Η τελική ρύθμιση του ελληνικού χρέους δεν πρέπει να καταλήξει στην παραγραφή του καθεστώτος που το δημιούργησε…
Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Η εφαρμογή στην πράξη του προγράμματος της τρόικας για την Ελλάδα, είναι σαφές πλέον πως διέψευσε τους διακηρυγμένους σκοπούς όλων των επιμέρους παραγόντων της τρόικας,όπως και την χυδαία σεκιουριτοποιητική (ζωτικού χαρακτήρα απειλές, εκβιασμοί, «Αργεντινή»)αφήγηση των κυβερνήσεων της συντεταγμένης χρεοκοπίας και εσωτερικής υποτίμησης,και ασφαλώς την γκεμπελική προπαγάνδα του επικοινωνιακού μηχανισμού της διαπλοκής.
Η αναγνώριση αμέσως ή εμμέσως από όλους τους παράγοντες της τρόικας της επείγουσας ανάγκης για τελική ρύθμιση του χρέους, με σκοπό την ουσιώδη ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου- πιθανότατα μάλιστα τους…….
επόμενους μήνες – σημαίνει πως όλοι πλέον αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο όχι απλώς συνολικής κατάρρευσης του προγράμματος προσαρμογής, αλλά κυρίως τον κίνδυνο κατάρρευσης εκείνων που άντλησαν και αντλούν πολιτική νομιμοποίηση μέσω των απατηλών μέχρι φαιδρότητας «success stories», των «ράλι της ελληνικής οικονομίας»και των «οι θυσίες του λαού έπιασαν τόπο».
Παραγραφή, κρίσιμου για την σταθερή ανάπτυξη, μέρους του χρέους σημαίνει την εφαρμογή στην πράξη ενός θεσμού που
αποσκοπεί στην ασφάλεια των συναλλαγών και σε ό, τι αφορά στις διεθνείς πολιτικές στην ασφάλεια του πολιτικού συστήματος που εμπλέκεται στο χρέος: ενός θεσμού που αποσκοπεί στην σταθερότητά του, με άλλα λόγια (: σεκιουριτοποίηση του καθεστώτος τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρωζώνη)
Άρα, η συζητούμενη διεθνώς μερική απόσβεση αξίωσης από την πλευρά κυρίως των επίσημων δανειστών της Ελλάδας, στο πλαίσιο της εφαρμογής του προγράμματος της τρόικας,δεν θεμελιώνεται ως απορρέουσα από έννομο δικαίωμα ή από την ηθική, αλλά ως απορρέουσα από ζωτική, πολιτικού χαρακτήρα, ανάγκη. Δηλαδή, πίσω από την συζήτηση για νέα ρύθμιση του ελληνικού χρέους, βρίσκεται η ανάγκη πολιτικής σταθερότητας, έτσι όπως ασφαλώς ορίζεται ως ανάγκη για τους ίδιους, από τους δανειστές της Ελλάδας. Και αυτό γιατί; Επειδή, όπως πιστεύουν, εάν απορρυθμιστεί, ρευστοποιούμενο απολύτως, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, θα τεθεί σε κίνδυνο η ισορροπία του πολιτικού καθεστώς στην ΕΕ, που ορίζει (νεο)ηγεμονικά επιμέρους πολιτικές, έννομα δικαιώματα,οικονομικές λειτουργίες, υποχρεώσεις, αρμοδιότητες και καθήκοντα στο ευρωπαϊκό χώρο. Θα απορρυθμιζόταν, με άλλα λόγια, η γενική στρατηγική ηγεμονίας που δομείται ουσιωδώς επί των «πολιτικών του ευρώ», επί μιας οικονομικής και διοικητικής βάσης που αποτελεί τον κοινό τόπο συμφερόντων του Βερολίνου με το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Συνεπώς, η τελική ρύθμιση (αναδιάρθρωση) του ελληνικού χρέους, αποτελεί μια σαφώς πολιτική μορφή απόσβεσης αξίωσης, που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση της λειτουργίας(:εναρμονισμός) μιας διακυβερνητικής δομής τόσο στην ΕΕ, όσο και στην Ελλάδα και στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
