Έχουν ιδρώσει τα αυτιά μας ακούγοντας ότι πρέπει να προστατέψουμε την χώρα από την λαίλαπα του «νεοφιλελευθερισμού» που θερίζει την Ελλάδα από την αρχή των μνημονιακών πρακτικών. Προσπαθώντας να εκλογικεύσω αυτή την αντίληψη, δυσκολεύομαι να καταλάβω τί ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη.
Η Βικιπέδια διατυπώνει τον νεοφιλελευθερισμό ως "την ιδεολογία που προέχει η ελεύθερη λειτουργία του μηχανισμού τιμών της ανοικτής αγοράς, η ελεύθερη επιχειρηματικότητα, ο ελεύθερος ανταγωνισμός, και ένα ισχυρό και άτεγκτο "Κράτος Δικαίου".
Πρώτα απ’όλα, αυτό μου ακούγεται ως κλασικός φιλελευθερισμός και δεύτερον, πότε η Ελλάδα «υπόφερε» από οτιδήποτε που αναγράφεται στην παραπάνω διατύπωση;
Μιλάμε για μια χώρα όπου ένας ελεύθερος επαγγελματίας αναγκάζεται να πληρώνει συνταξιοδοτικές εισφορές πριν αρχίσει να παράγει πλούτο, ένας δικηγόρος δεν μπορεί να ασκήσει την πρακτική του έξω από την πόλη στην οποία εδρεύει, απαγορεύεται ένα λεωφορείο να κάνει δρομολόγια αν δεν ανήκει στο Κοινό Ταμείο Εισπράξεων Λεωφορείων, δεν υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια διότι το απαγορεύει το σύνταγμα, δεν μπορεί να απαλλαγεί κάποιος από το κόστος της κρατικής τηλεόρασης ή της μισθοδοσίας του κλήρου άμα δεν βλέπει ΕΡΤ ή δεν πιστεύει στην Ορθοδοξία, δεν μπορούν να γίνουν αλλοδαποί δημόσιοι υπάλληλοι,κ.α.,κ.α.,κ.α. για ΠΟΙΟΝ νεοφιλελευθερισμό μιλάμε;
Δεν υπάρχει χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που να έχει τόσες κρατικές παρεμβάσεις και απαγορεύσεις στην επαγγελματική δραστηριότητα φυσικών και νομικών προσώπων. Ούτε καν οι ιδιωτικοποιήσεις «φέρνουν το νεοφιλελευθερισμό» διότι δεν συνεισφέρουν στον υγιή ανταγωνισμό όταν κρατικά μονοπώλια γίνονται ιδιωτικά μονοπώλια. Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου είναι το ακραίο αντίθετο παράδειγμα φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού. Δεκαετίες πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτικών και πολιτών έφτιαξε μια λερναία ύδρα κουλουριασμένων σχέσεων κράτους-παραγωγής-υπηρεσειών που τρέφει ένα μεγαλύτερο και πιο τρομακτικό τέρας, τον κρατισμό.
Η Ελλάδα είναι εν μέρει σοσιαλιστική χώρα – κάτι που ονομάζω «επιλεκτικό σοσιαλισμό» - όπου τα προστατεύονται σε παρανοϊκό βαθμό τα εργατικά δικαιώματα των άμεσων και έμμεσων δημοσίων υπαλλήλων και η αγορά ρυθμίζεται από το κράτος με τρόπο χαοτικό και ιστορικό, με πλήρης αποσύνδεση με την εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιχειρηματικής κουλτούρας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η προστασία αυτή είναι το δεκανίκι του κρατισμού. Είναι μια άκρως συντηρητική λειτουργία μιας χώρας που σχεδιάστηκε καθαρά για να καταπιέζεται οποιαδήποτε δραστηριότητα που έχει ως σημείο εκκίνησης το μηδέν. Με άλλα λόγια, η πλουτοπαραγωγική ικανότητα του καθενός πρέπει να έχει ως αφετηρία υπάρχον χρήμα ή/και πολιτική επιρροή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αντιπαραγωγικές διαδικασίες στο δημόσιο για να συντηρούνται θέσεις εργασίας, τεράστιες απαγορεύσεις στο επιχειρείν για να συντηρούνται ολιγοπώλια και πολυνομία στις διαδικασίες με το κράτος για να συντηρούνται τυπογραφεία, εφημερίδες, λογιστήρια που επιβαρύνουν τον πολίτη όπου σε άλλες χώρες όλα αυτά γίνονται ηλεκτρονικά. Την ίδια ώρα δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας για όσους αδυνατούν να διεισδύσουν στο δημόσιο ή να βρουν δουλειά στην ισχνή ιδιωτική οικονομία που υποφέρει από έλλειψη ελευθερίων. Πού είναι ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν; Το κράτος δικαίου;
Όταν αναφέρω «χαοτικό και ιστορικό» πιο πάνω, τι εννοώ; Οι υπόλοιπες δυτικές χώρες επιτρέπουν τους ελεύθερους επαγγελματίες (freelancers) να κρατάνε τα περισσότερα χρήματα που βγάζουν επειδή ως επιτηδευματίες δεν απολαμβάνουν τα εργατικά δικαιώματα ενός μισθωτού. Αυτό δίνει «αέρα» στον ε.ε. να μπορεί να παράγει τον πλούτο ώστε να αναπτυχθεί και με το καλό να γίνει επιχείρηση και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, φορολογία, κτλ. Η πραγματική φιλελεύθερη οικονομία δεν υπάρχει μόνο για τις μεγάλες πολυεθνικές αλλά και για τον νέο και νέα που έχει μια καινούρια ιδέα και θέλει να την κάνει πράξη, τρόπο ζωής και όχημα βιοπορισμού. Η καταστροφική φορολογική και εισφορολογική πρακτική των ελεύθερων επαγγελματιών στην Ελλάδα ανήκει σε μια άλλη εποχή, την παλαιά Ελλάδα-ψαροκώσταινα όπου οι ε.ε. ήταν είτε ηλεκτρολόγοι, είτε υδραυλικοί, είτε κάποιο άλλο πρακτικό επάγγελμα που πρόσφερε υπηρεσίες για τις οποίες δεν ήταν υπεύθυνο το κράτος. Δεν ήταν ουσιαστικά ελεύθεροι, απλά επειδή είχαν πάντοτε δουλειά, τους απαιτούσαν την φορολογία και τις εισφορές για να αναδιανεμηθούν τα χρήματα στα ταμεία. Στην εποχή μας ένας ελεύθερος επαγγελματίας μπορεί να είναι ένας web designer, marketing executive, business analyst, financial consultant, κτλ, οι οποίες δουλειές χρειάζονται χρόνο για να αποκτήσουν πελατολόγιο και αρκετές φορές μερικά χρόνια για να επιφέρουν μια αξιοπρεπή διαβίωση. Άμα πρέπει να πληρώσουν τους φόρους και τις εισφορές προκαταβολικά ουσιαστικά το κράτος του απαγορεύει την ύπαρξή τους και τους αναγκάζει να προσφύγουν στην φοροδιαφυγή. Δεν υπάρχει κάτι πιο αντι-νεοφιλελεύθερο από αυτό.
Οι κρατιστές πολιτικοί μας λοιπόν, όταν αναμασάνε την λέξη «νεοφιλελευθερισμό» τόσες φορές την ημέρα μέχρι να το πιστέψουμε όλοι, ουσιαστικά τι μας λένε; Για να μείνουν στην εξουσία, πρέπει να υπάρχει αυτό το πολύπλοκο, ανελεύθερο, αντιπαραγωγικό και καθαρά αναξιοκρατικό σύστημα υποχρεωτικών σχέσεων μεταξύ του κράτους και της αγοράς, ώστε να μένουν στις θέσεις τους αυτοί που τους προσφέρουν την ψήφο τους. Βαπτίζοντας λοιπόν αυτό το σύστημα ως δημόσιο, δηλαδή ανήκει σε εμάς και κάποιοι θέλουν να το πάρουν από εμάς, οποιαδήποτε προσπάθεια να ανατραπεί, ονομάζεται «νεοφιλελεύθερο». Έτσι για ένα κομμάτι του πληθυσμού που απολαμβάνει τον προστατευτισμό του κράτος, το μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομίας είναι παγιδευμένο στην εξάρτηση από το κράτος για να μπορεί να αναπτυχθεί και δεν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα από την αντίσταση των έξι τελευταίων ετών να μην παρθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα πονέσουν λίγους αλλά εξυπηρετήσουν πολλούς, ειδικά τους ταλαντούχους νέους και νέες που ανά χιλιάδες μεταναστεύουν στις πιο φιλελεύθερες χώρες.
Facebook: George Julius Perakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου