Οι λευκοί αμμόλοφοι της Αμερικής
Στην πολιτεία του Νέου Μεξικού βρίσκεται η λεκάνη της Τουλαρόσα που από το 1934 έχει ανακυρηχτεί σε Εθνικό Πάρκο. Η ιδιαιτερότητά του είναι οτι η επιφάνεια του καλύπτεται από λευκούς αμμόλοφους που αποτελούνται από κρυστάλλους γύψου.
Για πρώτη φορά η περιοχή εξερευνήθηκε το 1849 από αξιωματούχους του αμερικανικού στρατού και η ιδέα της δημιουργίας ενός πάρκου στην περιοχή υπήρχε ήδη από το 1898. Το πάρκο τελικά υλοποιήθηκε επί προεδρίας Χέρμπερτ Χούβερ και εγκαινιάστηκε επισήμως το 1934 ενώ το 2008 προστέθηκε στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Το φαινόμενο της ύπαρξης γύψου στην επιφάνεια είναι μοναδικό αφού ο γύψος σαν υδατοδιαλυτή ύλη με την βροχή μεταφέρεται στη θάλασσα. Σε αυτή την περίπτωση, η κλειστή λεκάνη της Τουλαρόσα δεν προσφέρει διέξοδο του νερού προς τη θάλασσα με αποτέλεσμα ο γύψος να μην παρασύρεται και να παραμένει παγιδευμένος μέσα στη λεκάνη. Έτσι, το νερό της βροχής μένει εδώ σχηματίζοντας ρηχές λιμνούλες που στη συνέχεια στεγνώνουν αφήνοντας το γύψο σε κρυσταλλική μορφή που ονομάζεται σεληνίτης.
Οι καιρικές συνθήκες, ο άνεμος και η διάβρωση σπάει τους κρυστάλλους σε κόκκους άμμου οι οποίοι με τη σειρά τους παρασύρονται από τους ανέμους σχηματίζοντας αμμόλοφους και λευκές θίνες. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη άμμο, ο γύψος δεν μετατρέπει εύκολα την ενέργεια του ήλιου σε θερμότητα και έτσι μπορεί κανείς να περπατήσει πάνω του με γυμνά πόδια ακόμη και τους πιο καυτούς καλοκαιρινούς μήνες.
Το πάρκο περιβάλλεται από στρατιωτικές εγκαταστάσεις και είχε πάντα μια δύσκολη σχέση με τον στρατό. Έτσι για λόγους ασφαλείας υπόκειται σε κλείσιμο, όταν πραγματοποιούνται δοκιμές πυραύλων. Κατά μέσο όρο, δοκιμές γίνονται περίπου δύο φορές την εβδομάδα, με διάρκεια μία έως δύο ώρες.
Για πρώτη φορά η περιοχή εξερευνήθηκε το 1849 από αξιωματούχους του αμερικανικού στρατού και η ιδέα της δημιουργίας ενός πάρκου στην περιοχή υπήρχε ήδη από το 1898. Το πάρκο τελικά υλοποιήθηκε επί προεδρίας Χέρμπερτ Χούβερ και εγκαινιάστηκε επισήμως το 1934 ενώ το 2008 προστέθηκε στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Το φαινόμενο της ύπαρξης γύψου στην επιφάνεια είναι μοναδικό αφού ο γύψος σαν υδατοδιαλυτή ύλη με την βροχή μεταφέρεται στη θάλασσα. Σε αυτή την περίπτωση, η κλειστή λεκάνη της Τουλαρόσα δεν προσφέρει διέξοδο του νερού προς τη θάλασσα με αποτέλεσμα ο γύψος να μην παρασύρεται και να παραμένει παγιδευμένος μέσα στη λεκάνη. Έτσι, το νερό της βροχής μένει εδώ σχηματίζοντας ρηχές λιμνούλες που στη συνέχεια στεγνώνουν αφήνοντας το γύψο σε κρυσταλλική μορφή που ονομάζεται σεληνίτης.
Οι καιρικές συνθήκες, ο άνεμος και η διάβρωση σπάει τους κρυστάλλους σε κόκκους άμμου οι οποίοι με τη σειρά τους παρασύρονται από τους ανέμους σχηματίζοντας αμμόλοφους και λευκές θίνες. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη άμμο, ο γύψος δεν μετατρέπει εύκολα την ενέργεια του ήλιου σε θερμότητα και έτσι μπορεί κανείς να περπατήσει πάνω του με γυμνά πόδια ακόμη και τους πιο καυτούς καλοκαιρινούς μήνες.
Το πάρκο περιβάλλεται από στρατιωτικές εγκαταστάσεις και είχε πάντα μια δύσκολη σχέση με τον στρατό. Έτσι για λόγους ασφαλείας υπόκειται σε κλείσιμο, όταν πραγματοποιούνται δοκιμές πυραύλων. Κατά μέσο όρο, δοκιμές γίνονται περίπου δύο φορές την εβδομάδα, με διάρκεια μία έως δύο ώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου