Eνα σκληρό ρεπορτάζ της Wall Street Journal για την ανεργία των 50αρηδων στην Ελλάδα: Ανθρωποι παρατημένοι, δίχως ζωή και χαρά
Τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας ο 50χρονος Θανάσης Τζιόμπρας, εργάτης στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, σηκώνεται από τις έξι το πρωί, όχι για να πάει στη δουλειά του, αλλά για να βρει δουλειά…
Κάποια χιλιόμετρα πιο μακρυά, στο Ψυχικό, ο 54χρονος Κωνσταντίνος Τσίμας, σύμβουλος μάρκετινγκ με σπουδές στις ΗΠΑ, σηκώνεται για να στείλει βιογραφικά σε εταιρείες που ζητούν υπαλλήλους.
Ιστορίες καθημερινές μιας Αθήνας που ζει παράλληλους δρόμους. Αυτές αφηγείται το άρθρο της Wall Street Journal με τον τίτλο «οι γηραιότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν μια ζωή στην ανεργία».
Ανάμεσα στους δύο προαναφερθέντες άνδρες υπάρχει μια κοινωνική διαφορά, όμως τους ενώνει ένα πράγμα: η ανεργία, η πίεση και το άγχος σε μια χώρα που η οικονομία της μκραίνει κάθε μέρα και η ανεργία πιάνει ταβάνι.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες που υπήρχε δίχτυ προστασίας, στον τομέα της εργασίας, για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων, στην Ελλάδα οι μεταρρυθμίσεις δεν άφησαν κανέναν ανέπαφο. Έτσι άπαντες βγαίνουν με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις στην αγορά με ελάχιστες ελπίδες. Αυτό επιβεβαιώνει και ο Ρέιμοντ Τόρες, υπεύθυνος της έρευνας για λογαριασμό του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας του ΟΗΕ.
Τη στιγμή που η ανεργία στους νέους αγγίζει το 60%, το αντίστοιχο ποσοστό για τους μεγαλύτερους, στην Ελλάδα, είναι διπλάσιο από το αντίστοιχο της ΕΕ.
Αυτή τη στιγμή το 18% των ανθρώπων μεταξύ 40-59, στην Ελλάδα, είναι εκτός εργασίας από τον περασμένο χρόνο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ, που επίσης πλήττεται από ύφεση, το αντίστοιχο ποσοστό έχει πέσει στο 5,7% το 2013.
Μια στις πέντε δουλειές που χάθηκαν στην Ελλάδα από το 2008 μέχρι το 2013 ήταν για εργαζόμενους αυτής της ηλικιακής ομάδας. Και να σκεφτεί κανείς πως οι άνδρες που έχασαν την εργασία τους ήταν οι μόνοι που έφερναν εισόδημα στο σπίτι, τη στιγμή που η ανεργία στις γυναίκες χτυπάει… κόκκινο.
Η Άν Σονέ, οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ, αναφέρει πως, «αν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά και δεν μπορούν να βγουν άμεσα στη σύνταξη, τι θα κάνουν στο ενδιάμεσο της ζωής τους;». Από την μεριά του ο καθηγητής ψυχιατρικής, Κυριάκος Κατσαδώρος δίνει μια άλλη διάσταση, «η ανεργία σε αυτές τις ηλικίες οδηγεί στην κατάθλιψη, η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει στη βία και τον αλκοολισμό».
Ο Θανάσης Τζιόμπρας από το Πέραμα λέει με πόνο: «Έχουμε συνηθίσει να δουλεύουμε για να ζούμε τις οικογένειες μας. Είμαστε περήφανοι για τη δουλειά μας και τώρα καθόμαστε και αυτό είναι ντροπή. Η ένωση των εργατών μας προσφέρει σιγουριά και ψυχολογική υποστήριξη». Σε μια περιοχή, όπως το Πέραμα, που μοιάζει με φάντασμα του παλιού εαυτού της και σε τίποτα δεν θυμίζει τα παλαιότερα χρόνια που έσφυζε από ζωή και εργασία.
Ο Θανάσης Τζιόμπρας, λέει πως η γυναίκα του αναγκάστηκε να βγει για δουλειά, μια κακοπληρωμένη δουλειά ως καθαρίστρια σε ένα σχολείο. Από την άλλη, εκείνος προσπαθεί να βρει ό,τι δουλειά υπάρχει για λίγα ευρώ, «ό,τι μας είχε μείνει ως καταθέσεις και περιουσία φαγώθηκε για να επιβιώσουμε
Από την άλλη ο Κωνσταντίνος Τσίμας παραδέχεται πως, «όσο και αν φαίνεται ντροπή, αλλά αναγκάστηκα να ζητήσω χρήματα από τη γυναίκα μου που δουλεύει σε μια τράπεζα επενδύσεων. Παρόλα αυτά τα εισοδήματα στο σπίτι έχουν μειωθεί σημαντικά». Έχει ένα παιδί που σπουδάζει στην Αγγλία και άλλο ένα που πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο.
