φουλ δυστοπικό μέλλον.

Χημικά, μολυσμένα τρόφιμα, μολυσμένος αέρας, φαρμακο-εξάρτηση, βρώμικο νερό, σάπια κρέατα, αβιταμίνωση, αναιμίες, θυροειδής, διαβήτης, νεφροπάθειες, καρδιοπάθειες, καρκίνοι που θερίζουν, τα παιδικά νοσοκομεία γεμάτα από ένα πρωτοφανή αριθμό παιδιών με σοβαρές και ανίατες ασθένειες, ζευγάρια σπαταλάνε περιουσίες για να καταφέρουν να κάνουν ένα παιδί, χωρίς να ξέρουν γιατί είναι στείροι, κορίτσια που αρνούνται να φάνε μετρώντας υστερικά τις περιφέρειες, κι άλλα παιδιά που είναι τίγκα στη χοληστερόλη και όλα τα κακά της μοίρας από το δημοτικό, βρέφη τρυπημένα με ένα μάτσο από εμβόλια πριν καλά καλά περπατήσουν, δηλαδή τι άλλο είναι η μαζική εξόντωση;

Περιμένετε ακόμα κάποιο παγκόσμιο πόλεμο, παραδοσιακό για να πολεμήσετε τον εχθρό;

Περιμένετε να πιαστούν μεταξύ τους δεξιοί κι αριστεροί;

Πιστοί και άπιστοι;

Πατριώτες και προδότες;

Κατακτητές και κατακτημένοι;

Πλούσιοι και φτωχοί;

Ολα αυτά είναι παρελθόν. Κανείς δεν θα πιαστεί, εκτός από βαρβαρότητες που θα γίνονται στη γειτονιά και θα τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον, σας τοπικές συμμορίες.

Το πολύ πολύ να ανάβουν ένα φυτίλι μια εδώ και μια εκεί για να εκτονώνεται η χύτρα ταχύτηας.

Δεν υπάρχει επιστράτευση. Δεν υπάρχει αξιοπρεπής θανάτωση. Όλα παίζουν αλλιώς και δυστυχώς η λεγόμενες δυνάμεις αντίδρασης συνεχίζουν να κινούνται σε δεδομένα περασμένων αιώνων με την ανθρωπότητα να έχει φτάσει στο σημείο να εύχεται την αυτοκαταστροφή της.

Οι ρυθμιστές της ζωής μας βαράνε με όπλα από το μέλλον, κι οι δυνάμης αντίδρασης αντιπαραθέτουν σφεντόνες!

Η λύση; Ειλικρινά δεν νομίζω πως υπάρχει λύση έτοιμη να έρθει στο πιάτο.

Σ΄αυτό το σημείο νομίζω πως πρέπει κάποιος να μας τρομάξει!

Να μας κάνει ένα μπαμ και να τρομάξουμε. Να ξαναβρούμε την ικανότητα να είμαστε ρυθμιστές της ζωής μας.

Πως; Να ομολογήσουμε πρώτα αυτό που μας συμβαίνει. Να το μοιραστούμε. Να γίνουμε συνάνθρωποι. Να βγούμε από την αποξένωση και τον εστιασμό στο προσωπικό μας πρόβλημα.

Γιατί δεν είναι πλέον προσωπικό. Είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι, αλλά στην ουσία δεν μας κρατάει κανείς εκτός από αυτό που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιτρέψει να συμβεί.

Αναρτήθηκε από 24GR