«Κανείς δεν μπορεί να σε καβαλήσει αν δεν είσαι σκυμμένος»

«Κανείς δεν μπορεί να σε καβαλήσει αν δεν είσαι σκυμμένος»


Δημήτρης Μηλάκας
Οι Έλληνες αξιωματούχοι - συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού Αν. Σαμαρά - μάλλον δεν έχουν υπόψη αυτό που έχει πει ένας σπουδαίος Αμερικανός, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Κανείς δεν
μπορεί να σε καβαλήσει αν δεν είσαι σκυμμένος».

Αν είχε υπόψη του τη φράση και, πολύ περισσότερο, αν είχε εμπεδώσει την ουσία της, ο Αν. Σαμαράς θα ήταν πιο προσεκτικός στον συγχρωτισμό που επιδιώκει με την εξουσία της Ουάσιγκτον και - σε κάθε περίπτωση - θα προσέγγιζε με μεγαλύτερη προσοχή την αμερικανική πρωτεύουσα…


Οι Αμερικανοί βλέπουν το προφανές: η ελληνική κυβέρνηση (και ο πρωθυπουργός) είναι σκυμμένοι ενώπιον της γερμανικής ηγεσίας. Όσο το Βερολίνο κρατά στα χέρια του τη δημοσιονομική (και νομισματική) πολιτική της χώρας, τόσο ο όποιος Σαμαράς πρωθυπουργεύει θα σκύβει βαθύτερα. Και όταν κάποιος είναι σκυμμένος, όπως είπε και ο Λούθερ Κίνγκ, πολλοί είναι αυτοί που θα επιδιώξουν να τον καβαλήσουν
Στην προκειμένη ελληνική περίπτωση το σκύψιμο των κυβερνήσεών μας ενώπιον των ισχυρών «συμμάχων» ή «φίλων» αποτελεί ισχυρότατη παράδοση την οποία κανείς δεν περιμένει να ανατρέψει ο σημερινός πρωθυπουργός μιας γονατισμένης στην κυριολεξία χώρας.

Παρ’ όλα αυτά καλό είναι - ακούγοντας και βλέποντας όλη αυτήν την «δοξολογία» των Media για την επίσκεψη και τους στόχους του Σαμαρά κατά την συνάντησή του με τον πλανητάρχη - να έχουμε κατά νου αυτό που τελικά θα μείνει από την συνάντηση είναι η εθιμοτυπική φωτογραφία της χειραψίας του πρωθυπουργού με τον Ομπάμα. Το πόσο θα κοστίσει αυτή η φωτογραφία, ίσως το πληροφορηθούμε αργότερα, καθώς ο χρόνος του πλανητάρχη αποτιμάται, ακόμη και για μια χειραψία με τους υποτελείς του, πανάκριβα.

Περί αυτού του θέματος, δηλαδή της επιμονής και λαχτάρας των Ελλήνων αξιωματούχων να εξασφαλίσουν ένα ραντεβού με τον πλανητάρχη, έχει γράψει παραστατικά ο Χρ. Ζαχαράκις στο βιβλίο του («Άκρως Απόρρητο – Ειδικού Χειρισμού», Λιβάνης, 2008). Ο πρώην πρέσβης (είχε διατελέσει και πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ουάσιγκτον το 1991-93 όταν είχε μεταβεί εκεί ως ΥΠΕΞ ο Αν. Σαμαρας) γράφει σχετικά με την επιδίωξη των Ελλήνων κυβερνώντων για μια συνάντηση στο Λευκό Οίκο:

«Πρόκειται, δυστυχώς, για εκδήλωση του πάγιου συμπτώματος της αδημονίας και σχεδόν συμπλεγματικής αγωνίας από την οποία φαίνονται να διακατέχονται οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε φιλοδοξούν ως αντιπολίτευση να κυβερνήσουν, για να εξασφαλίσουν μία περιπόθητη πρόσκληση από τον σύγχρονο “Καίσαρα” και να θωρακίσουν έτσι το κύρος τους στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας! Κάτι που, άλλωστε, παρατηρείται σε όλα τα κλιμάκια της πολιτικής και κομματικής ιεραρχίας, τα μέλη της οποίας σπεύδουν, με την πρώτη ευκαιρία και συνήθως χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, στις ΗΠΑ προκειμένου να πετύχουν, έστω, μία φωτογραφία (η περίφημη photo-op του αμερικανικού δημοσχεσιακού λεξιλογίου) με κάποιον επιφανή Αμερικανό αξιωματούχο. Την οποία θα αξιοποιήσουν καταλλήλως στην Ελλάδα εντυπωσιάζοντας τα ΜΜΕ και τους ατυχείς ψηφοφόρους τους με το χρίσμα και φωτοστέφανο της αμερικανικής αποδοχής»!


Στην προκειμένη περίπτωση της επίσκεψης του Σαμαρά στην Ουάσιγκτον τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: Η Ελλάδα είναι σε καταφανέστατη αδυναμία και οικονομικά καταστραμμένη, ενώ η κυβέρνηση εξακολουθεί να υπάρχει χάριν στο γερμανικό…έλεος.

Αυτήν η καταφανής ελληνική αδυναμία πολλαπλασιάζει το κόστος της εθιμοτυπικής φωτογραφίας του Σαμαρά με τον Ομπάμα. Οι γνωρίζοντες, υποπτεύονται ότι το χειροπιαστό αντάλλαγμα που ο Σαμαράς θα προσφέρει στους αμερικανούς έχει να κάνει με το κυπριακό και τη δρομολόγηση μιας «άτυπης» τετραμερούς (Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος και ψευδοκράτος) συνεννόησης με στόχο μια «λύση», τύπου Ανάν.

Τι θα πάρει ο Σαμαράς ως αντάλλαγμα της φωτογραφίας του με τον Ομπάμα και της λεκτικής υποστήριξης από την Ουάσιγκτον; Ό,τι συνήθως «λαμβάνει» ο σκυμμένος…




Πηγή: ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ: