Τι έχουν τα Mikel που δεν το έχουν τα άλλα καφέ (και πουλάει τόσο);

Τι έχουν τα Mikel που δεν το έχουν τα άλλα καφέ (και πουλάει τόσο);



Το παραπάνω ερώτημα απαντάται στο blog www.emexezidis.com και εμείς σας το παρουσιάζουμε όπως δημοσιεύθηκε πριν λίγους μήνες…

Ένα Σαββατιάτικο πρωινό του Φθινοπώρου, περνούσα με το ποδήλατό μου από ένα παρκάκι στη Θεσσαλονίκη. Εκεί είδα έναν τύπο να κουβεντιάζει φωναχτά δείχνοντας την καφετέρια μπροστά του: «Να, αν εδώ έγραφα Mikel τότε θα γέμιζε κατ” ευθείαν».

Για τα επόμενα 100 μέτρα, μέχρι να φτάσω στο φανάρι της διάβασης, σκεφτόμουν τα λόγια του, μαζί με το σκυθρωπό του ύφος. Αρκούσε πράγματι το όνομα Mikel για να γεμίσει το άδειο του μαγαζί; Ήταν άραγε τα πράγματα τόσο απλά, μια περίπτωση τέλειου marketing;

Όχι φίλε μου. Το πρόβλημα δεν είναι το όνομα του μαγαζιού σου. Το πρόβλημα είναι πως εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που έκανε τα Mikel την μεγαλύτερη αλυσίδα καφέ στην Ελλάδα.

Πριν από μια εβδομάδα πήγα για καφέ στα Mikel…

Για έναν τύπο που κάθισε και έγραψε καμία δεκαριά άρθρα για third-wave coffee shops είναι λίγο περίεργο να με δεις σε κάποιο Mikel.

Φυσικά, όταν είχαν ανοίξει υποκαταστήματα στα Γιάννενα, πριν από κάνα ενάμιση χρόνο, είχα πάει για να δω από κοντά το τι ακριβώς έφτιαχναν – στην τελική πρέπει να είσαι ανοιχτόμυαλος για να βγάλεις καλά συμπεράσματα. Μετά απ” αυτό, είχα πάρει μονάχα ένα πακέτο από ένα Mikel κάτω από το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη που κερνούσε όλη μέρα τζάμπα.

Μήνες μετά, βρίσκομαι και πάλι στη Θεσσαλονίκη με έναν φίλο μου και κουβεντιάζουμε για το που μπορούμε να πιούμε έναν καφέ. Η μεγάλη μας και πολύ αρνητική συνειδητοποίηση ήταν πως η Θεσσαλονίκη δεν έχει σχεδόν κανένα καλό καφέ, τουλάχιστον όπως το θέλουμε εμείς.

Σε μερικούς μπορεί να φανεί περίεργο, αλλά, όπως ξέρετε, υπάρχουν πολλά target groups, και εμείς δεν μένουμε ικανοποιημένοι από αυτή την πόλη, όσον αφορά τις καφετέριες.

Γι” αυτό και μέσα στο σπάσιμό μας αποφασίσαμε να πάμε, όπως όλος ο κόσμος, σε ένα Mikel. Η μόνη μας κουβέντα πια είχε να κάνει με το ποιό (από τα δεκάδες) θα διαλέγαμε.

Γιατί τα Mikel είναι η πρώτη αλυσίδα καφέ στην Ελλάδα;

1. Η ευγένεια

Τελικά, μπήκαμε στο κατάστημα της Αγίας Σοφίας. Ένας υπάλληλος που στεκόταν στην πόρτα μας καλωσόρισε χαμογελαστά.

Καθίσαμε, παραγγείλαμε έναν διπλό cappuccino κι έναν freddo cappuccino. Επειδή γνωρίζω πως το αφρόγαλα του Mikel είναι περισσότερο αφρός παρά εκείνο το βελούδινο micro-foam που γουστάρω, ζήτησα με δικά μου λόγια από τον σερβιτόρο: «Να είναι περισσότερο γάλα, παρά αφρός». Εκείνος χαμογέλασε. Ίσως να παρερμήνευσε ότι ήθελα έξτρα γάλα στον cappuccino μου. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να ζητάς κάτι συγκεκριμένο σε μια τυποποιημένη γραμμή παραγωγής

Μετά από λίγο ο σερβιτόρος επέστρεψε, μας σέρβιρε και μας άφησε και κάτι κεκάκια. Ευγενικός και χαμογελαστός. Μετά από λίγη ώρα ήρθε με τρόπο και μας γέμισε τα ποτήρια με νερό.

Ευγένεια: Δεν ξέρω αν φταίει η εκπαίδευση που τους κάνουν ή οι υψηλές απαιτήσεις που έχει η εταιρία από τους εργαζομένους της, αλλά οι άνθρωποί τους σε κάνουν να αισθάνεσαι ωραία. Και όλο αυτό, σε αντίθεση με κάτι άλλα καταστήματα που με τις φάτσες και τις συμπεριφορές των υπαλλήλων τους μου γυρνάνε τα άντερα.

Εγώ μπορεί όλη μέρα να δούλευα και να θέλω τώρα να απολαύσω έναν καφέ με την ησυχία μου. Αν ένα κατάστημα έχει τόσο ξινούς υπαλλήλους που ούτε να χαμογελάσουν μπορούν ούτε να πουν ένα «ορίστε», τότε ας πάει να κλείσει. Αν από την άλλη το Mikel καταλαβαίνει πως η ευγένεια είναι μια μεγάλη επένδυση, τότε καλά κάνει και γαμεί και δέρνει.

Α, και η «ευγένεια» δεν είναι στα σιχαμερά πρηξαρχίδικα επίπεδα του Πλαισίου. Είναι όπως πρέπει.

2. Ο χώρος

Έχει Mikel μεγάλα κι έχει Mikel μικρά. Το σίγουρο είναι πως οι σχεδιαστές κάνουν ότι μπορούν για να θες να μπεις μέσα και να κάτσεις με τις ώρες.

Τα καθίσματα είναι βολικά, ο φωτισμός χαλαρωτικός. Ρε σεις, ακόμη και στα ηχεία όταν πήγα εγώ έπαιζε Brian Eno που είναι σχεδόν μουσική για meditation. Σίγουρα προτιμότερο από όποια καφέ βάζουν τη μουσική τέρμα (κάποιες φορές με λαικά!) το μεσημέρι.

Και να μην μιλήσω για το συνολικό design «λάμπα-για-μύγες» που τραβάει τον κόσμο σαν λάμπα για μύγες. Όχι, δεν μου αρέσει προσωπικά, αλλά καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξής του.

3. Το Mikel ξέρει ξεκάθαρα που απευθύνεται

Πάμε σε ένα μεγάλο θέμα, που τα μικρά μυαλουδάκια των ιδιοκτητών καφετεριών δεν μπορούν να συλλάβουν.

Ακούστε, «επιχειρηματίες». Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Βασικά, όχι μόνο δεν μπορείς, αλλά δεν θέλεις να αρέσεις σε όλους.

Παρατηρήστε μονάχα πόσο hate και κορόιδεμα τρώνε τα Mikel από μια μερίδα του πληθυσμού. Παρατηρήστε ταυτόχρονα τον τζίρο που κάνουν καθημερινά και το πώς ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια.

Το Mikel ξέρει τι είναι: Είναι μια άνετη, πανταχού-παρούσα αλυσίδα καφέ που απευθύνεται στον λαό. Δεν είναι ούτε cafe-bar, ούτε καφενείο, ούτε third-wave coffee shop. Είναι αυτό που είναι, και το στηρίζει.

Σε αντίθεση με κάτι καφέ που αφού περάσει το απόγευμα γίνονται κλαμπάκια, ή κάτι «third-wave coffee shops» στο όνομα, που μόνο αυτό δεν είναι.

Όταν κάνεις third-wave καφέ (και θες να αναφέρεσαι ως τέτοιο) τότε δεν μπορείς ούτε να είσαι cocktailάδικο, ούτε να φέρνεις DJ με τέρμα τη μουσική. Δηλαδή, μπορείς να το κάνεις, αλλά μην περιμένεις την πελατεία που θα πήγαινε σε ένα third-wave coffee shop.

Το Mikel τουλάχιστον ξέρει τι είναι. Γι” αυτό και πάει καλά.

4. Τα κεράσματα

Είναι ιδιοκτήτες που με έχουν δει να ξοδεύω της τρελής τα λεφτά στα μαγαζιά τους, τακτικά, να φέρνω παρέες και δεν έχουν καταλάβει ότι πρέπει μια στο τόσο να κερνάνε για να με κρατήσουν.

Τα Mikel από την άλλη, στα οποία δεν έχω δώσει πάνω από 20€ στη ζωή μου, με έχουν ήδη κεράσει δύο-τρεις φορές τζάμπα καφέ, όπως και κάτι frozen yogurts ένα καλοκαίρι που είχα βρεθεί σε ένα από τα σαλόνια τους.

Μαγαζιά που με έχουν πελάτη και δεν με κερνάνε, σταματάνε να με έχουν πελάτη. Η ευγένεια και η εκτίμηση επιστρέφουν πάντα διπλάσιες, αγαπητοί…

5. Ο καφές του Mikel δεν είναι χειρότερος από όλων των άλλων

Εγώ που θέλω τον cappuccino με single-origin κόκκο και micro-foam αφρόγαλα δεν πρόκειται να απολαύσω τον καφέ του Mikel. Η μαμά μου, όμως, ή η ξαδέρφη μου θα τον γουστάρουν μια χαρά.

Το Mikel μπορεί να μην πηγαίνει μπροστά την γευσιγνωσία του espresso αλλά σίγουρα φτιάχνει ροφήματα που πίνονται και που το λαϊκό μη-ψωνισμένο target-group του εκτιμάει.

Στην τελική, ποιος κάνει σταθερά καλό καφέ; Σχεδόν κανείς. Το μόνο μαγαζί, αυτή τη στιγμή, που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Makina της Πάτρας (καλύπτοντας ταυτόχρονα και τις υπόλοιπες μου απαιτήσεις ως πελάτης).

Οπότε, λέει ο μέσος πελάτης: «Αφού δεν πρόκειται να πιούμε και τίποτε πολύ πιο ξεχωριστό σε καφέ, γιατί να μην πάμε στα Mikel, να είναι και χαμογελαστοί οι άνθρωποι, να μην γαμιέται η μουσική στο τέρμα και να αράξουμε κοιτώντας την περατζάδα;»

Έτσι έκανα κι εγώ εκείνη τη μέρα στα Mikel της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη. Ο διπλός cappuccino ήταν για τον πούτσο και πιθανότατα θα κάνω καιρό να ξαναπάω, αλλά, τουλάχιστον, μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αρκεί μια ταμπέλα με το όνομα Mikel για να γεμίσει ένα μαγαζί.