1) Αρπάζουν ό,τι βρουν απ’ όποιον μπορούν...
Μια οικογένεια διαθέτει ένα φούρνο όπου παρασκευάζεται και πωλείται ψωμί. Ο πατέρας φούρναρης διευθύνει την επιχείρηση όπου εργάζονται  ζυμωτές, ψήστες και πωλητές καρβελιών.

Αν κάθε μέρα στο ταμείο μπαίνουν π.χ.  1.000 ευρώ, το μήνα θα έχει έσοδα περί τις 30.000 ευρώ.

Με αυτά ο φούρναρης  αγοράζει αλεύρι, μαγιές, αλάτι, ζάχαρη και κάθε μήνα πληρώνει το νερό, το ηλεκτρικό και τους εργαζόμενους.

Αν για όλα τα έξοδα λειτουργίας της επιχείρησης χρειάζονται 28.000 ευρώ, του μένουν και 2.000 για να ζήσει η οικογένεια. Η οικογένεια αποτελείται από τους παππούδες, τη σύζυγο που ασχολείται με τα οικιακά, τα τέσσερα παιδιά εκ των οποίων τα δυο είναι φοιτητές και τα δυο αργόσχολοι και δυο αδερφές άγαμες θυγατέρες...

Ως είθισται στην Ελλάδα τα περισσότερα μέλη της οικογένειας διαθέτουν αριστερές πεποιθήσεις, περί εργατική εκμετάλλευση και της συνήθους σε αυτές τις περιπτώσεις  αποστροφής στο ζύμωμα, το εμπόριο καρβελιών και θεωρητικώς στο κέρδος.

Παράλληλα, κρίνοντας πως 2.000 ευρώ δεν επαρκούν για να διαβιεί η οικογένεια απαιτούν την αύξηση των δαπανών σε 5.000 ευρώ το μήνα...

Αν ο φούρναρης αντί για 2.000 ευρώ το μήνα αρχίζει να κρατά 5.000 ευρώ από τον κύκλο του χρήματος του φούρνου, θα αναγκαστεί να αγοράζει λιγότερα άλευρα, να απολύσει παραγωγικούς υπαλλήλους κλπ.  Με τον τρόπο αυτό θα έχει λιγότερες πωλήσεις και αν συνεχίσει να λαμβάνει 5.000 από το ταμείο, το σπιράλ της μείωσης των προμηθειών θα συνεχιστεί μέχρι εκμηδενισμού της επιχείρησης και εξαθλίωσης εργαζομένων και οικογενείας.

Αν αντί για 5.000 ευρώ το μήνα για τα έξοδα του σπιτιού αρχίζει να παίρνει 3.000 ευρώ, απλά επιβραδύνει την πτώση.

Όταν λόγω, της κακή διαχείρισης και υπεράντλησης ο τζίρος από 30.000 που είναι οι δυνατότητες έχει πέσει στις 15.000, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να μειώσει τις προμήθειες και το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης, αλλά και τις απολήψεις για τα έξοδα της οικογένειας...

Αναδιάρθρωση το λέμε αυτό...

Στοιχειωδώς σοβαρός αν είναι ο φούρναρης θα επιβάλει στα δυο τέκνα  και όσα μέλη της οικογένειας μπορούν να εργαστούν να πιάσουν δουλειά στην επιχείρηση και να αφήσουν τα «οικιακά». Έτσι στην επιχείρηση θα μειωθεί το κόστος λειτουργίας αλλά θα αυξηθούν οι εισροές στον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Αν ο φούρναρης της ιστορίας είναι η κυβέρνηση μείωσε μεν με οριζόντιες περικοπές τις 5.000 στις 3.000 αλλά στην επιχείρηση ο κύκλος εργασιών συνεχίζει να μειώνεται και από τις 30.000 έχει πέσει στις 10.000, ενώ δεν έχει μεταφέρει τους αργόσχολους καταναλωτές σε παραγωγικές θέσεις στο φούρνο...

Το νέο φορολογικό συνεχίζει να μεταφέρει πόρους από το φούρνο στην πολυπληθή οικογένεια. Η κατάρρευση του φούρνου και της οικογένειας είναι θέμα χρόνου.

Η φορολογία...
Η πολιτική της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από τη φράση, ό,τι αρπάξουμε από όποιον βρούμε μπροστά. Δεν διαφέρει σε τίποτα από όλες όσες προηγήθηκαν και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι άνδρα διαφθοράς  με την φοροδιαφυγή να οργιάζει και φόρους να πληρώνουν μόνο όσοι δεν μπορούν να τους αποφύγουν.

Η διάλυση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, όπως και όλου του πελατοκρατούμενου  δημοσίου κάνει αδύνατη οποιαδήποτε αναδιοργάνωση. Η λύση να επιστρατευτούν οι συνταξιούχοι Γερμανοί εφοριακοί «κόλλησε» στις αντιδράσεις των συνδικαλιστών και των πελατών τους στο υπουργείο των οικονομικών. Την ανησυχία τους μη χάσουν την «αγελάδα» που αρμέγουν την καλύπτουν πίσω από διάφορες περήφανες εθνικοπατριωτικές ιαχές. Ποτέ ο πατριωτισμός και ο σοσιαλισμός δεν αποτέλεσαν τέτοιου μεγέθους καταφύγιο απατεώνων.

Τα  κόμματα,  πρωτοστατούντων των αντιμνημονιακών, τους  συμπαρίστανται επειδή φοβούνται μην χάσουν τους πελάτες.

Καθώς η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής χρειάζεται χρόνια για να αποδώσει και οι τροϊκανοί για να εκταμιεύσουν τις δόσεις απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα, οι φωστήρες τεχνοκράτες έριξαν στο τραπέζι φορολόγηση με 45% από τα 29.000 ευρώ και όποιον πάρει ο Χάρος...

Όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει η πολιτική βούληση και τόλμη να μειώσουν τις κρατικές δαπάνες δραστικά. Να φτιάξουν ένα φορολογικό που θα βοηθά όσους θέλουν να δουλεύουν και να αμείβονται περισσότερο και όχι να εξασφαλίζει όπως-όπως την ήδη μειούμενη σίτιση των αργόσχολων πελατών...

Δραστική μείωση των κρατικών δαπανών σημαίνει πρώτα απ’ όλα, απολύσεις στο δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο χθες...

Αντ’ αυτού «αρμέγουν» τις τελευταίες σταγόνες του ιδιωτικού τομέα και περιμένουν το μοιραίο για όλους. Την κατάρρευση των εσόδων και της χώρας...

Φόρος εισοδήματος 45% επί της ουσίας σημαίνει πως το κράτος είναι συνέταιρος στην εργασία κάποιου χωρίς κανένα αντίκρισμα επ’ αυτού. Αν προστεθούν δε και οι φόροι που πληρώνει ο ως άνω φορολογούμενος στα καύσιμα, τις ταβέρνες και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, το 45% ανεβαίνει πολύ ραγδαία...

Στις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες τα πράγματα είναι ίδια και χειρότερα. Μόνο οι φοροφυγάδες δικαιώνονται στο κράτος της κλεπτοκρατίας... Τυχαίο; Η διαφθορά λέει όχι...

Ανάπτυξη με αυτές τις προϋποθέσεις δεν πρόκειται να προκύψει στον αιώνα τον άπαντα. Η ανάπτυξη χρειάζεται χαμηλή φορολογία  στην οποία θα συμμετέχουν όλοι και σταθερό περιβάλλον.

Η ελληνική οικονομία σε αυτή τη φάση δεν μπορεί να εξασφαλίζει έσοδα για το δημόσιο της τάξης των 50 δισ. ευρώ. Το κράτος πρέπει να μειώσει τις δαπάνες δραστικά πριν καταρρεύσουν τα έσοδα και μειωθούν αυτόματα προκαλώντας χάος στην κοινωνία.

Οι πολιτικοί πρέπει να τολμήσουν να πουν στο λαό την αλήθεια και ο λαός πρέπει να τολμήσει να την αποδεχτεί.

Το 2001 το κράτος είχε έσοδα 11,6 δισ. ευρώ και δαπάνες 12 δισ. ευρώ. Το 2009 είχε έσοδα 53 δισ. και έξοδα 76 δισ. ευρώ. Είναι προφανές τι πρέπει να γίνει...  Βλέπε: Τα λογιστικά του φούρνου του Χότζα...
2) Επιδείνωση της κρίσης ίσον  μεγαλύτερη ευκαιρία...
Η αγορά μετεωρίζεται καθώς η μια αβεβαιότητα διαδέχεται την άλλη και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την κατάσταση είναι παραπάνω από εμφανής.

Εμφανείς είναι και οι αδυναμίες της Ευρωζώνης να δώσει μια πειστική απάντηση σε ορατό χρόνο. Οι πάντες προσπαθούν να αναβάλουν τις κρίσιμες αποφάσεις για λόγους εσωτερικής πολιτικής συγκυρίας.

Ίσως μια δόση μεγαλύτερης εξάπλωσης της κρίσης τους συνεφέρει, αλλά αν συμβεί αυτό εμάς θα παρατείνει την παραμονή των αναπνευστικών διόδων κάτω από το νερό.

Βέβαια επιδείνωση της κρίσης  για τους προνοητικούς -γιατί κερδοσκόποι είναι όλοι-  θα σημάνει ακόμη μεγαλύτερες ευκαιρίες καθώς εκτός του πανικού η δυστυχία των ανθρώπων αποτελεί τροφοδότη της ευκαιρίας...

Όλες οι αγορές χωρών και οικονομιών που χρεοκόπησαν από ένα σημείο και μετά εκτοξεύθηκαν. Αν το σημείο αυτό είναι πίσω μας ή μπροστά μας μόνο εκ των υστέρων θα το μάθουμε.

Δεν είναι οι ειδήσεις που διαμορφώνουν τις διακυμάνσεις των αγορών, αλλά οι αγορές που γράφουν τις ειδήσεις. Για τούτο είναι μάταιος κόπος κάποιος να προσπαθεί να βγάλει άκρη για την αγορά από τα δεδομένα των εξελίξεων... Η αγορά θα βγάλει άκρη νωρίτερα...

Η φορολόγηση των αγροτεμαχίων θα πιέσει πολλούς που διαθέτουν ανεκμετάλλευτα αγροκτήματα να τα πουλήσουν έναντι ευτελούς τιμήματος ρίχνοντας όλες τις τιμές.

Πεποίθηση της στήλης εδώ και πολλά χρόνια με βάση τους δημογραφικούς δείκτες και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των αναπτυσσόμενων είναι πως η ζήτηση για τρόφιμα θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Κατά συνέπεια είναι πολύ πιθανό μακροπρόθεσμα η επένδυση σε αγροτική γη να ξεπεράσει όλες τις άλλες. Το ζήτημα είναι να το κάνει κάποιος λίγο πριν κάποια κυβέρνηση πιεσμένη από τα αδιέξοδα μειώσει όλους τους φόρους...

3) Σε ποιανού τα χέρια θα σκάσει η Ελλάδα...
Θεωρώ λοιπόν πως το καλύτερο που έχει να κάνει αυτή η κυβέρνηση, μόλις πάρει τη δόση που τόσο «κόπιασε» να εξασφαλίσει, είναι να πει την αλήθεια στον κόσμο πως δεν υπάρχει διέξοδος με αυτήν την πολιτική της αφαίμαξης και να επιλέξει μία άλλη πολιτική, η οποία πιθανότατα δεν θα αποτρέψει τη χρεωκοπία απέναντι στους δανειστές, αλλά ίσως μας γλυτώσει από την πλήρη κατάρρευση και το χάος. Και αυτό θα πρέπει να γίνει το ταχύτερο δυνατόν πριν δοθεί ο χρόνος και στο δεύτερο άκρο να γιγαντωθεί, όπως είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί αν συνεχιστεί η κατάσταση, διότι τότε θα είναι πάρα πολύ αργά.

Βλέπε: Σε ποιανού τα χέρια θα σκάσει η Ελλάδα...
 
4) Πρέπει να σταματήσει η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ
Θεωρώ καταστροφικό λάθος να αντιμετωπίζεται το Συριζα σαν "άκρο" στο μέλλον. Αν αυτό το ισχυρό (παρ΄ότι απεχθές) ρεύμα χαρακτηρίζεται "άκρο", ενισχύεται αντιστοίχως, ισομερώς και το άλλο, αντίπαλο "άκρο", η ΧΑ. Πρέπει να σταματήσει η δαιμονοποίηση του Συριζα, τουλάχιστον από όσους έχουν ακόμα το μυαλό τους.

Βλέπε: Πρέπει να σταματήσει η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ
5) Μήπως πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια των ΗΠΑ;
 
 
Ο Albrecht Ritschl, οικονομικός ιστορικός του London School of Economics, εκτιμά ότι η συνολική διαγραφή χρεών της Γερμανίας από το 1947 μέχρι το 1953 αντιστοιχούσε στο 280% του ΑΕΠ της το 1950. Συγκριτικά, στην Ελλάδα έχει ήδη δοθεί βοήθεια 200% του ΑΕΠ από το 2010.