Γαλλία-Γερμανία: Ρήξη για Συρία, με το βλέμμα αλλού…

Γαλλία-Γερμανία: Ρήξη για Συρία, με το βλέμμα αλλού…

Το Παρίσι εμφανίζεται έξαλλο με το Βερολίνο και την Καγκελάριο Μέρκελ, όχι για την πίεση που ασκεί στον ευρωπαϊκό νότο αλλά για τη στάση της στο θέμα της Συρίας.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Όπως είναι γνωστό, το χαρτί που υπεγράφη διά περιφοράς – το δικό μας ΚΥΣΕΑ θυμίζει η συγκεκριμένη τακτική – από 11 συνολικά χώρες αναφορικά με τη συμμαχία των προθύμων κατά της Συρίας, επεστράφη στον αποστολέα του χωρίς την υπογραφή της Γερμανίας, δημιουργώντας ένα ακόμα δίπολο έντασης στην ιστορική πλέον συνάντηση των G-20 στην Αγία Πετρούπολη, αυτό της Γαλλίας-Γερμανίας.

Κι αυτό, αφού η πρώτη αποδεικνύεται ως ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη συγκεκριμένη υπόθεση, και σε γενικές γραμμές σε ότι έχει να
κάνει με τις διάφορες εξελίξεις την τελευταία τριετία στην περιοχή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής & Βορείου Αφρικής όπως αυτές έχουν λάβει χώρα μέσα στο πλαίσιο της λεγόμενης ως «Αραβικής Άνοιξης».



Να υπενθυμίσουμε, ότι το Βερολίνο διά του υπουργού Εξωτερικών, έχει ζητήσει την παραπομπή της υπόθεσης των χημικών της 21ης Αυγούστου στο διεθνές δικαστήριο για να αποφανθεί και να τιμωρήσει τους ενόχους ενώ από την άλλη είναι προφανές ότι στοχοποιεί και αυτό την κυβέρνηση της Δαμασκού.

Τι σημαίνει όμως η συγκεκριμένη σύγκρουση μεταξύ της Γαλλίας με τη Γερμανία; Οι φίλοι του «defence-point.gr» θα έχουν μέχρι στιγμής αντιληφθεί μέσω των κατά καιρούς αναρτήσεων και αναλύσεων αναφορικά με θέματα Ευρώπης, ενεργειακής ασφάλειας αλλά και της οικονομικής κρίσης, τη θέση μας, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται στην επιφάνεια και πως μία δεύτερη ματιά υπό το πρίσμα συγκεκριμένων γεωπολιτικών κανόνων να εμφάνιζε μία πολύ πιο πολύπλοκη πραγματικότητα.

Με λίγα λόγια η στάση της Γερμανίας στο θέμα, αλλά και η τεράστια ενόχληση της Γαλλίας, η οποία έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει και το κατά πόσο «συμμαχική» συμπεριφορά συνιστά αυτή η στάση του Βερολίνου, εξηγείται από τις κάτωθι παρατηρήσεις:

Πρώτον, το πλέον εξαρτώμενο κράτος της ΕΕ από την εξαγωγή ενέργειας της Ρωσίας, δεν είναι άλλο από την μεγαλύτερη οικονομία της, δηλαδή η Γερμανία. Οι εμπορικές τους δε συναλλαγές είναι της τάξης των δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Άρα, κάθε κίνηση της Γερμανίας η οποία θα δημιουργούσε ενόχληση στη Ρωσία, ειδικά λίγες ημέρες προ των εκλογών στη χώρα ήταν αδιανόητη.

Δεύτερον, το πλέον ανασφαλές κράτος της ΕΕ αναφορικά με την γερμανική ηγεμονική πρακτική σε σχέση με την οικονομική κρίση, δεν είναι άλλο από τον παράγοντα που προώθησε το ευρώ ως μέσο για τον έλεγχο μίας επανενωμένης Γερμανίας, δηλαδή η Γαλλία. Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, μία οικονομικά παραπαίουσα Γαλλία, δεν έχει άλλη επιλογή από το να αυξήσει την ισχύ της στο δίπολο με τη Γερμανία μέσω επαναβεβαίωσης του ηγεμονικού της ρόλου στη Μεσόγειο και φυσικά μέσω της υποβοήθησης των παραδοσιακών της συμμάχων στην εξισορρόπηση του Βερολίνου, δηλαδή των Αγγλοσαξόνων.

Τρίτον, κι εδώ είναι μία ενδιαφέρουσα παράμετρος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι κύριες χώρες του νότου της ΕΕ, η Ιταλία και η Ισπανία τάσσονται στην ουσία στο πλευρό της Γαλλίας και κυρίως των ΗΠΑ, ακριβώς για τον λόγο που αναφέραμε και στην περίπτωση της Γαλλίας. Η ανάλγητη και σκληρή πολιτική που έχει επιβληθεί από τον γερμανόφωνο βορρά στον νότο, έχει οδηγήσει τις χώρες αυτές σε μία ίσως και ακούσια αλλά εμφανή αντι-συσπείρωση, με κύριο πόλο έλξης τον παραδοσιακό σύμμαχο κατά των Γερμανών, δηλαδή τους Αγγλοσάξονες.



Με λίγα λόγια, η ρήξη Γαλλίας-Γερμανίας για τη Συρία, καθώς και η στάση της Ιταλίας και της Ισπανίας, θα μπορούσε να εξηγηθεί μέσω της αντίδρασης στη γερμανική οικονομική ιμπεριαλιστική πολιτική που έχει επιβάλλει στον ευρωπαϊκό νότο. Η προσέγγιση με τους Αγγλοσάξονες είναι σαφές ότι λειτουργεί ως ένα μέτρο πίεσης προς το Βερολίνο, αλλά και ως «τροχιοδεικτικό» κατά της γερμανικής πολιτικής και ένδειξη αυτονόμησης.

Από την άλλη πλευρά, η προσεκτική στάση της καγκελαρίου Μέρκελ, πέραν της εξήγησης της προεκλογικής περιόδου στην οποία δεν θα ήθελε να ανησυχήσει τους ψηφοφόρους της, είναι ότι δεν θα ήθελε να κάνει τη «ρωσική αρκούδα» να λοξοκοιτάξει γι’ ακόμα μία φορά προς την πλευρά της και να αρχίσει να δημιουργεί προβλήματα στην ούτως ή αλλιώς εύθραυστη οικονομική σταθερότητα η οποία υποτίθεται ότι επανέρχεται στην ΕΕ.