«Καλός ο Γιαννακόπουλος,αλλά αφάνταστα αγενής, είναι σαν να επιδιώκει να βγάλει το μάτι του τηλεθεατή με το δάκτυλό του», έγραψε κάποτε, ασκώντας κριτική στις «Μεγεθύνσεις» (μου), ο πράγματι καλά καταρτισμένος και σοβαρός δημοσιογράφος με εξειδίκευση στα οικονομικά Κώστας Κόλμερ. Δίκιο είχε ο άνθρωπος, αλλά δυστυχώς εγώ δεν διαθέτω την ευγένεια του Κ. Κόλμερ, ορίζοντας όπως αυτός την ανάγκη για μια νέα αναδιάρθρωση του χρέους απλώς ως «ετερογονία των σκοπών»! Δεν είναι λάθος η φιλοσοφική προσέγγιση του Βίλχελμ Βουντ «Das Prinzip der Heterogonie der Zwecke» – και όχι ακριβώς του Αριστοτέλη- πως οι σκέψεις, οι αιτίες και οι επιδιωκόμενοι σκοποί γενέσεως των πράξεών μας ξεπερνιούνται από τις ίδιες τις πράξεις μας. Καθώς οι πράξεις μας αυτές καθ’ εαυτές παράγουν συχνά νέα αποτελέσματα διαφορετικά από τα αρχικώς επιδιωκόμενα. Είναι εμπειρικά επιβεβαιωμένη-αν και απλοϊκή – η αρχή της «ετερογονίας των σκοπών» και πράγματι οι συνέπειες των πράξεών μας ξεπερνούν τον σκοπό που αρχικά έχουμε θέσει και δημιουργούν νέα κίνητρα, που με τη σειρά τους έχουν νέες επιδράσεις, έτσι ώστε από ένα αρχικό αίτιο να παράγεται ένα διαφορετικό από το επιζητούμενο αποτέλεσμα – και αντί να δεις την μαλακία που έκανες κατά την διαδικασία της πολιτικής σου παρέμβασης και πολύ περισσότερο την αιτία της μαλακίας σου, κοιτάς να διαστρέψεις το αίτιο, επικαλούμενος συνήθως κακή πληροφόρηση, κακή αρχική εκτίμηση, ή απλώς κακή στατιστική απεικόνιση!!!
Λυπάμαι,όσοι έχουμε ξεφύγει – έστω μερικώς – από τις κανονιστικές προσεγγίσεις και ασχολούμαστε με το λεγόμενο «power in politics» δεν γίνεται να αποκτήσουμε την «ευγένεια»που ίσως να ζηλεύουμε σε άλλους. Είναι για εμάς πολυτέλεια η «ευγένεια» …και έτσι δυστυχώς θα συνεχίσουμε να «δακτυλοδεικτούμε» ακόμη και μέσω του διαδικτύου!
Αγαπητέ αναγνώστη, η διαρκώς και πιο έντονα συζητούμενη τελική ρύθμιση του ελληνικού χρέους δεν πρέπει να καταλήξει στην παραγραφή του καθεστώτος που το δημιούργησε! Δεν πρέπει να συμβεί αυτό που έχει δρομολογηθεί και αυτό που επιδιώκουν οι συνένοχοι δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί στο έγκλημα κατά της ελληνικής κοινωνίας, που δεν είναι απλώς η πτώχευση και φτωχοποίηση, αλλά θεμελιωδώς η πολιτικοοικονομική διαδικασία των προηγούμενων 10 χρόνων από αυτά – με την πιο στενή ερμηνεία – που οδήγησε σε αυτά (πτώχευση, φτωχοποίηση με μεγέθυνση της ανισότητας).Το αντίθετο θα πρέπει να συμβεί. Και αυτό εξαρτάται από τον χρόνο των εκλογών και το αποτέλεσμά τους.
