Ζητείται ελπίς!

Ζητείται ελπίς!


Ένας λαός ολόκληρος, με χαμένο το συλλογικό μας όραμα, χωρίς μπούσουλα, χωρίς ελπίδα! Από τους καναπέδες μας παρακολουθούμε καιρό τώρα, πάει πια πολύς χρόνος, μιαν κακόγουστη, χοντροκομμένη κωμωδία στις οθόνες των τηλεοράσεών μας. Ένα καθημερινό σήριαλ, φτηνό κι αντάξιο της Τηλεδημοκρατίας μας, εκτυλίσσεται σε συνέχειες, στα βραδινά δελτία ειδήσεων κι αλλού, από όλους τους δίαυλους των μέσων μαζικού εμπαιγμού.

Στημένος όλος ο θίασος επί σκηνής, ανταποκρίνεται στα κελεύσματα των Ξεφτεντέρηδων και των Χατζηλάστιχων, με το σενάριο κάθε βράδυ γραμμένο στο πόδι και...
τους ξεπεσμένους πολιτικάντηδες, κακούς ηθοποιούς σε ρόλους φασουλήδων, στο πάλκο αυτού του θεάτρου του πολιτικού παραλόγου.


Από τη μια μεριά το γκρουπούσκουλο της ομάδας της Αλήθειας, αυτό το γκεμπελικού προσανατολισμού κι έμπνευσης όργανο, στο ρόλο του σεναριογράφου της παράστασης, ξεμπέρδεψε, υποτίθεται, στα προηγούμενα επεισόδια της σαπουνόπερας, με τη συμμορία των Αυγουλοκέφαλων: ένα μόρφωμα που το κράτος τους υπέθαλπε ανέκαθεν, ένα άγριο σκυλί που στην πραγματικότητα προσπάθησε να δαγκώσει το χέρι του αφέντη του. Ένα βρωμόσκυλο ταΐσμένο με τον πόνο αυτών που βουτάνε καθημερινά από τις ταράτσες, ο ένας πίσω από τον άλλο, πάνω στα βρώμικα πεζοδρόμια των γκρίζων πόλεών μας. Ταΐζεται ακόμα το τέρας, ας μη γελιόμαστε∙ ταΐζεται από την δυστυχία πολλών από τους υπόλοιπους που μένουμε πίσω, μετέωροι, ας λένε άλλα οι κρατικοδίαιτοι δημο(σ)κόποι, μην τους πιστεύεις.


Προσπαθεί να μας πείσει ο ξεπεσμένος θίασος των κυβερνητικού τσίρκου, ότι άλλες είναι οι εγκληματικές συμμορίες κι ότι αυτή η ίδια, η κυβέρνηση των Ολετήρων, δεν είναι τάχα η μεγαλύτερη συμμορία, αυτή που μας οδηγεί όλον αυτόν τον καιρό, με μαθηματική ακρίβεια, στον γκρεμό. Να που βρεθήκαμε πλέον στο χείλος του γκρεμού κι ακόμα παραπέρα, κάθε μέρα και λίγο παραπέρα: με τέτοιους κυβερνήτες ανέντιμους, άβουλους και μοιραίους, που προκαλούν, οι άθλιοι, πρωτογενές πλεόνασμα αηδίας, τι καλύτερο να περίμενε κανείς?


Η χρεία τους δεν είναι άλλη, παρά να γλυτώσουν από την πολιτική τους εξαφάνιση –ίσως και από κάποια μελλοντικά ειδικά δικαστήρια, αν κι όταν επιτέλους κουτσά-στραβά επαναλειτουργήσει η δημοκρατία μας- κι ας λένε οι κρατικοδίαιτοι δημο(σ)κόποι άλλα, μην τους πιστεύεις.


Παραμένει αυτός ο εσμός γαντζωμένος στην εξουσία, γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να περιμένουν, τίποτα περισσότερο να ελπίζουν, παρά μόνο μήπως γλυτώσουν όλοι αυτοί οι ανεκδιήγητοι τα τομάρια τους, μέσα από την αναμπουμπούλα που συστηματικά και σκόπιμα καλλιεργούν.


Συμμορία, λοιπόν, οι Αυγουλοκέφαλοι! Αυτοί που επί έναν χρόνο, ανενόχλητοι από τις διαπλεγμένες εξουσίες που εκχωρήσαμε στους άνομους κυβερνήτες, μαζί κι αντάμα με τις εξουσίες που στο όνομά μας σφετερίζονται οι Ολετήρες, δέρνουν, σπάνε πάγκους μικροπωλητών και μαχαιρώνουν αθώους. Αλλά, να που το κράτος τους, έστω και με πρωτοφανή καθυστέρηση, αντεπιτίθεται σθεναρά. Από την άλλη μεριά της πλάστιγγας, για να ισορροπήσει η «πειραγμένη» ζυγαριά της διαπλεγμένης τους δικαιοσύνης, μαζί και το φτηνό σενάριο που απεργάζονται οι γελοίοι, τσουβαλιαστά, μπαίνουν στο στόχαστρο του κράτους τους, αυτοί οι λιγοστοί ακόμα, που ο καθένας τους, όπως μπορεί, αντιστέκονται: δίκες και καταδίκες μαθητώνχωρίς νομική εκπροσώπηση, κοινότητες που χαρακτηρίζονται συλλήβδην εγκληματικές επειδή απαίτησαν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους στην αειφορία. Όλους μας έχουν για το πριονιστήριο! Να είναι τάχα στα σκαριά και η... άλλη εγκληματική οργάνωση που αργά ή γρήγορα θα συνδεθεί με πρόσωπα ή συνιστώσες της αξιωματικής αντιπολίτευσης? Όλα να τα περιμένεις από την ομάδα που παρεπιδημεί στους οχετούς του κυβερνητικού μεγάρου της Τηλεδημοκρατίας μας.


Βλέπεις, βέβαια, και τις ανατροπές του φτηνιάρικου σεναρίου: ακούς για την άλλη δράκα των «μετριοπαθών» (sic) αχρησίμευτων που δεν βολεύονται από τη στενή έξοδο κινδύνου που προσφέρει η θεωρία των δύο άκρων, αλλά κατά τα άλλα στηρίζουν με την ψήφο τους την κοινωνική βία και την πολιτική νοθεία που παράγει καθημερινά η επαχθής κυβερνητική πολιτική!


Αυτούς, όμως, δεν πρόκειται να τους ξεπλύνει το ποτάμι της Ιστορίας! Συμμετέχουν κι αυτοί σε μια Βουλή-φτηνή οπερέτα, νομιμοποιώντας την, υπερψηφίζοντας την εξέλιξη του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και τη συνέχιση αυτής της επαχθούς πολιτικής που γίνεται όλο και επαχθέστερη…


Κι απέναντι τι έχεις?


Μια αντιπολίτευση, εξίσου άβουλη, εξίσου μοιραία, ίσως κι εξίσου ανέντιμη γιατί όχι?!


Τι άλλο να σκεφτείς όταν από τη μια τους ακούς να καταγγέλλουν την κυβερνητική πολιτική που «νομιμοποιεί αυθαίρετα τις άδειες λειτουργίας των ιδιωτικών καναλιών, δίνοντας τους τη δυνατότητα να περάσουν στην ψηφιακή εποχή ανέξοδα και παράνομα» κι από την άλλη, στα ίδια και τα αυτά κανάλια συναγελάζονται με τους υπόλοιπους χρυσοκάνθαρους κηφήνες, υπεραμυνόμενοι της βολής τους να συνεχίζουν -με το αζημίωτο- να θεωρούνται κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι, συμμετέχοντας κι αυτοί σ’ αυτήν τη Βουλή-φτηνή οπερέτα, νομιμοποιώντας κι αυτοί από τη μεριά τους εξίσου -καταψηφίζοντας αυτοί- την καταδολίευση της πολιτικής και της κοινωνικής μας ζωής με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου!


Τι άλλο να σκεφτείς όταν τους βλέπεις από τις ίδιες τις συχνότητες να καταγγέλλουν ως μωρές παρθένες την παρακολούθηση των τηλεφώνων τους, λες και δεν το ξέραμε, λες και δεν το ήξεραν∙ και τώρα που μας ράβουν οι δανειστές το καινούριο κουστούμι, λες και τώρα ήταν η καταλληλότερη ώρα να το θυμηθούν και να κάνουν τώρα θόρυβο για κάτι τόσο γνωστό, κάτι τόσο τετριμμένο, σαν να προσπαθούν κι αυτοί με τον τρόπο τους να πετάξουν την μπάλα στις κερκίδες, κατά το κοινώς λεγόμενο.


Αλλά κι αν υποθέσει κανείς, για να κάνει τον δικηγόρο του δικού του διαβόλου, ότι αδικούν αυτές οι σκέψεις τους κομψευόμενους τηλεμαϊντανούς της αντιπολίτευσης, ας είναι χαράμι. Να ξέρουν όμως, ότι τώρα κι όχι αργότερα είναι η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να ξέρουν ακόμα, ότι η Ιστορία δεν πρόκειται να χαριστεί ούτε σε αυτούς!


Όλα αυτά τα επεισόδια της σαπουνόπερας κανέναν μας δεν μπορούν να ενδιαφέρουν. Αυτά τα παιχνιδάκια όλων ετούτων των κατώτερων των περιστάσεων πολιτικάντηδων, δεν μπορεί παρά να μας αφήνουν αδιάφορους. Αν δεν υπάρχουν έντιμοι ανάμεσα στους 300 της Βουλής των Αχρησίμευτων για να βγουν από μόνοι τους έξω από το άντρο των Ολετήρων, άλλη λύση δεν υπάρχει: θα πρέπει να σηκωθούμε εμείς από τους καναπέδες μας και να απαιτήσουμε να σταματήσει, επιτέλους, η αναμετάδοση αυτής της κακόγουστης σαπουνόπερας!

Ζητείται ελπίδα, αλλά ας μην περιμένομε τον από μηχανής Θεό: μόνο μέσα από την ψυχή του καθενός μας χωριστά, μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα∙ κι ύστερα ίσως να καταφέρομε να ομονοήσουμε για το σπουδαιότερο απ' όλα: την ανατροπή αυτού του φθαρμένου, διεφθαρμένου και παρασιτικού πολιτικού συστήματος και τον εξοστρακισμό αυτού του κατώτερου των περιστάσεων πολιτικού προσωπικού που κατά πάσα πιθανότητα, ατυχώς εμπιστευόμαστε.

Από my-pillow-book