ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ
Χατζηαναγνώστου Γιώργος
Σε μια κοινωνία που καθημερινά διαλύεται στο όνομα των Δημοσιονομικών προσαρμογών αλλά και των Ισοσκελισμένων προϋπολογισμών εντός της Ε.Ε.τα φυσικά πρόσωπα μέσα στον καταιγισμό της πληροφόρησης αναζητούν διεξόδους από τα αδιέξοδα που οδηγούνται αναπόφευκτα .
Και αναφέρονται αναπόφευκτα γιατί η εξέλιξη της τεχνολογίας , του εμπορίου οδηγεί αναπόφευκτα σε μιας μορφής Παγκοσμιοποίηση ,μετεξελίσοντας την κοινωνία, αφανίζοντας γλώσσες, ήθη και έθιμα στην πράξη και παρά την δυνατότητα καταγραφής πλέον με back up σε σκληρό δίσκο .
Ο ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ
Θα μπορούσε εύκολα κανείς να πει ότι ο Φονταμεταλισμός{3} ( μην τον μπερδεύουμε με τον Φεντεραλισμό που αφορά την ομοσπονδοποίηση της Ε.Ε) {1} καταγράφεται συνοπτικά σαν το γνήσιο παιδί του ολοκληρωτισμού και νόθο τέκνο του ατομικισμού .
Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι ο Φονταμενταλισμός συσπειρώνει μια μερίδα πολιτών που εναγωνίως αναζητά την ενσωμάτωση του σε ομάδες/φορείς/συλλογικότητες που εναρμονίζουν την αυτή καθεαυτή την επιβίωση σε αυτή την βίαια κατακρημνυζόμενη κοινωνία προσβλέποντας σε ταυτοσημότητα για τα ιδανικά που χάνονται.. Η μήπως Οχι;
Για τους Αθειστές η αποτύπωση του όρου διαφαίνεται στην ΗΠΑ ΤΟ 1920 ως έννοια και ως κίνημα με κύριο χαρακτηριστικό την τυφλή υπακοή στις θρησκευτικές αρχές και παραδόσεις, στις αιώνιες αλήθειες που η θεία αποκάλυψη και τα ιερά κείμενα μας έχουν δώσει μια για πάντα, τις οποίες οι φονταμενταλιστές θέτουν υπεράνω των νόμων και των δικαιωμάτων των πολιτών.Τα «ιερά κείμενα» ερμηνεύονται στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά, ενώ η επιβολή ενός «παραδοσιακού» τρόπου ζωής επιχειρείται να επιτευχθεί και με βίαια μέτρα.
Σήμερα η κάθε μορφή βίας στο όνομα της αλήθειας (θρησκευτικής, εθνικής, ιδεολογικής) επονομάζεταιφονταμενταλισμός και αποτελεί συνώνυμο του φανατισμού είτε εκδηλώνεται ως μαζική δολοφονία είτε ως «ιερός πόλεμος» της ισλαμικής τρομοκρατίας, των χριστιανικών σταυροφοριών και του επονείδιστου αντισημιτισμού η διαδικασία της συμμετοχής σε αυτές τις "αλήθειες"μεταβάλλεται στο πέρασμα των αιώνων. .
Συνηθίζεται να ανάγεται ο φονταμενταλισμός στον ολοκληρωτισμό είτε τον θρησκευτικό (ισλαμισμός, χριστιανική νεοδεξιά, σιωνισμός) είτε τον κακό εθνικισμό (σωβινισμός, ναζισμός, φασισμός) είτε σε ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές κ.α.
Ο φανατισμός δείχνει να ερωτοτροπεί με τον ολοκληρωτισμό και αντίστροφα ο ολοκληρωτισμός να ερωτοτροπεί με τον φανατισμό ..
Η αλήθεια των πραγμάτων όμως παραμονεύει στη γωνία της καθημερινότητας και αποκαλύπτεται στη σκιά των φαινομένων.
Ελληνισμός και διεθνισμός
Ο διεθνισμός :
Προέκταση κι όχι άρνηση του εθνισμού είναι ο διεθνισμός. Στην πολιτική εμφανίζεται σαν μια τάση για την ανάπτυξη διεθνών σχέσεων σ' επιστημονικό, κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο, παραμερίζοντας τυχόν εθνικιστικές προκαταλήψεις.
Συναφής προς το διεθνισμό όρο είναι ο κοσμοπολιτισμός, αντίληψη που θεωρεί τον κόσμο σαν μια πολιτεία χωρίς διάκριση κρατών. Την ιδέα αυτή βρίσκουμε για πρώτη φορά διατυπωμένη στα έργα των Κυνικών και Στωικών, που πρώτοι αυτοί διακήρυξαν το περίφημο δόγμα : «Ὅπου γῆ καί πατρίς». Βέβαια το κήρυγμά τους είχε σαν στόχο την ομόνοια και την πολιτειακή ένωση όλων των ελληνικών πόλεων. Αργότερα όμως ο Χριστιανισμός έδωσε στο νόημα του διεθνισμού οικουμενικότερο χαραχτήρα.
Την αντίληψη του χριστιανισμού για μια παγκόσμια χριστιανική κοινωνία, χωρίς διακρίσεις φυλετικές ή εθνικές, εκφράζει ο θεσπέσιος λόγος του Παύλου : «Οὐκ ἔνι ἄρα ἐλεύθερος ἤ δοῦλος, Ἕλλην ἤ βάρβαρος».
Στα νεώτερα χρόνια, παρά την παροδική έξαρση των φυλετικών θεωριών και την όξυνση των εθνικιστικών αντιθέσεων, το κίνημα του διεθνισμού κέρδισε έδαφος και ο άνθρωπος άρχισε κάτω από την επιρροή της ανθρωπιστικής παιδείας, να αισθάνεται σαν μέλος μιας ευρύτερης κοινωνίας.
Η πρόοδος μάλιστα της τεχνικής βοήθησε στην κατάρριψη τειχών, που ορθώνονταν ανάμεσα στους λαούς, στη μεταξύ τους γνωριμία και αλληλοκατανόηση. Έκφραση της επιθυμίας των λαών για τον απαρτισμό μιας παγκόσμιας κοινωνίας, που θα στηρίζεται στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών και στο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων.,
Στις μέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ο άνθρωπος αισθάνεται όχι απλώς σαν μέλος ενός κράτους, αλλά σαν μέλος μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Έτσι βρήκε πλήρη δικαίωση ο στίχος του ποιητή : «Πλάτυν' η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ, πόκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν : σπίτι»[8]. Κανένα γεγονός δεν είναι μακριά μας. Ό,τι απασχολεί ένα λαό στο άκρο της γης απασχολεί και μας τους ίδιους. Η κατάκτηση του διαστήματος δεν είναι κάτι που ενδιαφέρει μόνο τους Αμερικανούς και τους Ρώσους αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Το χθεσινό δράμα του Βιετ-Ναμ και σήμερα του Λιβάνου είναι και δικό μας δράμα. Όταν ο θάνατος κτυπά την πόρτα ενός λαού, αύριο θα κτυπήσει και τη δική μας.
«Homo sum, humani nihil a me alienum puto», έλεγαν οι Λατίνοι[9]. Του στίχου αυτού θαυμάσια υποτύπωση έδωσε ο Άγγλος ποιητής Τζων Ντόουν[10]: «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέραιος, μοναχός τον, είναι ένα κομμάτι της στεργιάς ... Κάθε ανθρώπου ο θάνατος είναι και δικός σον θάνατος- γι αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
Έτσι, όπως εξετάστηκε παραπάνω, ο διεθνισμός δεν αντιστρατεύεται τις εθνικές μας παραδόσεις.
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Ο Ελληνισμός αποστρέφεται τη μορφή εκείνη του διεθνισμού, πίσω από την οποία κρύβονται κυριαρχικές βλέψεις ισχυρών κρατών σε βάρος των ασθενεστέρων. Ελληνισμόςδεν σημαίνει στενόκαρδη αντίληψη, στείρα προγονοπληξία, περιφρόνηση προς την πολιτιστική παράδοση ή υποτίμηση του τρόπου ζωής των άλλων λαών.
στ' όνομα μιας αμφίβολης για την αξία της προόδου. Οφείλουμε να γνωρίσουμε σε βάθος το δικό μας πολιτισμό, ν' αξιοποιήσουμε τα διδάγματά του και παράλληλα να μελετάμε την πολιτιστική δημιουργία άλλων λαών.
Η αλήθεια των πραγμάτων όμως παραμονεύει στη γωνία της καθημερινότητας και αποκαλύπτεται στη σκιά των φαινομένων.
Ελληνισμός και διεθνισμός
Ο διεθνισμός :
Προέκταση κι όχι άρνηση του εθνισμού είναι ο διεθνισμός. Στην πολιτική εμφανίζεται σαν μια τάση για την ανάπτυξη διεθνών σχέσεων σ' επιστημονικό, κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο, παραμερίζοντας τυχόν εθνικιστικές προκαταλήψεις.
Συναφής προς το διεθνισμό όρο είναι ο κοσμοπολιτισμός, αντίληψη που θεωρεί τον κόσμο σαν μια πολιτεία χωρίς διάκριση κρατών. Την ιδέα αυτή βρίσκουμε για πρώτη φορά διατυπωμένη στα έργα των Κυνικών και Στωικών, που πρώτοι αυτοί διακήρυξαν το περίφημο δόγμα : «Ὅπου γῆ καί πατρίς». Βέβαια το κήρυγμά τους είχε σαν στόχο την ομόνοια και την πολιτειακή ένωση όλων των ελληνικών πόλεων. Αργότερα όμως ο Χριστιανισμός έδωσε στο νόημα του διεθνισμού οικουμενικότερο χαραχτήρα.
Την αντίληψη του χριστιανισμού για μια παγκόσμια χριστιανική κοινωνία, χωρίς διακρίσεις φυλετικές ή εθνικές, εκφράζει ο θεσπέσιος λόγος του Παύλου : «Οὐκ ἔνι ἄρα ἐλεύθερος ἤ δοῦλος, Ἕλλην ἤ βάρβαρος».
Στα νεώτερα χρόνια, παρά την παροδική έξαρση των φυλετικών θεωριών και την όξυνση των εθνικιστικών αντιθέσεων, το κίνημα του διεθνισμού κέρδισε έδαφος και ο άνθρωπος άρχισε κάτω από την επιρροή της ανθρωπιστικής παιδείας, να αισθάνεται σαν μέλος μιας ευρύτερης κοινωνίας.
Η πρόοδος μάλιστα της τεχνικής βοήθησε στην κατάρριψη τειχών, που ορθώνονταν ανάμεσα στους λαούς, στη μεταξύ τους γνωριμία και αλληλοκατανόηση. Έκφραση της επιθυμίας των λαών για τον απαρτισμό μιας παγκόσμιας κοινωνίας, που θα στηρίζεται στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών και στο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων.,
Στις μέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ο άνθρωπος αισθάνεται όχι απλώς σαν μέλος ενός κράτους, αλλά σαν μέλος μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Έτσι βρήκε πλήρη δικαίωση ο στίχος του ποιητή : «Πλάτυν' η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ, πόκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν : σπίτι»[8]. Κανένα γεγονός δεν είναι μακριά μας. Ό,τι απασχολεί ένα λαό στο άκρο της γης απασχολεί και μας τους ίδιους. Η κατάκτηση του διαστήματος δεν είναι κάτι που ενδιαφέρει μόνο τους Αμερικανούς και τους Ρώσους αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Το χθεσινό δράμα του Βιετ-Ναμ και σήμερα του Λιβάνου είναι και δικό μας δράμα. Όταν ο θάνατος κτυπά την πόρτα ενός λαού, αύριο θα κτυπήσει και τη δική μας.
«Homo sum, humani nihil a me alienum puto», έλεγαν οι Λατίνοι[9]. Του στίχου αυτού θαυμάσια υποτύπωση έδωσε ο Άγγλος ποιητής Τζων Ντόουν[10]: «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέραιος, μοναχός τον, είναι ένα κομμάτι της στεργιάς ... Κάθε ανθρώπου ο θάνατος είναι και δικός σον θάνατος- γι αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
Έτσι, όπως εξετάστηκε παραπάνω, ο διεθνισμός δεν αντιστρατεύεται τις εθνικές μας παραδόσεις.
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Ο Ελληνισμός αποστρέφεται τη μορφή εκείνη του διεθνισμού, πίσω από την οποία κρύβονται κυριαρχικές βλέψεις ισχυρών κρατών σε βάρος των ασθενεστέρων. Ελληνισμόςδεν σημαίνει στενόκαρδη αντίληψη, στείρα προγονοπληξία, περιφρόνηση προς την πολιτιστική παράδοση ή υποτίμηση του τρόπου ζωής των άλλων λαών.
στ' όνομα μιας αμφίβολης για την αξία της προόδου. Οφείλουμε να γνωρίσουμε σε βάθος το δικό μας πολιτισμό, ν' αξιοποιήσουμε τα διδάγματά του και παράλληλα να μελετάμε την πολιτιστική δημιουργία άλλων λαών.
Δεν σημαίνει όμως και παθητική υποταγή σε ξένα πολιτιστικά στοιχεία ή επιβολή ξένων συρμών ή τρόπων ζωής. Σαν λαός είμαστε κληρονόμος ενός πολιτιστικού θησαυρού αιώνων και το θησαυρό αυτό δεν πρέπει ν' απεμπολήσουμε
Η μελέτη όμως και η εξοικείωσή μας με τα πολιτιστικά πρότυπα άλλων λαών είναι έργο δύσκολο. Δεν πρέπει να σταθούμε στην επιφάνεια. Η ξενομανία έβλαψε αφάνταστα τη νεοελληνική ζωή.
Ο πιθηκισμός και ο ψιττακισμός είναι δύο μεγάλα αμαρτήματα των Νεοελλήνων. Νομίσαμε ότι θα γίνουμε Ευρωπαίοι με την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας, με τη ρηχή επανάληψη ξενότροπων καλλιτεχνικών ρευμάτων, με την αλόγιστη μίμηση και με την περιφρόνηση καθετί ελληνικού.
Ευρωπαίοι όμως και αληθινοί διεθνιστές θα γίνουμε, όσο περισσότερο Έλληνες είμαστε.
Γιατί, αν γνωρίσουμε στο βάθος τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, παντού θα βρούμε την Ελλάδα. Εκείνοι που διάβασαν πολύ, εκείνοι που γνώρισαν σε βάθος την ελληνική και την παγκόσμια σκέψη, είναι σε θέση να μας διαβεβαιώσουν ότι η άρνηση του εθνισμού μας είναι μια άρνηση της ψυχής μας.
Αλλ' ούτε κι ο κόσμος μπορεί ν' ανεχθεί την απουσία της Ελλάδας και σαν ιδέα και σαν χρώμα. Αν έλειπε η Ελλάδα θα έσβηνε ένα φως από τα φώτα του κόσμου. Εκείνοι που έζησαν πολύ τον κόσμο μπορεί να μας διαβεβαιώσουν πόση αλήθεια κρύβουν οι στίχοι του Σεφέρη : «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».
ΕΡΓΑΣΙΑ: «Οὐ καλῶς φρονεῖ ὁστις πατρώας γῆς ὅρους ἀτιμάζων, ἄλλων ἐπαινεῖ καί τρόπους ἥδεται» (Ευριπίδης).
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Είναι ανόητος αυτός που περιφρονεί τις συνθήκες ζωής της πατρίδας του, επαινεί τις ξένες συνήθειες κι ευχαριστιέται με το να μιμείται ξένους τρόπους ζωής.
Η Αμερικανολατρεία και τα σημερινά επίπλαστα προβαλόμενα απο τα ΜΜΕ υποσχόμενα χαμόγελα πρότυπα της καταναλωτικής κοινωνίας δεν συνάδουν με την ομορφιά και την γοητεία της λιτής σκέψης.
Ο ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ
Σύμφωνα με τον Μάριο Μπέγζο Ο ατομικισμός που είναι στον αντίποδα του ολοκληρωτισμού παράγει τον φονταμενταλισμό εξίσου αν και με αισθητά διαφορετικό τρόπο.
Και ενόσω αυτά αναλύονται σε θεωρητικό επίπεδο οι Γεωπολιτικές στρατηγικές και ανισορροπίες επιδιώκουν την συσπείρωση κρίσιμων πληθυσμιακών μαζών που μπορούν να διεκδικήσουν μαχητικά και μαζικά τα διακαιώματα τους. Δηλαδή με πολύ απλά λόγια η δυνατότητα επερεασμόυ μιας κρίσιμης μάζας στο όνομα του Φονταμεταλισμού δεν αφήνει κανένα πολιτικό ή οικονομικό σχηματισμό αδιάφορο.
Πέραν της διαμάχης όμως μεταξύ αντίπαλων φατριών είτε είναι οικογενειακές είτε Τραπεζικές κ.α. υπάρχουν και έκτακτα φαινόμενα συχνά πλέον επαναλαμβανόμενα όπως οι Τροπικές καταιγίδες τύπου Τσουναμι που αφανίζουν τεράστιες περιοχές αναγκάζοντας πληθυσμιακές οντότητες να μετακινηθούν μαζικά αλλά και η αλλαγή συνθηκών πχ ξηρασία που αποτελεί αιτία πολέμου ακριβώς όπως και η παροχή η μη Φυσικού αερίου .Και εδώ η στρατηγική της ανόδου ή της απόσβεσης του Φονταμεταλισμού είναι πλέον προϊόν προς διαχείριση.
Επιστρέφοντας όμως στον ατομικισμό εννοούμε την απόλυτη προτεραιότητα και μονομερή αποκλειστικότητα του ατομικού Εγώ απέναντι σε κάθε Άλλο (ατομικό ή συλλογικό) και υπεράνω κάθε Όλου (πίστης, ιδεολογίας, κράτους, κόμματος, θρησκείας, έθνους).
Με τον ατομικισμό υποσκάπτεται ο ολοκληρωτισμός των θρησκειών και των ιδεολογιών προσφέροντας στον άνθρωπο τηςνεωτερικότητας τη χειραφέτηση από δεσμά και την απελευθέρωση από φραγμούς, θεσμικούς ή/και συνειδησιακούς.
Όμως ο ελλείπων κρίκος του ατομικισμού ως αντίδοτου στον ολοκληρωτισμό, η αναπόφευκτη σκιά και η αθέμιτη παρενέργεια του ατομικισμού, είναι ότι το Εγώ υπερδιογκώνεται σε βάρος του Άλλου και του Όλου, έτσι ώστε μαζί με τα δεσμά να αποκόπτονται και οι δεσμοί του Εγώ προς το Άλλο και η αναφορά του προς το Όλο σαν συνέχεια της συμπεριφοράς του .
Το αθέμιτο αποτέλεσμα της εξατομικευμένης ζωής στην ύστερη νεωτερικότητα σε προηγμένες επικράτειες της Δύσης, είναι ότι αναπαράγεται πάλι ο φονταμενταλισμός στο όνομα της αρχαϊκής προχριστιανικής και εξωμονοθεϊστικής θρησκείας (κελτικός πολυθεϊσμός, άρια μυθολογία) με αιχμές κατά του Άλλου είτε του παλαιότερου ιδεολογικού (μαρξισμός) είτε του συγκαιρινού θρησκευτικού (ισλαμισμός)
Η επίλυση μέσω κοινωνικού ανθρωπισμού πο
Εάν αναζητείται μια κάποια θετική πρόταση και όχι «συνταγή» θεραπείας ή πολιτική «γραμμή», αυτή θα ήταν ο κοινωνικός ανθρωπισμός.