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αντιδράσει στην πιθανότητα μιας νέας αναδιάρθρωσης, ενός νέου στην πραγματικότητα εκβιασμού και μιας νέας ομηρίας από τους δανειστές του κράτους,εάν προηγουμένως δεν έχουν διεξαχθεί γενικές εκλογές στην χώρα μας και δεν έχει προκύψει μια νέα βουλή με φρέσκια πολιτική νομιμοποίηση που θα δώσει μια κυβέρνηση για διαπραγμάτευση του χρέους σε νέα πολιτική βάση.
Νέα αναδιάρθρωση του χρέους, δίχως θεσπισμένες νέες πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα,σημαίνει εν τέλει το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει η τρόικα: αστάθεια αντί για σταθερότητα. Η σταθερότητα δεν προκύπτει από την όποια ελάφρυνση από τα βάρη του χρέους, αλλά από τις νομιμοποιημένες πολιτικώς συνθήκες που οδηγούν στην διαπραγμάτευση για την παραγραφή ενός σημαντικού μέρους του.
Στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρή κρίση πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης και αυτό δεν επιλύεται με το «παιχνίδι» της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, πριν από τη νέα διευθέτηση για το χρέος. Η παραγραφή μέρους του χρέους για να είναι πολιτικά και οικονομικά αποτελεσματική και για να υπηρετήσει την σταθερότητα θα πρέπει να μην συνδυαστεί με την διαγραφή του διαπραχθέντος πολιτικού «αδικήματος» στην Ελλάδα.
Μόνον η διαγραφή,μέσω των αποτελεσμάτων των εκλογών, του καθεστώτος που προκάλεσε το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα στην Ελλάδα, θα διαμόρφωνε τις προϋποθέσεις για μια ουσιώδη παραγραφή του ελληνικού χρέους που θα εξυπηρετούσε καί την ανάπτυξη στην Ελλάδα καί την σταθερότητα στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Αν, στο κάτω-κάτω, υπάρχει δυσκολία κατανόησης αυτού που γράφω από το Βερολίνο, ας μελετήσουν το «Das Prinzip der Heterogonie der Zwecke» από το πρωτότυπο και ας νομιμοποιήσουν πολιτικά στο εσωτερικό της Γερμανίας μέσω αυτού την απομείωση του ελληνικού χρέους, εάν φυσικά δεν αισθάνονται ακόμη έτοιμοι για μια συνολική ρύθμιση χρεών στη ευρωζώνη!…
καφενειο
Η αναγνώριση αμέσως ή εμμέσως από όλους τους παράγοντες της τρόικας της επείγουσας ανάγκης για τελική ρύθμιση του χρέους, με σκοπό την ουσιώδη ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου- πιθανότατα μάλιστα τους…….
επόμενους μήνες – σημαίνει πως όλοι πλέον αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο όχι απλώς συνολικής κατάρρευσης του προγράμματος προσαρμογής, αλλά κυρίως τον κίνδυνο κατάρρευσης εκείνων που άντλησαν και αντλούν πολιτική νομιμοποίηση μέσω των απατηλών μέχρι φαιδρότητας «success stories», των «ράλι της ελληνικής οικονομίας»και των «οι θυσίες του λαού έπιασαν τόπο».
Παραγραφή, κρίσιμου για την σταθερή ανάπτυξη, μέρους του χρέους σημαίνει την εφαρμογή στην πράξη ενός θεσμού που
αποσκοπεί στην ασφάλεια των συναλλαγών και σε ό, τι αφορά στις διεθνείς πολιτικές στην ασφάλεια του πολιτικού συστήματος που εμπλέκεται στο χρέος: ενός θεσμού που αποσκοπεί στην σταθερότητά του, με άλλα λόγια (: σεκιουριτοποίηση του καθεστώτος τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρωζώνη)
Άρα, η συζητούμενη διεθνώς μερική απόσβεση αξίωσης από την πλευρά κυρίως των επίσημων δανειστών της Ελλάδας, στο πλαίσιο της εφαρμογής του προγράμματος της τρόικας,δεν θεμελιώνεται ως απορρέουσα από έννομο δικαίωμα ή από την ηθική, αλλά ως απορρέουσα από ζωτική, πολιτικού χαρακτήρα, ανάγκη. Δηλαδή, πίσω από την συζήτηση για νέα ρύθμιση του ελληνικού χρέους, βρίσκεται η ανάγκη πολιτικής σταθερότητας, έτσι όπως ασφαλώς ορίζεται ως ανάγκη για τους ίδιους, από τους δανειστές της Ελλάδας. Και αυτό γιατί; Επειδή, όπως πιστεύουν, εάν απορρυθμιστεί, ρευστοποιούμενο απολύτως, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, θα τεθεί σε κίνδυνο η ισορροπία του πολιτικού καθεστώς στην ΕΕ, που ορίζει (νεο)ηγεμονικά επιμέρους πολιτικές, έννομα δικαιώματα,οικονομικές λειτουργίες, υποχρεώσεις, αρμοδιότητες και καθήκοντα στο ευρωπαϊκό χώρο. Θα απορρυθμιζόταν, με άλλα λόγια, η γενική στρατηγική ηγεμονίας που δομείται ουσιωδώς επί των «πολιτικών του ευρώ», επί μιας οικονομικής και διοικητικής βάσης που αποτελεί τον κοινό τόπο συμφερόντων του Βερολίνου με το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Συνεπώς, η τελική ρύθμιση (αναδιάρθρωση) του ελληνικού χρέους, αποτελεί μια σαφώς πολιτική μορφή απόσβεσης αξίωσης, που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση της λειτουργίας(:εναρμονισμός) μιας διακυβερνητικής δομής τόσο στην ΕΕ, όσο και στην Ελλάδα και στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
«Καλός ο Γιαννακόπουλος,αλλά αφάνταστα αγενής, είναι σαν να επιδιώκει να βγάλει το μάτι του τηλεθεατή με το δάκτυλό του», έγραψε κάποτε, ασκώντας κριτική στις «Μεγεθύνσεις» (μου), ο πράγματι καλά καταρτισμένος και σοβαρός δημοσιογράφος με εξειδίκευση στα οικονομικά Κώστας Κόλμερ. Δίκιο είχε ο άνθρωπος, αλλά δυστυχώς εγώ δεν διαθέτω την ευγένεια του Κ. Κόλμερ, ορίζοντας όπως αυτός την ανάγκη για μια νέα αναδιάρθρωση του χρέους απλώς ως «ετερογονία των σκοπών»! Δεν είναι λάθος η φιλοσοφική προσέγγιση του Βίλχελμ Βουντ «Das Prinzip der Heterogonie der Zwecke» – και όχι ακριβώς του Αριστοτέλη- πως οι σκέψεις, οι αιτίες και οι επιδιωκόμενοι σκοποί γενέσεως των πράξεών μας ξεπερνιούνται από τις ίδιες τις πράξεις μας. Καθώς οι πράξεις μας αυτές καθ’ εαυτές παράγουν συχνά νέα αποτελέσματα διαφορετικά από τα αρχικώς επιδιωκόμενα. Είναι εμπειρικά επιβεβαιωμένη-αν και απλοϊκή – η αρχή της «ετερογονίας των σκοπών» και πράγματι οι συνέπειες των πράξεών μας ξεπερνούν τον σκοπό που αρχικά έχουμε θέσει και δημιουργούν νέα κίνητρα, που με τη σειρά τους έχουν νέες επιδράσεις, έτσι ώστε από ένα αρχικό αίτιο να παράγεται ένα διαφορετικό από το επιζητούμενο αποτέλεσμα – και αντί να δεις την μαλακία που έκανες κατά την διαδικασία της πολιτικής σου παρέμβασης και πολύ περισσότερο την αιτία της μαλακίας σου, κοιτάς να διαστρέψεις το αίτιο, επικαλούμενος συνήθως κακή πληροφόρηση, κακή αρχική εκτίμηση, ή απλώς κακή στατιστική απεικόνιση!!!
Λυπάμαι,όσοι έχουμε ξεφύγει – έστω μερικώς – από τις κανονιστικές προσεγγίσεις και ασχολούμαστε με το λεγόμενο «power in politics» δεν γίνεται να αποκτήσουμε την «ευγένεια»που ίσως να ζηλεύουμε σε άλλους. Είναι για εμάς πολυτέλεια η «ευγένεια» …και έτσι δυστυχώς θα συνεχίσουμε να «δακτυλοδεικτούμε» ακόμη και μέσω του διαδικτύου!
Αγαπητέ αναγνώστη, η διαρκώς και πιο έντονα συζητούμενη τελική ρύθμιση του ελληνικού χρέους δεν πρέπει να καταλήξει στην παραγραφή του καθεστώτος που το δημιούργησε! Δεν πρέπει να συμβεί αυτό που έχει δρομολογηθεί και αυτό που επιδιώκουν οι συνένοχοι δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί στο έγκλημα κατά της ελληνικής κοινωνίας, που δεν είναι απλώς η πτώχευση και φτωχοποίηση, αλλά θεμελιωδώς η πολιτικοοικονομική διαδικασία των προηγούμενων 10 χρόνων από αυτά – με την πιο στενή ερμηνεία – που οδήγησε σε αυτά (πτώχευση, φτωχοποίηση με μεγέθυνση της ανισότητας).Το αντίθετο θα πρέπει να συμβεί. Και αυτό εξαρτάται από τον χρόνο των εκλογών και το αποτέλεσμά τους.
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αντιδράσει στην πιθανότητα μιας νέας αναδιάρθρωσης, ενός νέου στην πραγματικότητα εκβιασμού και μιας νέας ομηρίας από τους δανειστές του κράτους,εάν προηγουμένως δεν έχουν διεξαχθεί γενικές εκλογές στην χώρα μας και δεν έχει προκύψει μια νέα βουλή με φρέσκια πολιτική νομιμοποίηση που θα δώσει μια κυβέρνηση για διαπραγμάτευση του χρέους σε νέα πολιτική βάση.
Νέα αναδιάρθρωση του χρέους, δίχως θεσπισμένες νέες πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα,σημαίνει εν τέλει το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει η τρόικα: αστάθεια αντί για σταθερότητα. Η σταθερότητα δεν προκύπτει από την όποια ελάφρυνση από τα βάρη του χρέους, αλλά από τις νομιμοποιημένες πολιτικώς συνθήκες που οδηγούν στην διαπραγμάτευση για την παραγραφή ενός σημαντικού μέρους του.
Στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρή κρίση πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης και αυτό δεν επιλύεται με το «παιχνίδι» της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, πριν από τη νέα διευθέτηση για το χρέος. Η παραγραφή μέρους του χρέους για να είναι πολιτικά και οικονομικά αποτελεσματική και για να υπηρετήσει την σταθερότητα θα πρέπει να μην συνδυαστεί με την διαγραφή του διαπραχθέντος πολιτικού «αδικήματος» στην Ελλάδα.
Μόνον η διαγραφή,μέσω των αποτελεσμάτων των εκλογών, του καθεστώτος που προκάλεσε το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα στην Ελλάδα, θα διαμόρφωνε τις προϋποθέσεις για μια ουσιώδη παραγραφή του ελληνικού χρέους που θα εξυπηρετούσε καί την ανάπτυξη στην Ελλάδα καί την σταθερότητα στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Αν, στο κάτω-κάτω, υπάρχει δυσκολία κατανόησης αυτού που γράφω από το Βερολίνο, ας μελετήσουν το «Das Prinzip der Heterogonie der Zwecke» από το πρωτότυπο και ας νομιμοποιήσουν πολιτικά στο εσωτερικό της Γερμανίας μέσω αυτού την απομείωση του ελληνικού χρέους, εάν φυσικά δεν αισθάνονται ακόμη έτοιμοι για μια συνολική ρύθμιση χρεών στη ευρωζώνη!…
καφενειο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου