Στρατός και "εσωτερική ασφάλεια" - Αντισυνταγματάρχης Ειδικών Δυνάμεων γράφει

Στρατός και "εσωτερική ασφάλεια" - Αντισυνταγματάρχης Ειδικών Δυνάμεων γράφει



Γράφει ο
Νίκος Παπαναστάσης
Αντισυνταγματάρχης ε.α.

Υπήρξαν δημοσιεύσεις στο «Onalert», όπου «Οι κύριοι Χρηστίδης και Γκίνης, Επίτιμοι Αρχηγοί ΓΕΝ και ΓΕΣ, αρνήθηκαν τηρώντας τους νόμους και όσα αυτοί με σαφήνεια προβλέπουν.», τη παροχή στρατιωτικού προσωπικού σε αποστολές «εσωτερικής ασφάλειας».

Επίσης δημοσιεύτηκε η δήλωση του ΥΦΕΘΑ κ. Νίκου Τόσκα, μέσω συνέντευξής του στην Εφημερίδα των Συντακτών, όπου τονίζει ότι «Ο Στρατός θα εμπλακεί μόνο σε θέματα ανθρωπιστικής κρίσης. Σε καμία περίπτωση δεν θα χρησιμοποιηθεί ως αστυνομική δύναμη ή για την αντιμετώπιση «εσωτερικών κινδύνων».

Με αφορμή τα παραπάνω και τη σχετική αρθρογραφία που έχει προκληθεί, θεωρώ αναγκαίο να παρατεθούν κάποια στοιχεία, με πρόθεση να καταδειχτεί, ότι η χρήση των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) σε ρόλο εσωτερικής καταστολής, που έχει ήδη θεσμοθετηθεί επίσημα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το Νοέμβρη του 2010 στη Λισαβόνα έστω και συγκεκαλυμμένα, έχει ενταχθεί πλήρως στον επιτελικό στρατιωτικό σχεδιασμό, η δε εφαρμογή τους θα υλοποιηθεί απόλυτα, όταν τα Νατοϊκά συμφέροντα το απαιτήσουν. Αυτό δε είναι ένα στοιχείο που θεωρώ αδιανόητο να μην είναι σε γνώση τόσο του κ. ΥΦΕΘΑ, όσο και των δυο επιτίμων πλέον Α/ΓΕΣ.

Είναι δηλωμένο απ’ τα πλέον επίσημα χείλη (και απ’ τον νύν πρωθυπουργό κ. Τσίπρα), ότι είναι σεβαστές και σε πλήρη εφαρμογή οι δεσμεύσεις οι εκπορευόμενες απ’ τις ευρωενωσιακές και νατοϊκές συμφωνίες που έχουν αναληφθεί απ’ τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, τις διάφορες συγκυβερνήσεις και φυσικά και απ’ την τωρινή «αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Είναι δηλωμένη επίσης με σαφήνεια η αποδοχή της ισχύος ενός τεράστιου αριθμού συμφωνιών και μνημονίων κατανόησης συνεργασίας και συναντίληψης (M.O.U), μεταξύ του Ελληνικού κράτους και των ευρωενωσιακών και νατοϊκών διοικήσεων, που εμπλέκουν το σύνολο σχεδόν των φορέων της Δημόσιας Διοίκησης (Δ.Δ.), υπουργεία και περιφέρειες, πολύ δε περισσότερο τις Ε.Δ., σε αποικιακής μορφής παραχωρήσεις.

Αυτά ακριβώς που ο λαός μας αρνήθηκε να παραχωρήσει στους Ιταλούς το 1940 μ’ αποτέλεσμα την ιταμή εισβολή τους και τη γένεση της εποποιίας του 40, αυτό που αρνήθηκε να υπογράψει το 1999 ο Μιλόσεβιτς (το κύριο μέρος της συμφωνίας του Ραμπουγιέ) μ’ αποτέλεσμα να ισοπεδώσει το ΝΑΤΟ τη Σερβία (προσυπογράφουσας της τότε Ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ), στην Ελλάδα, η κυβέρνησή της ΝΔ, στο θερινό μάλιστα τμήμα του ελληνικού κοινοβουλίου το Σεπτέμβρη του 2009, την τελευταία μέρα του κοινοβουλευτικού της βίου, επικύρωσε ένα μνημόνιο συναντίληψης, ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή διοίκηση του ΝΑΤΟ (SHAPE). Ένα μνημόνιο ντροπής, που μετατρέπει την Ελλάδα σε μόνιμο θέατρο επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ και θέτει υπό ΝΑΤΟική διοίκηση κάθε στρατηγική εγκατάσταση και έμψυχο υλικό σχετικό με την εθνική άμυνα.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι ο σχεδιασμός δράσης των ελληνικών Ε.Δ., ενσωματώνει τα στοιχεία εκείνα, που τείνουν να τις ομογενοποιήσουν με τις «υπερεθνικές» νατοϊκές, και ευρωενωσιακές δυνάμεις. Ένα δε απ’ τα βασικά χαρακτηριστικάό του νέου ΝΑΤΟ (προδιαγράφηκε στη σύνοδο κορυφής της Λισαβόνας το 2010), είναι η κατάδειξη της ύπαρξης κινδύνου για τις χώρες μέλη του από εσωτερικό εχθρό. Αυτή ακριβώς η πρόβλεψη θεωρείται ίσως η πλέον σημαντική απ’ όλες. Για να γίνει κατανοητή η σημαντικότητά της, θα παρατεθεί ένα απόσπασμα από μελέτη του τότε προέδρου της επιτροπής μελετών της Σχολής Εθνικής Αμύνης (Σ.ΕΘΑ.), με τίτλο «Εθνική Άμυνα και Εθνική Ασφάλεια στο σύγχρονο γεωπολιτικό και επιχειρησιακό περιβάλλον». Σ’ αυτή τη μελέτη μεταξύ άλλων, αναφέρονται και τα παρακάτω :

• «Κυρίαρχο χαρακτηριστικό του νέου διαμορφούμενου διεθνούς περιβάλλοντος, είναι το γεγονός ότι οι συγκρούσεις δεν πραγματοποιούνται μόνο και κυρίως μεταξύ κρατών(interstate conflicts), αλλά κατά κύριο λόγο εντός των κρατών (intrastate conflicts).» .

• «….οι μέχρι τώρα κλασσικοί διαχωρισμοί σε εξωτερικές και εσωτερικές απειλές, με ανάλογο διαχωρισμό των ευθυνών-αρμοδιοτήτων - τρόπων αντιμετωπίσεως των απειλών από τις στρατιωτικές και τις αστυνομικές αντίστοιχα δυνάμεις και μέσα, είναι αναποτελεσματικοί ή δεν καλύπτουν το σύνολο των εκφάνσεών τους. Η άμυνα κατά των απειλών αυτών δεν είναι πλέον, κυρίως, υποχρέωση - καθήκον ενός φορέα(των Ενόπλων δυνάμεων) της χώρας, αλλά πολλών συναρμοδίων κρατικών και μη»

• «Οι απειλές - κίνδυνοι αυτοί δημιουργούν μια νέα μορφή πολέμου με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Συγκεκριμένα ο πόλεμος αυτός δεν έχει γραμμή μετώπου, τα ενδεχόμενα Πεδία Μάχης ευρίσκονται παντού: στις πόλεις, στην ύπαιθρο, στον αέρα και στη θάλασσα, αλλά και στους καινοφανείς «χώρους», όπως στο διαδίκτυο, τα Πληροφοριακά Συστήματα και δίκτυα, το «Κυβερνοχώρο», κ.α.»

Εύλογα αναρωτιέται κάποιος; Ποιος είναι αυτέ οι εσωτερικές απειλές; Ποιος άραγε τιςταυτοποιεί και τις προσδιορίζει; Τι σημαίνει το ότι δεν υπάρχει γραμμή μετώπου, κι ότι τα ενδεχόμενα Πεδία Μάχης ευρίσκονται παντού;

Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, μαζί με την αναπτυσσόμενη τελευταία φιλολογία που συσχετίζει την ασφάλεια, με τις ατομικές ελευθερίες, ίσως μας δίνουν την οπτική μιας εφιαλτικής γενικευμένης εμπλοκής των ΕΔ, και κυρίως του Στρατού σε ρόλους αστυνομικώνυπηρεσιών, σε ρόλους καταστολής των λαϊκών διεκδικήσεων και μάλιστα σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση ακουμπά τα όρια ακόμη και της βιολογικής επιβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.

Δυστυχώς τα προαναφερθέντα δεν είναι καινοφανή. Ήδη με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, υπήρξε σχεδιασμός, και προμήθεια σχετικών υλικών και καθιερώθηκε η αντίστοιχη εκπαίδευση του προσωπικού. Ένα δείγμα έμπρακτης συμμόρφωσης του ελληνικού στρατού στις δομές και τις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ, εξάρτημα του οποίου είναι άλλωστε, ήταν η άσκηση - επίδειξη ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση διαδηλώσεων, με την ονομασία «Καλλίμαχος», που έγινε στις 3 και 4 Φεβρουαρίου το 2011 στην Αργυρούπολη Κιλκίς. Είναι πλέον εμφανές ότι η νατοϊκή οδηγία, με ανατριχιαστική συνέπεια, (σχεδιασμός, προσωπικό, υλικά εκπαίδευση) ήδη υλοποιείται. Το δε πολυκαιρισμένο και ρητορικό μεν ερώτημα, αλλά με ουσιαστικά νοήματα, παραμένει πάντα επίκαιρο: «Ποιος θα μας φυλάξει απ’ τους φύλακες;»