Άι στο δι@ολο κύριε Σόιμπλε!

Άι στο δι@ολο κύριε Σόιμπλε!

Στην αρχή μάς σκυλόβρισαν .

Μάς ταπείνωσαν .

Μάς γέμισαν ενοχές .

'Αλλες δικαίως και άλλες αδίκως .

Μετά άρχισαν οι σφαλιάρες .

Κι οι εκβιασμοί , οι απειλές .

Τις υπομείναμε με σκυφτό κεφάλι .

Κάτσαμε τιμωρία 5 ολόκληρα χρόνια .

Γογγύσαμε .

Αναστενάξαμε .

Νιώσαμε τα γόνατά μας να τα χτυπάει βαριοπούλα .

Χάσαμε το χαμόγελό μας .

Είδαμε να μην υπάρχουν ασθενοφόρα .

Να μην μπορούμε να πάρουμε φάρμακα .

Να στερούνται τα παιδιά μας ως και τα βασικά .

Αλλά κάτσαμε υποφέροντας σ ένα είδος κάθαρσης .

Σε μια τραγωδία χωρίς τέλος.


Είδαμε αυτοκτονίες.

Φίλους να γκρεμίζονται.

Τους πατεράδες μας να ψάχνουν το φθηνό μακαρόνι .

Τους γείτονές μας να ψάχνουν κάδους.

Ανθρώπους ανέργους, φίλους ν απολύονται, άλλους να βάζουν λουκέτο .

Τη ζήσαμε την απελπισία ως το τελευταίο μας κύτταρο .

Την είδαμε σε μάτια.


Το ένα μέτρο μετά το άλλο.

Τρομάξαμε.

Δεν ξέραμε για πού πάμε, τι θ απογίνουμε, πού θα πάει όλο αυτό .

Μάς κύκλωσε ο τρόμος.

Μάς εξόντωσε.


Και είπαμε να πιαστούμε από ένα κλαράκι , από το τίποτε,

να σηκώσουμε λίγο κεφάλι, να σταματήσουμε τ αδιέξοδο.

Χαζό;

Χαζό.

Απάτη;

Ίσως.

Ανάγκη μεγάλη όμως, να μη μείνουμε άλλο ακίνητοι .

Να κάνουμε κάτι.

Έστω ελάχιστο.


Και θα μάς πει ο Σόιμπλε τώρα πως μάς λυπάται ;

Τώρα;

Τόσα χρόνια ποιος λυπήθηκε που γίναμε ένα τεράστιο εργασιακό κάτεργο

που σφίγγαμε ζωνάρι και βλέπαμε κάθε βασικό δικαίωμα και κάθε έννοια δημοκρατίας να ευτελίζεται και να απαξιώνεται;

Ποιος;

Άι στο δι@ολο Σόιμπλε!

Κι εσύ και το ευρώ σου!

Στο δι@ολο!

Μπουκώσαμε.

Τ Ε Λ Ο Σ