ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΧΙΩΤΗΣ

Ο δήμαρχος Διστόμου γράφει για τις γερμανικές αποζημιώσεις: “Δεν ξεχνάμε, θα πληρώσετε”

Το θέμα της διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα είναι μια θλιβερή ιστορία. Συχνά-πυκνά έρχεται τα τελευταία χρόνια στο προσκήνιο δημιουργείται κάποιος θόρυβος που γρήγορα καταλαγιάζει, χωρίς να γίνεται επί της ουσίας κάτι ουσιαστικό απ’ την πλευρά της Ελληνικής Πολιτείας.

 

Θα σταθώ σε τρεις χρονολογίες ορόσημο, οι οποίες ήταν ισχυρό όπλο στην φαρέτρα της Ελληνικής πλευράς για την θετική έκβαση του αγώνα καταβολής των αποζημιώσεων. Το 1946 στο Παρίσι, η Διασυμμαχική Επιτροπή 19 χωρών της Ευρώπης καταλόγισε να πληρώσει η Γερμανία για τις καταστροφές στην οικονομία της Ελλάδας, 7.100 δις. δολ. αγοραστικής αξίας 1938, (η Ελλάδα είχε τότε ζητήσει 14.500 δις. δολ.). Σημερινή αξία, άνευ τόκων, 108 δις.

 

Το 1953 στο Λονδίνο στην συμμαχική συνδιάσκεψη ειρήνης, η Γερμανία δεσμεύτηκε ότι θα αποζημιώσει την Ελλάδα, όταν υπογραφεί η τελική συνθήκη ειρήνης. Η συνθήκη αυτή υπεγράφη στην Μόσχα το 1990 αφού γκρεμίστηκε το «τείχος του αίσχους» και συνενώθηκαν η ανατολική και η δυτική Γερμανία. Τότε η Γερμανία ζήτησε ένα να της δοθεί περιθώριο 5 χρόνων για να αρχίσει να καταβάλει τις αποζημιώσεις. Βεβαίως το Ελληνικό Δημόσιο ουδέποτε επίσημα ασχολήθηκε με το θέμα αυτό, αν εξαιρέσουμε το 1995 τη ρηματική δήλωση περί διεκδίκησης του τότε υπουργού εξωτερικών και νυν Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παπούλια.

 

Ο δικαστικός αγώνας διεκδίκησης αποζημιώσεων για την Σφαγή του Διστόμου, ξεκίνησε το 1997 με πρωτοβουλία του Γιάννη Σταμούλη Δικηγόρου και τότε Νομάρχη Βοιωτίας, μαζί με τους συνδημότες μου Διστομίτες. Το Πρωτοδικείο Λιβαδειάς είχε επιδικάσει ως αποζημίωση από την Γερμανία το ποσό των 28 δις. ευρώ. Μετά είχαμε την ιστορική απόφαση του Αρείου Πάγου (11/2000) η οποία επικύρωσε την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς και όριζε ότι για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των Διστομιτών μπορούσαν να προχωρήσουν σε εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας στην Ελλάδα. Τότε η Γερμανία προσέφυγε εκ νέου στα ελληνικά δικαστήρια και κατάφερε να κερδίσει στον Άρειο Πάγο την απόφαση με την οποία ήταν αναγκαία και η συγκατάθεση του υπουργού Δικαιοσύνης για να προωθηθούν οι γερμανικές αποζημιώσεις στους δικαιούχους. Μια υπογραφή, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, που δεν έβαλε κανένας υπουργός Δικαιοσύνης. Για την ιστορία αναφέρω ότι την σχετική εισήγηση -που έβαζε ταφόπλακα στο θέμα των αποζημιώσεων- ήταν του αντιεισαγγελέα του Ανωτάτου Δικαστηρίου Δ. Κατσιρέα.

 

Οι Διστομίτες όμως δεν παραιτήθηκαν του αγώνα κάνοντας προσφυγή στη δικαιοσύνη άλλων κρατών μελών της Ε.Ε. όπου δεν χρειάζεται η έγκριση του υπουργού Δικαιοσύνης για να γίνουν οι κατασχέσεις. Έτσι προσέφυγαν στο Εφετείο της Φλωρεντίας που έκρινε ότι πρέπει να εκτελεστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (11/2000). Φτάσαμε στην Χάγη με την αντιδικία Γερμανίας κατά Ιταλίας. Θυμίζω ότι η απόφαση Νο 6 του 2002 του ανώτατου δικαστηρίου στην Ελλάδα παρέπεμψε το θέμα να εκδικάζεται στην Χάγη και έδωσε το δικαίωμα ετεροδικίας-ασυλίας στην Γερμανία.

 

Είχαμε ως Δήμος αποστείλει επιστολή προς τον Πρόεδρο της Βουλής και τους Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου ζητώντας να συζητήσουν το θέμα στην βουλή. Πρόσφατα βουλευτές μεταξύ των οποίων και ο Διστομίτης Βουλευτής έφεραν το θέμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης δεσμεύτηκε ότι θα ενημερώσει τον πρωθυπουργό και θα φέρει το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο. Τώρα γνωρίζουμε ότι με εντολή του κ.Πρωθυπουργού συγκεντρώθηκαν στο λογιστήριο του κράτους τα στοιχεία που αφορούν συνολικά το θέμα των αποζημιώσεων κατοχικό δάνειο, καταστροφές, σφαγές κ.λ.π. Βεβαίως και χαιρετίζουμε την εξέλιξη αυτή καθώς και τις δημόσιες δηλώσεις των Υπουργών της κυβέρνησης, αλλά κρατάμε και κάποιες επιφυλάξεις μετά απ’ την διαδρομή που είχε η υπόθεση των αποζημιώσεων της Σφαγής του Διστόμου. Θυμίζω δε, ότι το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών έχει καταγράψει επακριβώς τι οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα κι έχει ενημερώσει την Επιτροπή Εξωτερικών υποθέσεων της Βουλής καταθέτοντας αναλυτικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η οφειλή ανέρχεται στο ποσό των 160 δις ευρώ.

 

Μέχρι πρόσφατα και πριν τις τελευταίες επερωτήσεις στη βουλή, κόμματα και βουλευτές, να παρουσίαζαν, όψιμο, ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο ζήτημα και να ζητούσαν παρεμβάσεις, συζητήσεις στη Βουλή, τοποθετήσεις, διεκδικήσεις, όταν, η πλειοψηφία τους, μάλλον αδιαφορούσε, όλο, το προηγούμενο διάστημα.

 

Σήμερα απαιτείται ουσία η κυβέρνηση, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, οι πολιτικοί αρχηγοί και οι βουλευτές οφείλουν να ξεκαθαρίσουν, επιτέλους, τη θέση τους και να προσδιορίσουν σαφώς και χωρίς φοβικά σύνδρομα τη στάση τους, μετά και την ολοκλήρωση της έρευνας της ορισθείσας Επιτροπής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και τη σύνταξη του πορίσματός της.

 

Να αναλάβουν συγκεκριμένες, απτές, πρωτοβουλίες, με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για να διεκδικήσουν αυτά που η χώρα και οι πολίτες της δικαιούνται.

 

Οι πολίτες και ειδικά όσοι προέρχονται από περιοχές που έζησαν στο πετσί τους τη ναζιστική θηριωδία, όπως είναι οι μαρτυρικές πόλεις και χωριά μας, δεν ξεχνούν, δεν λησμονούν, αλλά ζητούν δικαίωση.

 

Εμείς Διστομίτες και Δημοτική Αρχή δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα, όσο κι αν η απόφαση (02/2012) της Χάγης είχε πολιτική χροιά. Είμαστε εδώ για να τροφοδοτούμε, να στηρίζουμε με ζωντανές αναμνήσεις ,στοιχεία, δύναμη κάθε προσπάθεια για διεκδίκηση των εύλογων, δίκαιων και πλήρων, ηθικών και υλικών, αποζημιώσεων για τις καταστροφές που υπέστησαν, και οι άλλες μαρτυρικές πόλεις και χωριά μας ,90 τον αριθμό, σε ανθρώπους, υποδομές και περιουσίες, κατά τη διάρκεια της κατοχής, από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής, μέχρι την τελική δικαίωση. Το απαιτεί το καθήκον προς την Πατρίδα και ιδιαίτερα προς αυτούς που εκτελέστηκαν – σφαγιάστηκαν.