Ο ατομικισμός σπαργανώθηκε στον ανθρωπισμό της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, αλλά αργότερα εκφυλίσθηκε στον άκρατο ατομικισμό του φιλελευθερισμού της αγοράς και με αυτόν τον τρόπο τα καθ΄ όλα θεμιτά και απαραίτητα ανθρώπινα δικαιώματα παραποιήθηκαν σε αυτόνομα ατομικά δικαιώματα λησμονώντας τα απολύτως απαραίτητα κοινωνικά δικαιώματα στην εργασία, στην παιδεία και στην υγεία.
Με τον ατομικισμό κερδήθηκε η μάχη κατά του θρησκευτικού και του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού, αλλά χάθηκε ο πόλεμος για τον αυθεντικό ανθρωπισμό που σημαίνει ότι η ανθρωπιά του ανθρώπου ταυτίζεται με την ελευθερία του και τη συμμετοχή του στα κοινά, την υπεύθυνη ελευθερία και την ελεύθερη ευθύνη.
Ο ατομικισμός χρειάζεται, αλλά δεν αρκεί μόνος του, χρειάζεται επειγόντως να κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή να θυμηθεί και να θυμίζει ότι το «Ιδιον» αναφέρεται στο «Κοινόν» και εκπηγάζει από αυτό σύμφωνα με τη ρήση του Ηρακλείτου: «καθότι αν ιδιάζωμεν, ψευδόμεθα».
Ο προσωκρατικός «κοινός λόγος» («ξυνός λόγος») προεικάζει τον «κοινό νου» (common sense, sens commun) της διαφωτισμένης νεωτερικότητας που μένει να ολοκληρωθεί και μέλλει να καρποφορήσει για τις επερχόμενες γενιές.
Το κύριο και καίριο πρόβλημα της εποχής μας είναι ο συνδυασμός ατομικότητας και συλλογικότητας, εκεί όπου κόβονται τα δεσμά χωρίς να χάνονται οι δεσμοί, έτσι ώστε ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος δίχως να αυτοκαταδικάζεται να είναι μόνος, για να συνεχίσει να ανασαίνει σε έναν κύκλο ζωής που δεν καταντά κλοιός ασφυξίας φέρνοντας τη «δυσφορία μέσα στον πολιτισμό» κατά την προσφυή φροϋδική ανάλυση.
Η μελέτη όμως και η εξοικείωσή μας με τα πολιτιστικά πρότυπα άλλων λαών είναι έργο δύσκολο. Δεν πρέπει να σταθούμε στην επιφάνεια. Η ξενομανία έβλαψε αφάνταστα τη νεοελληνική ζωή.
Ο πιθηκισμός και ο ψιττακισμός είναι δύο μεγάλα αμαρτήματα των Νεοελλήνων. Νομίσαμε ότι θα γίνουμε Ευρωπαίοι με την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας, με τη ρηχή επανάληψη ξενότροπων καλλιτεχνικών ρευμάτων, με την αλόγιστη μίμηση και με την περιφρόνηση καθετί ελληνικού.
Ευρωπαίοι όμως και αληθινοί διεθνιστές θα γίνουμε, όσο περισσότερο Έλληνες είμαστε.
Γιατί, αν γνωρίσουμε στο βάθος τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, παντού θα βρούμε την Ελλάδα. Εκείνοι που διάβασαν πολύ, εκείνοι που γνώρισαν σε βάθος την ελληνική και την παγκόσμια σκέψη, είναι σε θέση να μας διαβεβαιώσουν ότι η άρνηση του εθνισμού μας είναι μια άρνηση της ψυχής μας.
Αλλ' ούτε κι ο κόσμος μπορεί ν' ανεχθεί την απουσία της Ελλάδας και σαν ιδέα και σαν χρώμα. Αν έλειπε η Ελλάδα θα έσβηνε ένα φως από τα φώτα του κόσμου. Εκείνοι που έζησαν πολύ τον κόσμο μπορεί να μας διαβεβαιώσουν πόση αλήθεια κρύβουν οι στίχοι του Σεφέρη : «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».
ΕΡΓΑΣΙΑ: «Οὐ καλῶς φρονεῖ ὁστις πατρώας γῆς ὅρους ἀτιμάζων, ἄλλων ἐπαινεῖ καί τρόπους ἥδεται» (Ευριπίδης).
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Είναι ανόητος αυτός που περιφρονεί τις συνθήκες ζωής της πατρίδας του, επαινεί τις ξένες συνήθειες κι ευχαριστιέται με το να μιμείται ξένους τρόπους ζωής.
Η Αμερικανολατρεία και τα σημερινά επίπλαστα προβαλόμενα απο τα ΜΜΕ υποσχόμενα χαμόγελα πρότυπα της καταναλωτικής κοινωνίας δεν συνάδουν με την ομορφιά και την γοητεία της λιτής σκέψης.
Ο ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ
Σύμφωνα με τον Μάριο Μπέγζο Ο ατομικισμός που είναι στον αντίποδα του ολοκληρωτισμού παράγει τον φονταμενταλισμό εξίσου αν και με αισθητά διαφορετικό τρόπο.
Και ενόσω αυτά αναλύονται σε θεωρητικό επίπεδο οι Γεωπολιτικές στρατηγικές και ανισορροπίες επιδιώκουν την συσπείρωση κρίσιμων πληθυσμιακών μαζών που μπορούν να διεκδικήσουν μαχητικά και μαζικά τα διακαιώματα τους. Δηλαδή με πολύ απλά λόγια η δυνατότητα επερεασμόυ μιας κρίσιμης μάζας στο όνομα του Φονταμεταλισμού δεν αφήνει κανένα πολιτικό ή οικονομικό σχηματισμό αδιάφορο.
Πέραν της διαμάχης όμως μεταξύ αντίπαλων φατριών είτε είναι οικογενειακές είτε Τραπεζικές κ.α. υπάρχουν και έκτακτα φαινόμενα συχνά πλέον επαναλαμβανόμενα όπως οι Τροπικές καταιγίδες τύπου Τσουναμι που αφανίζουν τεράστιες περιοχές αναγκάζοντας πληθυσμιακές οντότητες να μετακινηθούν μαζικά αλλά και η αλλαγή συνθηκών πχ ξηρασία που αποτελεί αιτία πολέμου ακριβώς όπως και η παροχή η μη Φυσικού αερίου .Και εδώ η στρατηγική της ανόδου ή της απόσβεσης του Φονταμεταλισμού είναι πλέον προϊόν προς διαχείριση.
Επιστρέφοντας όμως στον ατομικισμό εννοούμε την απόλυτη προτεραιότητα και μονομερή αποκλειστικότητα του ατομικού Εγώ απέναντι σε κάθε Άλλο (ατομικό ή συλλογικό) και υπεράνω κάθε Όλου (πίστης, ιδεολογίας, κράτους, κόμματος, θρησκείας, έθνους).
Με τον ατομικισμό υποσκάπτεται ο ολοκληρωτισμός των θρησκειών και των ιδεολογιών προσφέροντας στον άνθρωπο τηςνεωτερικότητας τη χειραφέτηση από δεσμά και την απελευθέρωση από φραγμούς, θεσμικούς ή/και συνειδησιακούς.
Όμως ο ελλείπων κρίκος του ατομικισμού ως αντίδοτου στον ολοκληρωτισμό, η αναπόφευκτη σκιά και η αθέμιτη παρενέργεια του ατομικισμού, είναι ότι το Εγώ υπερδιογκώνεται σε βάρος του Άλλου και του Όλου, έτσι ώστε μαζί με τα δεσμά να αποκόπτονται και οι δεσμοί του Εγώ προς το Άλλο και η αναφορά του προς το Όλο σαν συνέχεια της συμπεριφοράς του .