Μια κοινή ρίζα ενώνει τους δύο άνδρες. Έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τις προσωπικές χαρές, τις μικρές στιγμές που η καθημερινότητα μπορεί να προσφέρει σε ανθρώπους. Είναι δεμένοι στον ίδιο ζυγό, χωρίς να γνωρίζονται, αλλά και χωρίς να θέλει να τους γνωρίσει. Είναι άνδρες στην πιο παραγωγική τους ηλικία. Φευ, όμως, είναι άνεργοι…
Κάποια χιλιόμετρα πιο μακρυά, στο Ψυχικό, ο 54χρονος Κωνσταντίνος Τσίμας, σύμβουλος μάρκετινγκ με σπουδές στις ΗΠΑ, σηκώνεται για να στείλει βιογραφικά σε εταιρείες που ζητούν υπαλλήλους.
Ιστορίες καθημερινές μιας Αθήνας που ζει παράλληλους δρόμους. Αυτές αφηγείται το άρθρο της Wall Street Journal με τον τίτλο «οι γηραιότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν μια ζωή στην ανεργία».
Ανάμεσα στους δύο προαναφερθέντες άνδρες υπάρχει μια κοινωνική διαφορά, όμως τους ενώνει ένα πράγμα: η ανεργία, η πίεση και το άγχος σε μια χώρα που η οικονομία της μκραίνει κάθε μέρα και η ανεργία πιάνει ταβάνι.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες που υπήρχε δίχτυ προστασίας, στον τομέα της εργασίας, για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων, στην Ελλάδα οι μεταρρυθμίσεις δεν άφησαν κανέναν ανέπαφο. Έτσι άπαντες βγαίνουν με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις στην αγορά με ελάχιστες ελπίδες. Αυτό επιβεβαιώνει και ο Ρέιμοντ Τόρες, υπεύθυνος της έρευνας για λογαριασμό του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας του ΟΗΕ.
Τη στιγμή που η ανεργία στους νέους αγγίζει το 60%, το αντίστοιχο ποσοστό για τους μεγαλύτερους, στην Ελλάδα, είναι διπλάσιο από το αντίστοιχο της ΕΕ.
Αυτή τη στιγμή το 18% των ανθρώπων μεταξύ 40-59, στην Ελλάδα, είναι εκτός εργασίας από τον περασμένο χρόνο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ, που επίσης πλήττεται από ύφεση, το αντίστοιχο ποσοστό έχει πέσει στο 5,7% το 2013.
Μια στις πέντε δουλειές που χάθηκαν στην Ελλάδα από το 2008 μέχρι το 2013 ήταν για εργαζόμενους αυτής της ηλικιακής ομάδας. Και να σκεφτεί κανείς πως οι άνδρες που έχασαν την εργασία τους ήταν οι μόνοι που έφερναν εισόδημα στο σπίτι, τη στιγμή που η ανεργία στις γυναίκες χτυπάει… κόκκινο.
Η Άν Σονέ, οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ, αναφέρει πως, «αν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά και δεν μπορούν να βγουν άμεσα στη σύνταξη, τι θα κάνουν στο ενδιάμεσο της ζωής τους;». Από την μεριά του ο καθηγητής ψυχιατρικής, Κυριάκος Κατσαδώρος δίνει μια άλλη διάσταση, «η ανεργία σε αυτές τις ηλικίες οδηγεί στην κατάθλιψη, η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει στη βία και τον αλκοολισμό».
Ο Θανάσης Τζιόμπρας από το Πέραμα λέει με πόνο: «Έχουμε συνηθίσει να δουλεύουμε για να ζούμε τις οικογένειες μας. Είμαστε περήφανοι για τη δουλειά μας και τώρα καθόμαστε και αυτό είναι ντροπή. Η ένωση των εργατών μας προσφέρει σιγουριά και ψυχολογική υποστήριξη». Σε μια περιοχή, όπως το Πέραμα, που μοιάζει με φάντασμα του παλιού εαυτού της και σε τίποτα δεν θυμίζει τα παλαιότερα χρόνια που έσφυζε από ζωή και εργασία.
Ο Θανάσης Τζιόμπρας, λέει πως η γυναίκα του αναγκάστηκε να βγει για δουλειά, μια κακοπληρωμένη δουλειά ως καθαρίστρια σε ένα σχολείο. Από την άλλη, εκείνος προσπαθεί να βρει ό,τι δουλειά υπάρχει για λίγα ευρώ, «ό,τι μας είχε μείνει ως καταθέσεις και περιουσία φαγώθηκε για να επιβιώσουμε
Από την άλλη ο Κωνσταντίνος Τσίμας παραδέχεται πως, «όσο και αν φαίνεται ντροπή, αλλά αναγκάστηκα να ζητήσω χρήματα από τη γυναίκα μου που δουλεύει σε μια τράπεζα επενδύσεων. Παρόλα αυτά τα εισοδήματα στο σπίτι έχουν μειωθεί σημαντικά». Έχει ένα παιδί που σπουδάζει στην Αγγλία και άλλο ένα που πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο.
Μια κοινή ρίζα ενώνει τους δύο άνδρες. Έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τις προσωπικές χαρές, τις μικρές στιγμές που η καθημερινότητα μπορεί να προσφέρει σε ανθρώπους. Είναι δεμένοι στον ίδιο ζυγό, χωρίς να γνωρίζονται, αλλά και χωρίς να θέλει να τους γνωρίσει. Είναι άνδρες στην πιο παραγωγική τους ηλικία. Φευ, όμως, είναι άνεργοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου