Μην κάνουμε τον κοινωνικό θάνατο πιο πεθαμένο!

Μην κάνουμε τον κοινωνικό θάνατο πιο πεθαμένο!


Οι Ελληνες, ως λαός, προσεγγίσαμε με επιτυχία το ανέφικτο. Πετύχαμε να επαφίεται ο καθορισμός της προσωπικής,κοινωνικής και εθνικής μας ζωής στη μοιραία φορά των πραγμάτων.

Είναι τυχαίο η ανοχή μας στις ολέθριες πολιτικές;

του Στέλιου Συρμόγλου

Είναι τυχαίο που η σιωπή της κοινωνίας καθιερώνεται ως δηλωτικό ζωής και μοίρας;

Είναι τυχαίο που ο μέσος Ελληνας αποζεί από την ανασφάλεια και το φόβο;

Είναι τυχαίο που οι αντιδράσεις μας, στην καλύτερη περίπτωση, έχουν μετατραπεί σε υπόκωφες κραυγές, που προσπαθούν να ακουσθούν μέσα στο ασφυκτικό χώρο, τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα;

Είναι τυχαίο ότι όλα αλλάζουν περιστασιακά και πρόχειρα, ενώ η αξιοκρατική κοινωνική διάρθρωση υποκαθίσταται από την ημετεροκρατία και την επιχειρηματική βουλιμία;

Είναι τυχαίο οι οβιδιακές μεταμορφώσεις, οι λεονταρισμοί και οι παλινωδίες των εκάστοτε κυβερνώντων;

Είναι τυχαίο που ο πολίτης παραδίδεται στον εγγαστριμυθισμό της εξουσίας, νομίζοντας ότι συλλογίζεται;

Είναι τυχαίο που οι Ελληνες είναι συμπιεσμένοι από την απόγνωση ή συνωστισμένοι σε αδιέξοδα, με τους μισούς να είναι αμυνόμενοι και οι άλλοι μισοί επιτιθέμενοι; Αμυνόμενοι οικονομικά και ηθικά για να σωθούν από το μη χείρον. Επιτιθέμενοι για να σταθούν και να ισχυροποιηθούν κατά βάση κοινωνικά και οικονομικά.

Είναι τυχαίο που η πολιτική πρακτική “εκπίπτει” σε μαγγανεία, που προσπαθεί να δικαολογεί με τρόπο “μαγικό”, συχνά θεαματικό, τις επιλογές των κομματικών σκοπιμοτήτων;

Eίναι τυχαίο ότι ως λαός επιλέγουμε την πολιτική της φαντασμαγορίας και της παράστασης; Γι’ αυτό οι πολιτικοί δεν φροντίζουν την πράξη, αλλά την παράσταση;

Είναι τυχαίο που η πολιτική δεν έχει αμετακίνητες σταθερές και αδυνάτισε και η κρηπίδα της γλώσσας;

Είναι τυχαίο που ο Ελληνας “αποστρέφεται” την αλήθεια, βυθισμένος σε αναπαυτικούς μύθους και έωλες προσδοκίες;

Είναι τυχαίο τέλος ότι μονίμως οι Ελληνες προσβλέπουμε σε κάποια Ιθάκη, χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ουδέποτε κατορθώσαμε να υψωθούμε στη συνείδηση της κοινωνικής ευθύνης. Αν, μάλιστα, ανατμήσουμε την ευθύνη μας ως άτομα, ως μέλη της κοινωνίας, θα προσκρούσουμε στην “αγριότητα” της πραγματικότητας που δημιουργήσαμε και συντηρούμε. Η ανατομία της ευθύνης μας θα μας βοηθήσει να δούμε καθαρότερα μέσα από το πλέγμα των αντιφατικών εξελίξεων, που με τη στάση μας τις επιτρέψαμε να εκδηλωθούν με την πλεον εκτρωματική τους μορφή.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ανίκανοι να προσδιορίσουμε τους σταθμούς της πορείας, αφού ποτέ δεν αποφασίασαμε συγκεκριμένη πορεία, με εξαίρεση τους ολίγους που είχαν το θάρρος να είναι ολίγοι, θα οδεύσουμε πρός το τέλος. Και θα αρχίσουν τα άγρυπνα μερόνυχτα της αγωνίας μας. Και θα βιώσουμε, όχι απλώς ως αίσθηση, το τέλος της αυτόνομης εθνικής ζωής, που αμαχητί θα την έχουμε παραδώσει στον προσωπικό καιροσκοπισμό, σε αλλοπρόσαλλες πολιτικές, στον κομματικό ωφελιμισμό, στην ελαφρότητα της επιπολαιότητάς μας σε επίπεδο φτερού και πούπουλου.

Και θα ήταν επιπόλαιο και πρόχειρο, αν το εγχείρημα της συναγωγής των παραπάνω συμπερασμάτων, εκλαβάνετο ως απότοκος της απαισιοδοξίας του γράφοντος, για λόγους που ανάγονται στη δική του εκτίμηση. Κίνητρο των σκέψεων αυτών είναι το αγωνιώδες αίτημα της ελληνικής ψυχής να γεμίσει το χώρο της συλλογής, αρνούμενη να συγχωνεύσει την εθνική αξιοπρέπεια και ελευθερία με την δουλική υποταγή σε πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις, εγχώριων και ξένων αυτόκλητων “προστατών” της κοινωνίας και ψευδοσωτήρων της χώρας.

Και θα ήταν υποκρισία απροσχημάτιστη των όποιων κακόπιστων, και από δαύτους γέμει ο πολιτικός και δημοσιογραφικός χώρος, οι οποίοι μέσα στο απόλυτο μηδέν παριστάνουν το απόλυτο είναι, αν επέμεναν στην “απαισιοδοξία” και την ισοπεδωτική άρνηση του γράφοντος. Στην άρνηση και απαισιοδοξία όλων όσων με τη γραφίδα τους ή τη γλώσσα τους απομυθοποιούν τα μυθοποιημένα και “σπάνε” μεταποιημένα σχήματα και λέξεις, πρόσφορες για ευρεία κοινωνική αποχαύνωση.

Ολων εκείνων που εμφανίζονται ως πελώριοι “μουζίκοι” με τις λασπωμένες τους πατούσες και εξευτελίζουν τα σαλόνια της υποκριτικής “ευπρέπειας” και του “δήθεν” σ’ όλες τις εκδηλώσεις του. Ολοι αυτοί οι “σαλονάτοι” που θέλουν το κεφάλι της κοινωνίας καταχωνιασμένο στο μουμιοποημένο μηδέν, που κάνει τον κοινωνικό θάνατο πιο πεθαμένο!..

Ενας τόπος αναδύεται από τις παραπάνω επισημάνσεις. Δεν είναι απαισιόδοξος ούτε αισσιόδοξος. Είναι μονάχα τόπος, όπως η πυκνή ομίχλη που καλύπτει μια περιοχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ομίχλη είναι και αδιαπέραστη. Κι ότι πρόσωπα και οράματα θα μείνουν μεγέθη αδικαίωτα. Χρειάζεται απλώς τόλμη να διαπεράσουμε την ομίχλη, χωρίς να εγκλωβιζόμαστε στην από εδώ πλευρά της, μέσα στα γκρεμίσματα.

Το “όχημα” για να διαπεράσουμε την ομίχλη είναι να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να…γοητεύεται από την αλήθεια, ιδαιίτερα σε τούτη τη χρονική συγκυρία. Και να μην μας εντυπωσιάζει η…χρυσωμένη κοπριά. Η κοπριά αργά ή γρήγορα μετατρέπεται σε δυσώδη βρώμα, όπου αναπτύσσονται ευδαίμονα σκουλίκια και παράσιτα…