Το αθέμιτο αποτέλεσμα της εξατομικευμένης ζωής στην ύστερη νεωτερικότητα σε προηγμένες επικράτειες της Δύσης, είναι ότι αναπαράγεται πάλι ο φονταμενταλισμός στο όνομα της αρχαϊκής προχριστιανικής και εξωμονοθεϊστικής θρησκείας (κελτικός πολυθεϊσμός, άρια μυθολογία) με αιχμές κατά του Άλλου είτε του παλαιότερου ιδεολογικού (μαρξισμός) είτε του συγκαιρινού θρησκευτικού (ισλαμισμός)
Η επίλυση μέσω κοινωνικού ανθρωπισμού πο
Εάν αναζητείται μια κάποια θετική πρόταση και όχι «συνταγή» θεραπείας ή πολιτική «γραμμή», αυτή θα ήταν ο κοινωνικός ανθρωπισμός.
Ο ατομικισμός σπαργανώθηκε στον ανθρωπισμό της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, αλλά αργότερα εκφυλίσθηκε στον άκρατο ατομικισμό του φιλελευθερισμού της αγοράς και με αυτόν τον τρόπο τα καθ΄ όλα θεμιτά και απαραίτητα ανθρώπινα δικαιώματα παραποιήθηκαν σε αυτόνομα ατομικά δικαιώματα λησμονώντας τα απολύτως απαραίτητα κοινωνικά δικαιώματα στην εργασία, στην παιδεία και στην υγεία.
Με τον ατομικισμό κερδήθηκε η μάχη κατά του θρησκευτικού και του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού, αλλά χάθηκε ο πόλεμος για τον αυθεντικό ανθρωπισμό που σημαίνει ότι η ανθρωπιά του ανθρώπου ταυτίζεται με την ελευθερία του και τη συμμετοχή του στα κοινά, την υπεύθυνη ελευθερία και την ελεύθερη ευθύνη.
Ο ατομικισμός χρειάζεται, αλλά δεν αρκεί μόνος του, χρειάζεται επειγόντως να κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή να θυμηθεί και να θυμίζει ότι το «Ιδιον» αναφέρεται στο «Κοινόν» και εκπηγάζει από αυτό σύμφωνα με τη ρήση του Ηρακλείτου: «καθότι αν ιδιάζωμεν, ψευδόμεθα».
Ο προσωκρατικός «κοινός λόγος» («ξυνός λόγος») προεικάζει τον «κοινό νου» (common sense, sens commun) της διαφωτισμένης νεωτερικότητας που μένει να ολοκληρωθεί και μέλλει να καρποφορήσει για τις επερχόμενες γενιές.
Το κύριο και καίριο πρόβλημα της εποχής μας είναι ο συνδυασμός ατομικότητας και συλλογικότητας, εκεί όπου κόβονται τα δεσμά χωρίς να χάνονται οι δεσμοί, έτσι ώστε ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος δίχως να αυτοκαταδικάζεται να είναι μόνος, για να συνεχίσει να ανασαίνει σε έναν κύκλο ζωής που δεν καταντά κλοιός ασφυξίας φέρνοντας τη «δυσφορία μέσα στον πολιτισμό» κατά την προσφυή φροϋδική ανάλυση.
ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ
Στο σύνολο η σημερινή συγκυρία βρίσκει την Ελλάδα εντέχνως αποδυναμωμένη γεωπολιτικάκαι οικονομικά παρά την Γεωστρατηγικής σημασίας θέση της Ελλάδας, και μάλιστα σε συνδυασμό με την Κύπρο ,τους Υδρογονάνθρακες, τον Οορυκτό αλλά και τον φυσικό πλούτο με τις απέραντες σε έκταση φυσικού κάλλους ομορφιές της πατρίδας μας.Ο λόγος συγκέντρωσης του υλικού και ανάδειξης των επίμαχων λέξεων είναι οι διαρκείς εξελίξεις στα πέριξ ,αρχής γενομένης από την Αίγυπτο ,Συρία , το Ιράκ , την Ουκρανία ,αλλά και άλλες εστίες συρράξεων όπου είναι προφανές ότι στην διεθνή σκακιέρα και προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι των επιτελείων των Ισχυρών θα μεταχειρισθούν κάθε είδους μέσα ιδεολογικά , ταξικά , Εμπορικά αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές.
Πηγές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου